Μαμά, δεν θέλω να πας στη δουλειά

Την πρώτη φορά που το άκουσα αυτό, το χερούλι της πόρτας έγινε αυτομάτως δύο τόνους. Τα πόδια μου, καλουπωμένα σε τσιμέντο, ανίκανα να υπακούσουν σε εντολές. Η καρδιά μου, να ξηλώνει τα κουμπιά του πουκαμίσου ένα προς ένα, από τους χτύπους της. Οι τύψεις, σειρήνες μέσα στο κεφάλι μου. Κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό...

Η κόρη μου, με μάτια τεράστια, παρακαλετά, να αγκαλιάζει σφιχτά το πόδι μου για να μην φύγω. Στο μυαλό μου χιλιάδες μαθηματικές πράξεις. Μείον ο μισθός μου, συν ο μισθός της κοπέλας που την προσέχει όσο λείπω, μείον η ασφάλεια που μου παρέχει η δουλειά, συν τα έξοδα της βενζίνης, κ.λπ, κ.λ.π.

Ξαφνικά ακούγεται από την τηλεόραση η εναρκτήρια μουσική της αγαπημένης της παιδικής εκπομπής. « Μαμά, πάω γιατί αρχίζει ο Μίκυ. Να μου φέρεις σοκολάτα όταν γυρίσεις, εντάξει;»

Εμβρόντητη εγώ από την στροφή 180 μοιρών στην συμπεριφορά της κόρης μου, καταφέρνω μόνο να ψελλίσω «Φιλί;»
«Ωχ, βρε μαμά, θα τελειώσει ο Μίκυ και θα αργήσεις και στη δουλειά. Θα σε φιλήσω μετά!»