Ο Δάκης ήταν ένας φωτεινός πρίγκηπας του τραγουδιού και του λέμε «αντίο» με ένα μεγάλο χαμόγελο

Ο θρύλος πια της δισκογραφίας, Μάκης Μάτσας, ήταν εκείνος που τον βάφτισε ως Δάκη, καθώς ήταν αδύνατο να κάνει καριέρα, με το βαφτιστικό του, ως Βρασίδας Χαραλαμπίδης.

Η καλλιτεχνική του βάφτιση έγινε λίγο πριν υπογράψει το πρώτο του το δισκογραφικό του συμβόλαιο. Και από την στιγμή που το έκανε, σημάδεψε ολόκληρες εποχές καλλιτεχνικά. Αειθαλής, ευγενής, αξιοπρεπής, μάχιμος ως την τελευταία στιγμή, ήταν ένα είδος μουσικής από μόνος του. Ο τρόπος που διηγείται μερικές από τις ιστορίες των τραγουδιών του είναι μοναδικός. Γιατί είναι αληθινός.

Θλίψη για την απώλεια του Δάκη: Το Twitter αποχαιρετά τον μεγάλο τραγουδιστή

Εκείνο το πρωί στην Αλεξάνδρεια

Ο Δάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου με τον πατέρα του να είναι λογιστής σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία. Ξάδελφός του ήταν ο Ντέμης Ρούσσος και ο μουσικός Καλαθόπουλος που συνεργάστηκε με την Νάνα Μούσχουρη. Ο πολιτισμικός πολύπλευρος κόσμος της Αλεξάνδρειας του καθόρισε την κουλτούρα του και τον έκανε να αγαπήσει την μουσική. Φάνταζε αναπόφευκτο, όταν πια μετακόμισε στην Αθήνα για σπουδές, ότι θα ασχοληθεί με το τραγούδι. Το ότι γνώριζε γαλλικά, ιταλικά, αραβικά, ισπανικά και αγγλικά ήταν ένα μεγάλο προσόν. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 και λίγο πριν οδηγηθούμε στο νέο κύμα στην δεκαετία του '70, υπήρχε άλλωστε μία μεγάλη στροφή στην διασκευή γαλλικών και ιταλικών τραγουδιών. Πολλά από αυτά για παράδειγμα, έγιναν τελικά οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες του Γιάννη Πάριου.

Ο Δάκης τραγουδά γαλλικά, αλλά με την υπογραφή του πρώτου συμβολαίου, θέλει πια να τραγουδήσει και ελληνικά. Εκείνη την εποχή από ένα μικρό club που τραγουδούσε το 1964 στην Κηφισιά, θα βρεθεί στην διάσημη «Αργώ» στην Βουλιαγμένη. Εκείνος που έμελλε τελικά να γίνει ο μέντοράς του, δηλαδή ο Μίμης Πλέσσας, ήταν εκείνος που τον έκοβε συνέχεια από τις εξετάσεις της τότε ΕΙΡ, μέχρι να πάρει την πολυπόθητη άδεια τραγουδιστή, που ήταν απαραίτητη για να δουλέψει. Και όπως εκείνος διηγείται: «Την δεύτερη φορά μου είπαν ότι δεν είχα καλή ορθοφωνία και μου είπαν πως ακόμη και η Νάνα Μούσχουρη με την πέμπτη προσπάθεια, πέρασε. Έκανα μαθήματα και τελικά έδωσα εξετάσεις. Τότε κατάλαβα ότι εκείνος που με έκοβε ήταν ο Μίμης Πλέσσας. Μου έκανε όμως καλό. Διόρθωσα το ρο και το σίγμα».

Η ταινία «Γοργόνες και μάγκες» και το τραγούδι «Τόσα καλοκαίρια» υπήρξε η αρχή των πάντων. Η επιτυχία ήταν τεράστια και ο Δάκης γίνεται περιζήτητος. Θα συνεργαστεί πολλές φορές με τον φίλο του πια Μίμη Πλέσσα, ο οποίος άλλωστε του έγραψε εκτός των άλλων και το «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά», αλλά και με όλους τους μεγάλους συνθέτες της εποχής. Ο Δάκης γίνεται φίρμα της νύχτας, πρώτο όνομα στα Αστέρια, μαζί με τις αδελφές Μπρόγιερ αλλά και στα Δειλινά. Αυτά τα μαγαζιά εκείνη την εποχή μάζευαν την ελιτ της Αθήνας και ο Ωνάσης με τον Νιάρχο, ήταν δύο από τους πολλούς και διάσημους πελάτες τους.

Αυτή την εποχή θυμήθηκε και ο Γιώργος Νταλάρας, νεόκοπος τότε στο τραγούδι και περιέγραψε με λίγες κουβέντες ως «αντίο» στον Δάκη, στο τι σήμαινε για το ελληνικό τραγούδι ο συνάδελφός του και σκιαγράφησε με τον καλύτερο τρόπο και τον χαρακτήρα του: «Τον γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια, από τότε που ξεκίνησα. Δουλέψαμε μαζί στα ‘’Δειλινά’’. Ένας υπέροχος άνθρωπος και καλός φίλος που είχε όλα τα προτερήματα των Ελλήνων της διασποράς. Ευγενής, προσηνής, προστατευτικός πάντα, με χιούμορ, κοσμοπολίτης, πολύγλωσσος, ταλαντούχος. Ένας ωραίος καλλιτέχνης και φωτεινός άνθρωπος. Στο καλό, Δάκη…»

Ο Δάκης θα συνεργαστεί με τον Γιάννη Πάριο, την Μαρινέλλα, τον Κώστα Χατζή, την Άννα Βίσση, με όλους τους σπουδαίους, αλλά και τους νεότερους συναδέλφους του. Είχε μία ευκολία να μεταμορφώνεται ανάλογα με τις εποχές, χωρίς ωστόσο να χάνει το στυλ του. Έτσι κατάφερε να κάνει επιτυχία με το «Τσάι με λεμόνι» και το «Θωρακισμένη mercedes», στην αυγή της δεκαετίας του '80 όταν οι νέοι συνθέτες άλλαξαν την δισκογραφία με πιο εύηχα hit κατάλληλα για το ραδιόφωνο.

Λόγω της πολυγλωσσίας του, κατάφερε να τραγουδήσει και στο εξωτερικό μαζί μάλιστα και με τον ξάδελφό του Ντέμη Ρούσσο αλλά και τον Σάρλ Αζναβούρ. Θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει καριέρα στο εξωτερικό, αλλά δεν το τόλμησε. Όχι από φοβία, αλλά από ταπεινότητα. Άλλωσε όπως είχε πει και στην εκπομπή «Μουσικό κουτί» που ουσιαστικά είναι και η τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση, ακόμη και όταν άνοιξε την θρυλική συναυλία των Rolling Stones στην Ελλάδα το 1967, δεν τους γνώρισε από κοντά: «Ο Νίκος Μαστοράκης με έκλεισε, είπα τα τραγούδια μου και μετά δεν έμεινα να τους ακούσω».

Το γιουχάρισμα και η φοβία

Σε μία άλλη του συνέντευξη μιλά και για την αποστροφή που είχε για τα πάσης φύσεως σκάνδαλα που τονώνουν την δημοσιότητα ενός καλλιτέχνη: «Εγώ τα απέφευγα. Κλεινόμουν στο καμαρίνι μου, φοβόμουν. Θυμάμαι ότι με τις αδελφές Μπρόγιερ μας είχαν καλέσει στις Σέρρες και στην επιστροφή μας ζήτησαν να εμφανιστούμε σε ένα μαγαζί στην Θεσσαλονίκη. Εκείνες πήγαν με το δικό τους αυτοκίνητο και εγώ με το δικό μου, αλλά καθυστέρησα γιατί χάθηκα. Ο κόσμος που ήταν στο μαγαζί νόμιζε ότι τους κοροίδεψα. Κάποιοι με είδαν στο πάρκινγκ και πήγαν να με δείρουν. Μπήκα στο μαγαζί αλλά κάποιοι έσπασαν και την πόρτα του καμαρινιού. Το αποτέλεσμα ήταν εγώ και οι Μπρόγιερ να τρέχουμε στο δρόμο με τα ρούχα της δουλειάς, από πίσω μας το μισό μαγαζί να μας κυνηγά και κάποια αδέσποτα σκυλιά. Χτυπάμε μία πόρτα και μία καλή κυρία μας βάζει μέσα στο σπίτι της. Για πολλά χρόνια δεν πήγαινα Θεσσαλονίκη. Και όταν πήγα στο Φεστιβάλ τραγουδιού και ανακοίνωσαν το όνομά μου, ακούστηκε ένα «ουου». Μου το κρατήσανε. Και από τότε ποτέ δεν καθυστέρησα σε καμία εμφάνιση μου, είχα φοβία και δεν μπορούσα να είμαι με πολύ κόσμο».

Η μάχη του με τον καρκίνο τα τελευταία δύο χρόνια έγινε με την αξιοπρέπεια και την ειλικρίνεια που πάντα τον χαρακτήριζε. Σίγουρα ήταν ένα τέλος που δεν του άξιζε. Ο πόνος, αντισταθμίστηκε με ένα μεγάλο κύμα αγάπης που συνόδεψε την είδηση της απώλειας του. Και ένα μεγάλο χειροκρότημα από τους συναδέλφους του.

Και αυτό είναι ένα μεγάλο παράσημο.

Photo credits Facebook Δάκης - Official