Πρώτη φορά μαμά

Θα πίστευα ότι όντας η ίδια 3 φορές μαμά και με κόρη μόλις 3 ετών, το να παρευρεθώ στο μαιευτήριο περιμένοντας τη φίλη μου και μελλοντική κουμπάρα μου να γεννήσει, θα ήταν μια αναμφίβολα ευχάριστη διαδικασία, η οποία όμως, θα περνούσε ήρεμα και χωρίς μεγάλη ψυχολογική φόρτιση.

Κι όμως εγώ η «παλιά», καλή πελάτισσα του ίδιου ακριβώς μαιευτηρίου, καθισμένη ξημερώματα στην σχεδόν άδεια αίθουσα αναμονής και περιμένοντας, άκουγα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά και ανυπόμονα, που σχεδόν με ντροπή κοίταγα γύρω μου, να διαπιστώσω αν ο εκκωφαντικός αυτός θόρυβος ενοχλούσε και τους διπλανούς μου, ή ήταν κάτι που αισθανόμουν μόνο εγώ.

Δύο ώρες αργότερα, το πραγματικό θαύμα της ζωής, πασπαλισμένο με ...άχνη και τυλιγμένο σφιχτά στην κουβερτούλα του, προσπαθούσε απεγνωσμένα να καταλάβει γιατί από τη ζεστασιά, το σκοτάδι, και την ασφάλεια της κοιλιάς της μαμάς του, βρισκόταν στο κρύο, το φώς και τη βαβούρα του έξω κόσμου.

Τρεις γενιές γυναικών, δυο γενιές μαμάδων, στην ίδια αίθουσα, κοιτάχτηκαν μόνο και συμφώνησαν σε μία αυτονόητη και σιωπηλή συνωμοσία ότι αυτή είναι πραγματικά η ΑΠΟΛΥΤΗ ευτυχία και η απόλυτη και αιώνια «εξάρτηση» και «σκλαβιά» της καρδιάς και του μυαλού.

Βαφτιστήρα, να είσαι γερή, καλότυχη κι ευτυχισμένη.