Μεγαλώνοντας την fairy princess

Το ξέρω ότι είναι χαριτωμένο. Κοριτσάκια πασαλειμμένα με κόκκινα κραγιόν, μικρές λολίτες με μισοβαμμένα νύχια αλλά αλήθεια που σταματάει το χαριτωμένο και που αρχίζει το μικρομέγαλο; Τα θηλυκά από τη φύση μας έχουμε μια κοινή αποστολή, να αλλάζουμε τους εαυτούς μας δραματικά κάθε μέρα ακόμα και αν δεν το κάνουμε με πολύ ορατούς τρόπους.

Αντίστοιχα και οι μητέρες έχουν την υποχρέωση να παρουσιάσουν τις κόρες τους στον κόσμο και να τις κάνουν να αισθάνονται περήφανες για το φύλο τους. Βλέπω κάποια κοριτσάκια στο δρόμο, πιτσιρίκια που είναι τόσο βαμμένα και τόσο προσεγμένα ή κάποιες φορές ντυμένες πραγματικά για να γελάς που απορώ. Απορώ με τις μητέρες εκείνες που τις βλέπουν να βγαίνουν από το σπίτι πακτωμένες με σοβάδες, ντυμένες προκλητικά και φτηνά και είναι μόνο 13-14. Συνήθως βέβαια η απορία μου λύνεται όταν βλέπω να ακολουθούν και οι μανάδες τους συνήθως αντίστοιχης κουλτούρας και διάθεσης.

Πιστεύω επίσης το ότι βγάλαμε το Λύκεια με τζην, φανελάκια και liposan ήταν όχι μόνο μια χαρά αλλά και θηλυκότατο αφού κακά τα ψέματα τα κορίτσια είναι τόσο δροσερά και όμορφα από μόνα τους που δεν χρειάζονται καμία μπογιά και κανένα δωδεκάποντο για να είναι βασίλισσες και όχι νωχελικές fairy princess.