Ο συμμαθητής Ταλιμπάν

Αυτήν την ιστορία, η αλήθεια είναι, ότι θα ήθελα να την έχω σε βιντεάκι αλλά, επειδή δυστυχώς δεν υπάρχει, θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο περιγραφική γίνεται.

Ημέρα 1η: Η κόρη μου Ιόλη, ετών 5, γυρίζει από το σχολείο και είναι τα μαλλιά της γεμάτα φύλλα και πρασινάδα. Σε ερώτηση μου, γιατί είναι στο κεφάλι της ο κήπος του σχολείου, μου απαντά πως ο Αντρέας (συμμαθητής-Ταλιμπάν) την έσπρωξε κι έπεσε μέσα στο παρτέρι. «Γιατί παιδί μου, σε έσπρωξε;» ρωτάω. «Συνέχεια με σπρώχνει μαμά. Όλο ζαβολιές κάνει. Και είναι και χοντρούλης και δεν μπορώ να κρατηθώ να μην πέσω.»

Ημέρα 2η, 3η, 4η : Τα ίδια. «Βρε αγάπη μου, το είπες στη δασκάλα σου να τον μαλώσει;» ρωτάω, κι έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι πολύ με αυτόν τον Αντρέα. «Το είπα στη μαμά του που είναι δασκάλα στο σχολείο και μου είπε ότι το κάνει για πλάκα»

Ημέρα 5η τελευταία και καλύτερη: Βρίσκω αυτοκόλλητα με Spiderman στην τσάντα της. Όταν την ρώτησα που τα βρήκε, μου είπε ότι της τα έδωσε ο Αντρέας. Γιατί; Για να μην τον ξαναρίξει κάτω. «Εσύ τον έριξες κάτω Ιόλη μου; Πώς;» Εδώ αρχίζει το καλό. «Όταν με πλησίαζε, είχα συνεννοηθεί με τη φίλη μου τη Νικολέτα, πήγε από πίσω του και έκατσε σκυφτή, εγώ στεκόμουν με την πλάτη στον τοίχο για να μην πέσω, κι όταν ήρθε τον έσπρωξα, σκόνταψε πάνω στη φίλη μου, και έπεσε! Μετά ήρθε η μαμά του, όμως, να μας μαλώσει, αλλά εγώ της είπα ότι το κάναμε για πλάκα!»