Από μικρή στα «βάσανα»

Αν ποτέ αμφέβαλλα για το αν οι γυναίκες γεννιόμαστε μαμάδες ή γινόμαστε στην πορεία, παρατηρώντας τις κόρες μου, θα έλεγα με βεβαιότητα πως γεννιόμαστε.

Τα κοριτσάκια γεννιούνται με έμφυτη την ανάγκη να φροντίζουν κάποιον ή κάτι. Στην αρχή είναι η κούκλα τους, την οποία πλένουν, ντύνουν, κοιμίζουν, ταΐζουν, αγκαλιάζουν κ.λ.π. Και για να είμαι ειλικρινής, μέχρι εκείνο το σημείο, δεν μου έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση Όταν όμως γεννήθηκε και η δεύτερη μου κόρη και έβλεπα την πρώτη να θέλει πραγματικά να τη φροντίζει, η εικόνα ήταν πραγματικά μοναδική.

Ένα κοριτσάκι μόλις δυόμιση χρονών, που ξαφνικά χάνει τα πρωτεία, ξεπερνάει τη ζήλια της και θέλει να νανουρίζει το μωρό, να το ταΐζει, να το ντύνει, να το αλλάζει και να το προσέχει όσο μπορεί.

Και μετά ακολουθεί και η τρίτη κόρη και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Κι αν αναρωτιέστε αν θα αγαπάτε το κάθε καινούργιο παιδάκι το ίδιο, θα σας πω το εξής. Η αγάπη πολλαπλασιάζετε με γεωμετρική πρόοδο, και με κάθε καινούργιο παιδάκι, το γινόμενο μεγαλώνει εντυπωσιακά.