9/11 Η συγκλονιστική ιστορία της τελευταίας γυναίκας που σώθηκε από τα συντρίμμια των δίδυμων πύργων

Τρεις ώρες, τόσο χρειάστηκε για να μετατραπούν σε ερείπια οι δίδυμοι πύργοι, τα ψηλότερα κτίρια του skyline της Νέας Υόρκης. Τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001, έμειναν στην ιστορία ως το πιο θανατηφόρο τρομοκρατικό περιστατικό στην παγκόσμια ιστορία και αυτό που άλλαξε τον κόσμο. Για πάντα.

2,763 πολίτες και διασώστες θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια του νότιου και του βόρειου πύργου του Word Trade Center, μόλις 6 επέζησαν.

Ανάμεσά τους ήταν και η μετανάστης από το Trinidad, Genelle Guzman, η γυναίκα που έμελλε να είναι ο τελευταίος άνθρωπος που βγήκε ζωντανός από τον τσιμεντένιο τάφο, που σχημάτισαν οι δίδυμοι πύργοι, στην καρδιά του Μεγάλου Μήλου. Αυτή είναι η ιστορία της…

9/11, 8:00 – Η Genelle φτάνει στο γραφείο της, στον 64^ο όροφο του βόρειου πύργου

Συναντά τη Rosa, φίλη της από το γραφείο, και ετοιμάζονται να ξεκινήσουν τη μέρα τους:

«Η φίλη μου η Rosa και εγώ συζητούσαμε για το Σαββατοκύριακο που πέρασε καθώς ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε τη μέρα μας στα γραφεία του Λιμεναρχείου. Η Rosa ήταν στην ίδια ηλικία με μένα, 31 ετών, και μας άρεσε να συζητάμε για τη ζωή μας. Ο φίλος μου, ο Roger, και εγώ σχεδιάζαμε να παντρευτούμε κάποια στιγμή, αλλά είχαμε ακόμα καιρό»

Ο βόρειος πύργος λίγη ώρα μετά την πρόσκρουση της πτήσης 11

9/11, 8:46 – Η πτήση 11 καρφώνεται στη βόρεια πλευρά του Βόρειου Πύργου, ανάμεσα στον 93^ο και τον 99^ο όροφο

«Καθώς η Rosa και εγώ μιλούσαμε, ακούσαμε μια τεράστια έκρηξη κάπου από πάνω μας. Ολόκληρο το κτίριο άρχισε να κουνιέται δεξιά-αριστερά. "Τι ήταν αυτό; Σεισμός;" με ρώτησε η Rosa και αμέσως πήγαμε μαζί με άλλους υπαλλήλους του γραφείου στο παράθυρο. Χαρτιά και κομμάτια συντριμμιών έπεφταν από ψηλά, σαν περίεργο κομφετί».

Η Genelle, είχε πρόσφατα βρει δουλειά σαν προσωρινή γραμματέας στο Λιμεναρχείο και η βίζα της είχε λήξει.

Όταν λοιπόν ακούστηκε στα μεγάφωνα η προτροπή να μείνουν εκεί που βρίσκονται και να μην πανικοβάλλονται, υπάκουσε. Δεν ήθελε να τραβήξει το ενδιαφέρον πάνω της, θα μπορούσαν να την απελάσουν.

Η Genelle και η Rosa, μετανάστης και αυτή, δεν έφυγαν μαζί με τους συναδέλφους τους. Μέσα σε λίγα λεπτά το γραφείο τους είχε αδειάσει και μόλις 15 άτομα είχαν μείνει πίσω, υπακούοντας τις οδηγίες από τα μεγάφωνα.

Άνοιξαν την τηλεόραση και είδαν ότι ο κόσμος μιλούσε για τρομοκρατικό χτύπημα. Η Genelle τηλεφώνησε στον Roger «Φύγετε τώρα!» της είπε αλλά ήταν αργά, τα ασανσέρ είχαν πάψει να λειτουργούν.

Εγλωβισμένοι μερικούς ορόφους πάνω από την Genelle, άνθρωποι επιλέγουν να κάνουν βουτιά στο κενό για να σωθούν από τη φωτιά

9/11, 9:03 – Η πτήση 175 καρφώνεται στη νότια όψη του Νότιου Πύργου, ανάμεσα στους ορόφους 77 και 85

«Όταν ακούσαμε τη δεύτερη έκρηξη και καταλάβαμε ότι και ο δεύτερος πύργος είχε χτυπηθεί, η Rosa, εγώ και άλλοι 13 αρχίσαμε την κατάβαση από τον 64^ο όροφο, με τη σκάλα. ¨Genelle, δε νομίζω ότι θα καταφέρουμε να βγούμε από εδώ μέσα¨, μου είπε η Rosa με τρεμάμενη φωνή. Πρώτη φορά άκουγα τη φίλη μου τόσο τρομαγμένη. ¨Όλα θα πάνε καλά¨ της είπα».

Η φωνή της Genelle ήταν ήρεμη για να καθησυχάσει τη φίλη της. Μέσα της όμως είχε αρχίσει να πανικοβάλλεται. Η σκάλα ήταν γεμάτη εκατοντάδες υπαλλήλους που κατέβαιναν, και δεκάδες γενναίους πυροσβέστες που ανέβαιναν…

«Φοβόμουν να σταματήσω. Η Rosa μετρούσε τους ορόφους… 47, 46, 40, 35». Οι δύο γυναίκες κρατιούνταν σφιχτά από το χέρι. Ο καπνός και η σκόνη έτσουζαν τα μάτια τους και τα ψηλά τακούνια του γραφείου πονούσαν τα πόδια τους. Η κατάβαση γινόταν πολύ αργά.

«Όταν φτάσαμε στον 13^ο όροφο θεώρησα ότι μπορεί να είμαστε ασφαλείς, να τα καταφέρουμε. Άφησα το χέρι της Rosa, για μία στιγμή, ώστε να βγάλω τα παπούτσια μου και τότε άκουσα μία ακόμη έκρηξη».

Η κατάρρευση του βόρειου πύργου. Μέσα του βρίσκονται οι Genelle και Rosa αλλά και χιλιάδες άλλοι

9/11, 10:28 – Ο Βόρειος Πύργος καταρρέει, 1 ώρα και 42 λεπτά μετά την πρόσκρουση της Πτήσης 11

«Η δύναμη της έκρηξης μας έκανε να πέσουμε στο πάτωμα. Η Rosa προσπάθησε να σηκωθεί και έπειτα ακούσαμε έναν τρομακτικό, εκκωφαντικό θόρυβο που ολοένα και δυνάμωνε. Η σκάλα εξαφανίστηκε, όλα έγιναν μία μάζα γύρω μας. Μετά σκοτείνιασε».

Ο Βόρειος πύργος είχε καταρρεύσει. Η Genelle και η Rosa, μαζί με άλλους πολίτες και διασώστες, είχαν θαφτεί κάτω από 110 ορόφους συντριμμιών. Η Genelle ήταν η μόνη που επέζησε.

Το σώμα της είχε σφηνώσει σε έναν «τσιμεντένιο τάφο», στο μέγεθος του σώματός της, που τη διατήρησε στη ζωή. Όταν συνήλθε ήταν ήδη η επόμενη ημέρα.

Επιχείρηση διάσωσης στα συντρίμμια του βόρειου πύργου

Όλο το βράδυ της 11^ης Σεπτεμβρίου, η Genelle λιποθυμά και συνέρχεται, κοιμάται για λίγο και ξυπνά. Στις 12 Σεπτεμβρίου ανακτά πλήρως τις αισθήσεις της και καταλαβαίνει ότι είναι θαμμένη ζωντανή.

Ακινητοποιημένη ανάμεσα σε τόνους τσιμέντου, προσπαθεί να ψηλαφίσει το περιβάλλον της με το αριστερό της χέρι, το μοναδικό μέλος που μπορεί να κουνήσει. Προσπαθεί να ακούσει κάτι, οτιδήποτε, αλλά ησυχία είναι εκκωφαντική.

«Rosa; Με ακούει κανείς;» φώναξε αλλά δεν πήρε απάντηση. Κάμποση ώρα μετά, άκουσε ένα πολύ αχνό «βοήθεια» αλλά γρήγορα το έπνιξε η ησυχία. Δεν μπορούσε να δει το ρολόι της, δεν ήξερε πόσο καιρό ήταν θαμμένη εκεί.

Έξω, η Νέα Υόρκη βρισκόταν σε σοκ

Είχε ξημερώσει η 12^η Σεπτεμβρίου και οι προσπάθειες εντοπισμού επιζώντων ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Το αχανές ground zero ήταν εμπόλεμη ζώνη και οι σκύλοι της Αστυνομίας μύριζαν τα φλεγόμενα συντρίμμια για ίχνη ζωής ή… θανάτου, μόλις λίγα μέτρα από εκεί που βρισκόταν η Genelle.

Διασώστης με τον ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο του. Ένα τέτοιο, μαύρο λαμπραντόρ, μυρίστηκε τη Genelle.

«Ξανακοιμήθηκα, πονούσα. Η σκόνη είχε αρχίσει να κατακάθεται και έτσι, παρατήρησα μία πολύ αχνή αχτίδα φωτός. Θα με βρουν ποτέ άραγε; Σκέφτηκα και άρχισα να προσεύχομαι»

Μετά το θάνατο της μητέρας της από καρκίνο, η σχέση της Genelle με τον Θεό δεν ήταν καλή. Κάτω από τα συντρίμμια όμως, βρήκε δύναμη στην προσευχή, όπως άλλωστε θα έκανε και η μητέρα της.

«Μεγαλοδύναμε, μπορεί να μην επιζήσω, όχι χωρίς κάποιο θαύμα. Το πραγματικό θαύμα όμως είναι ότι Σε βρήκα ξανά. Γενηθήτω το θέλημά σου. Αυτή την προσευχή έλεγα όταν άκουσα μία φωνή και άρχισα να προσπαθώ να σκάψω με το χέρι μου»

Φως ανάμεσα στα συντρίμμια

Η επιχείρηση διάσωσης

Η Genelle μάζεψε όλες τις δυνάμεις της και φώναξε «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!» και έσκαβε μέχρι που είδε ένα γκρι φως. Μετά από λίγη ώρα κατάφερε να ανοίξει μία τρύπα από την οποία πέρασε το χέρι της και τότε έγινε το θαύμα: «Ένιωσα ένα ζεστό δυνατό χέρι να πιάνει το δικό μου. Μου είπε ότι λέγεται Paul και να μη φοβάμαι».

Η προσπάθεια απεγκλωβισμού της κράτησε ώρα αφού έπρεπε να μετακινήσουν πολύ προσεκτικά τα συντρίμμια από πάνω της.

Όταν την έβγαλαν, οι πυροσβέστες, οι γιατροί, οι αστυνομικοί δημιούργησαν μία ανθρώπινη αλυσίδα που μετέφερε το φορείο της από τα επικίνδυνα συντρίμμια και το θάνατο, προς την ασφάλεια και τη ζωή.

Όλο το grοund zero ζητοκραύγαζε! 27 ώρες μετά είχε χαθεί κάθε ελπίδα για επιζώντες αλλά η Genelle βγήκε ζωντανή. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που σώθηκε.

H Genelle Guzman στο νοσοκομείο

«Paul, να μην ξεχάσω να αναζητήσω τον Paul σκεφτόμουν. Ήθελα να τον γνωρίσω, να τον ευχαριστήσω», αυτή ήταν η μόνη σκέψη της Genelle, αυτή και να δει τον αγαπημένο της.

Όταν αναζήτησε όμως τον ήρωά της κανείς δεν ήξερε τίποτα για αυτόν. Ενώ γνώρισε την ομάδα που την έσωσε, κανείς δεν ήξερε κάποιον Paul, δεν υπήρχε κάποιος με αυτό το όνομα στο σημείο που έγινε η διάσωση.

Ο Paul δεν υπήρχε όμως, η Genelle δεν τον φαντάστηκε. Το χέρι του ήταν αληθινό, το ένιωσε. Το ίδιο και η φωνή του. Όχι, δεν το είχε φανταστεί, κάποιος της κρατούσε το χέρι όσο γινόταν η διάσωση και η φωνή του την καθησύχαζε. Κι όμως, κανείς δεν γνώριζε τον Paul.

Το μοναδικό που μπορούσε να σκεφτεί πλέον ήταν ότι, ο Paul ήταν κάποιος άγγελος που στάλθηκε για να τη βοηθήσει. Επάνω σε αυτή τη σκέψη βάσισε και το βιβλίο της, στο οποίο εξιστορεί την εμπειρία της

Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, βρέθηκε και ο πραγματικός Paul! Ήταν ένας διασώστης με τον σκύλο του, ο οποίος δεν άνηκε στην ομάδα που τελικά έσωσε την Genelle.

Το ότι ο Paul ωστόσο, δεν είναι κάποιος άγγελος αλλά υπαρκτό πρόσωπο, δεν κάνει την επιβίωση της Genelle λιγότερο θαυματουργή.

Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, τα άστρα ευθυγραμμίστηκαν για την Genelle και το φως έλαμψε μέσα στο σκοτάδι.

Σήμερα, η Genelle Guzman-McMillan ζει με τον σύζυγό της Roger και τις δύο κόρες τους στη Νέα Υόρκη, εξακολουθεί να εργάζεται στο Λιμεναρχείο και ευχαριστεί καθημερινά τον Θεό αλλά και τους φύλακές άγγελούς της εδώ στη γη.

Πάτα play στο παρακάτω video για να ακούσεις την ιστορία της από την ίδια...