Το παραλήρημα μιας περήφανης μαμάς

Άμα μου έλεγε κανείς ότι η ημέρα των ελέγχων θα ήταν ημέρα χαράς και ψυχικής ανάτασης, δεν θα τον πίστευα ποτέ. Όχι γιατί αμφιβάλλω για τα παιδάκια μου και τις ικανότητες τους, απλά γιατί εκ πείρας πίστευα ότι, τα σχόλια που γίνονται είναι για βελτίωση και οι έπαινοι εννοούνται και γι΄αυτό και παραλείπονται.

Όταν πήγα να κάτσω στην καρέκλα, η δασκάλα της κόρης μου με προέτρεψε να μην «χάνω τον χρόνο μου», γιατί δεν υπάρχουν και πολλά να μου πει, η κόρη μου είναι άψογη από κάθε άποψη. Φουσκώνοντας σαν το παγόνι εγώ, την ευχαρίστησα, της έκανα κάποιες ερωτήσεις, μάλλον χάριν συζήτησης, και έφυγα.

Θέλω να σας πω, γιατί το πιστεύω κι όχι από μετριοφροσύνη (άλλωστε οι χαρακτηρισμοί που περιέχουν τη λέξη «μέτριος» δεν μου είναι ευχάριστοι, εκτός κι αν αναφέρονται στο ψήσιμο), ότι είμαι απλά τυχερή που είναι έτσι η κόρη μου κι όχι άξια που την έχω κάνει εγώ αυτό που είναι. Είναι άξια συγχαρητηρίων η ίδια γι' αυτό που είναι.

Τα παιδιά μας δεν είναι από πηλό που τον πλάθουμε εμείς όπως ακριβώς θέλουμε και είμαστε οι καλλιτέχνες του δημιουργήματος. Αν ήταν έτσι, όσα παιδιά κι αν έχουμε ή κάνουμε θα είχαν αν όχι ίδιο, πολύ παρόμοιο χαρακτήρα και συμπεριφορά, αλλά δεν είναι έτσι.

Απλά είναι ωραίο, μερικές φορές, να φωτίζεσαι κι εσύ λίγο από την λάμψη τους. Η λάμψη, όμως, είναι όλη δική τους και αυτόφωτη.