Μαζί με τις κόρες, έρχονται και οι Barbie;

Σας έχω πει ότι η οικογένεια μου κι εγώ πρόκειται να μπούμε στο βιβλίο Γκίνες; Γιατί; Μα γιατί πρέπει να είμαστε το μόνο σπίτι με τρεις κόρες ηλικίας από τριών μέχρι επτά χρονών, που δεν έχουμε Barbie.

Η αλήθεια είναι ότι την είχα άχτι από όταν ήμουν εγώ στην ηλικία που είναι οι κόρες μου. Αυτή, ξανθιά, με μπλε μάτια, τέλειες αναλογίες, ακόμα και στήθος είχε. Εγώ πάλι , κλασσική Κρητικιά, «μαυροτσούκαλο» χειμώνα- καλοκαίρι, καφέ μάτια, κατράμι μαλλιά, όπως καταλαβαίνεται είχα τις αντιρρήσεις μου.

Οι κόρες μου, παρόλο που οι δύο από αυτές είναι καστανόξανθες με ανοιχτόχρωμα μάτια, δεν την θέλουν ούτε κι αυτές. Είναι πολύ μικρή, πολύ σκληρή και δεν μπορούν να την αγκαλιάζουν. Φοράει μακιγιάζ, («μαμά, η Barbie είναι πιο μεγάλη από εσένα. Όλο βαμμένη είναι και φοράει συνέχεια τακούνια»)και είναι πάντα στην εντέλεια.

Και όλα αυτά χωρίς καν να το προσπαθήσω. Τελικά τα μήλα, κάτω απ' την μηλιά θα πέσουν.