Οι δικές σας ιστορίες: Η συνομήλικη πεθερά

Είμαι 42 ετών και ο σύζυγός μου 29. Αναγνωρίζω πως πιθανόν να σας φαίνεται παράξενο όλο αυτό, αλλά για εμάς δεν είναι. Είμαστε μαζί εδώ και δέκα χρόνια και είμαστε πολύ καλά. Συνεννοούμαστε απόλυτα, είμαστε ήρεμοι και τίποτα δεν μας ενοχλεί. Η διαφορά ηλικίας φαίνεται αλλά επειδή και αυτός μεγαλοδείχνει και εγώ μικροδείχνω, δεν είναι κάτι αντιαισθητικό.

Το μόνο θέμα που έχουμε στη ζωή μας είναι η μητέρα του, η οποία είναι 50 χρονών, πολύ κοντά στην ηλικία μου αλλά τελείως διαφορετική από εμένα. Απ' ότι έχω καταλάβει, είχε διαφορετικά όνειρα για το παιδί της και όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί αυτό που συμβαίνει. Δεν την αδικώ, παρόλα αυτά θα ήθελα να μπορούσε να δει τα πράγματα και από μία άλλη οπτική γωνία ώστε να μην βασανίζεται ούτε η ίδια, ούτε εμείς.

Εγώ, για παράδειγμα, δεν θέλω να κάνω παιδιά και το ίδιο και ο σύζυγός μου. Αυτό όμως είναι κάτι που η ίδια δεν μπορεί να δεχτεί με τίποτα, γιατί ο γιος της είναι μοναχοπαίδι και η τελευταία της ελπίδα για εγγόνι. Έτσι λοιπόν, αν και είμαστε σχεδόν συνομήλικες, πολύ συχνά, έρχομαι στη δύσκολη θέση να της εξηγώ τα αυτονόητα σα να είναι μικρό παιδί.