Οι δικές σας ιστορίες: Τα πεθερικά που κάνουν τους κινέζους

Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο που δυστυχώς έχει την ατυχία να έχει δύο γονείς, ας τους πούμε «ιδιαίτερους». Ο πατέρας του είναι ένας διάφανος άνθρωπος, αδιάφορος, αμέτοχος και γι' αυτούς τους λόγους, αρκετά συμπαθής σ' εμένα. Και λέω συμπαθής γιατί σε σχέση με την μητέρα του που προφανώς έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα με την ψυχική της υγεία, μου είναι σαφώς προτιμότερος.

Δεν θέλω να εστιάσω τόσο στο τι κάνει η πεθερά μου και μας σοκάρει διαρκώς (π.χ. μας δίνει να φάμε προπέρσινα μελομακάρονα τα οποία βγάζει απ' το ντουλάπι του μπουφέ στο σαλόνι, το καλοκαίρι), όσο στο γεγονός ότι δεν αναλαμβάνουν κανένα οικονομικό ρόλο από τότε που παντρευτήκαμε. Οι γονείς μου δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη οικονομική άνεση, όμως συμμετέχουν ενεργά και μας βοηθάνε σε οτιδήποτε έχουμε χρειαστεί ως τώρα για την καινούρια μας ζωή.

Τα πεθερικά μου όμως, τα οποία σημειωτέον είναι όχι απλά εύρωστοι, αλλά μάλλον πλούσιοι, δεν μας έχουν δώσει ούτε ένα σεντ, ούτε έχουν σκεφτεί να συμμετάσχουν σε κάτι, οτιδήποτε, ακόμα κι όταν τους γνωστοποιούμε τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Έχουμε δύο παιδιά και ζούμε με το μισθό του άντρα μου, σε σπίτι που μας παρέχουν οι γονείς μου, ανακαινισμένο από αυτούς, καλύπτοντας τα έξοδά μας οριακά. Από αξιοπρέπεια ο σύζυγός μου δεν τους έχει ζητήσει ποτέ τίποτα.

Αναρωτιέμαι όμως τι άνθρωποι είναι αυτοί που παρακολουθούν τα πεθερικά τους να πληρώνουν για όλα και δεν παραχωρούν στο γιο τους ούτε τα ενοίκια που δικαιούται από δυο σπίτια που είναι στο όνομά του.