Εγώ μοιάζω στη μαμά μου

Η κόρη μου είναι καστανόξανθη, με σπαστά μαλλιά, πράσινα-μελιά μάτια, πολύ άσπρο δέρμα και γεμάτα χείλη. Εγώ έχω κατάμαυρα και ολόισια μαλλιά, σκούρα καστανά μάτια, σκούρο δέρμα και ανύπαρκτα χείλη.

Καταλαβαίνεται ότι όταν η κόρη μου άρχισε να υποστηρίζει ότι μοιάζουμε, ανησύχησα για την όραση της. Όσο καλή θέληση, για να μην πω φαντασία, κι αν είχαν συγγενείς και οι φίλοι, ήταν λίγο δύσκολο να συμφωνήσουν με την κόρη μου. Όσο της λέγαμε όμως ότι δεν μου μοιάζει, τόσο εκείνη εκνευριζόταν και επέμενε.

Κάποια μέρα την έπιασα και της εξήγησα ότι δεν έχει σημασία αν μοιάζουμε ή όχι, και πως αν μου έμοιαζε δεν θα την αγαπούσα περισσότερο. Άλλωστε, δεν υπάρχει περισσότερο. Η κόρη μου τότε, κοιτώντας με αγωνία στα μάτια, με ρώτησε αν είμαι η πραγματική μαμά της ή αν την έχω υιοθετήσει.

Αφού ξεπέρασα την έκπληξη μου, την ρώτησα γιατί της πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό, κι εκείνη μου είπε πως κάποια συμμαθήτρια της είπε ότι δεν είμαι μαμά της, γιατί δεν μοιάζουμε καθόλου!

Ειδικά με τα παιδιά, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει φωτιά. Εμπρησμός, στην συγκεκριμένη περίπτωση.