Οι δικές σας ιστορίες: Πεθερά σε κατάθλιψη

Γνώρισα τον άνδρα μου πριν 20 χρόνια, όταν ακόμα σπούδαζα στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ερωτευθήκαμε και μετά από πέντε χρόνια σχέσης παντρευτήκαμε. Με την πεθερά μου δεν είχα καλή σχέση από την αρχή. Συνέχεια μου έκανε επικριτικά σχόλια, προσπαθούσε να βάλει λόγια στον άνδρα μου, να δημιουργήσει εντάσεις, να μου κάνει γενικά τη ζωή δύσκολη. Πριν τρία χρόνια καταλάβαμε μια μεγάλη διαφορά στην συμπεριφορά της. Κλείστηκε στο σπίτι της (ο πεθερός μου δυστυχώς έχει φύγει εδώ και πολλά χρόνια), δεν σήκωνε το τηλέφωνο, δεν είχε διάθεση ούτε για να "μαλώσει" μαζί μου. Καταλάβαμε πως κάτι δεν πάει καλά. Συμβουλευτήκαμε ειδικό, ο οποίος διέγνωσε πως πάσχει από κατάθλιψη. Μας είπε πως χρειάζεται την κατανόηση και την αμέριστη στήριξή μας, μιας και θα μπορούσε να χειροτερέψει η κατάστασή της. Με δυσκολία αρχικά, έβαλα όλες τις διαφορές μας στην άκρη. Την αγκάλιασα και άρχισα να τη φροντίζω σαν να ήταν "παιδί μου". Μπήκα στη θέση της και είδα πως πολλά τα έκανε τόσα χρόνια επειδή ένιωθε μόνη και ανασφαλής. Μπόρεσα να έρθω κοντά της, έστω και κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες... και κατάλαβα πως μερικές φορές ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα μπορεί πραγματικά να αλλάξει και όλη μας τη ζωή.

Χρύσα, 45