Θέλω πίσω την παλιά μου ζωή

Πενήντα μέρες μετά κι ακόμη #menospiti, προσέχω τα παιδιά μου που δεν πάνε σχολείο, μαγειρεύω καθημερινά και κάνω άπειρες δουλειές στο σπίτι. Έχω γίνει δασκάλα, ψυχολόγος, μαγείρισσα, οικιακή βοηθός, διασκεδάστρια… Δεν βλέπω φίλους, συνεργάτες, γονείς και συγγενείς κι εκεί που πίστευα ότι χρειαζόμουν ένα διάλλειμα από τη δύσκολη καθημερινότητα, πιάνω τον εαυτό μου θλιμμένο να αναρωτιέται πώς άλλαξαν όλα τόσο γρήγορα. Τόσο ξαφνικά και βίαια.

Έπαψε να έχει πλάκα το «άραγμα» στο σπίτι. Γέμισα ψυχοσωματικά, έβγαλα σπυριά, δε σηκώνω τηλέφωνα, προσποιούμαι ότι είμαι καλά για να μη με βλέπουν τα παιδιά μου στενοχωρημένη, αλλά τίποτα δεν πιάνει. «Ποιος να κρυφτεί απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…».

Επίσης βαρέθηκα να πρέπει να δείχνω ότι είμαι καλά, να πρέπει να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα και να πρέπει να δίνω κουράγιο στους γύρω μου. Δε θέλω να δώσω κουράγιο σε κανέναν και βαρέθηκα να παραμυθιάζομαι. Γιατί ξέρω ότι αυτό δεν έχει ημερομηνία λήξης, τουλάχιστον άμεσα. Και μετά τις 4 Μαΐου θα είμαι φοβισμένη και καχύποπτη. Και μετά τις 4 Μαΐου θα φοβάμαι να αγκαλιάσω και να φιλήσω αυτούς που αγαπάω. Και μετά τις 4 Μαΐου θα είμαι κλεισμένη στο σπίτι για να μην αρρωστήσω. Και μετά τις 4 Μαΐου δε θα βλέπω τους γονείς μου. Και μετά τις 4 Μαΐου δε θα μπορώ να ταξιδεύω ή να πηγαίνω σε συναυλίες, πάρτι, σινεμά.

Ποιος μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα πότε θα τελειώσει οριστικά όλο αυτό; Ίσως είναι αυτό που με αγχώνει. Η αβεβαιότητα για το αύριο… Πώς να ψήσεις ένα control freak, έναν πραγματιστή ότι… «όλα θα πάνε καλά», όταν τίποτα δεν πηγαίνει καλά; Όταν η οικονομία βουλιάζει… όταν τα έξοδα παραμένουν ίδια αλλά τα έσοδα κάνουν βουτιά; Όταν εξακολουθούμε να έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις αλλά σε διαφορετικές συνθήκες; Όταν το άγγιγμα αντικαθίσταται από αγκαλιά emoji στα social media;

Στην αρχή το είδα σαν challenge. Για να δούμε πώς θα ήταν η ζωή μας από μία διαφορετική οπτική. Χάρηκα που περνούσα χρόνο με τα παιδιά στο σπίτι που τόσο μου είχε λείψει, ασχολήθηκα παραπάνω με το σπίτι μου και το νοικοκυριό μου, έφτιαξα ντουλάπια, συρτάρια, αποθήκη. Τώρα πια αρχίζω να βαλτώνω. Ναι κάνω γυμναστική που πριν δεν προλάβαινα. Ναι γλίτωσα την απίστευτη κίνηση στους δρόμους που σιχτίριζα κάθε μέρα μέχρι να φτάσω στο γραφείο και μετά πίσω στο σπίτι. Μα δε θα περίμενα ποτέ ότι θα μου έλειπε ακόμα και αυτό.

Και ναι θέλω να το πω χωρίς ντροπή. Κουράστηκα, βούλιαξα. Και θέλω την παλιά μου ζωή πίσω. Τη ρουτίνα μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου κι ας σκοτωνόμαστε καμιά φορά πάνω στη δουλειά.
Κι αν κάτι καλό βγήκε από όλο αυτό, είναι το πόσο πλέον εκτιμώ όσα είχα… Και τα θέλω όλα πίσω με τα στραβά τους και τα ανάποδα.
Αυτό…

Εύχομαι να είσαι καλά εσύ και η οικογένειά σου. Και εύχομαι να μη σε χάλασα πολύ με το σημερινό μου post. Καμιά φορά σκέφτομαι δυνατά.

Αν θες στείλε μου μήνυμα στο Instagram και πες μου πώς νιώθεις κι εσύ αυτές τις μέρες χωρίς φίλτρα και τάση ωραιοποίησης και εξιδανίκευσης της κατάστασης. Η αλήθεια μας είναι σπουδαίο πράγμα. Και αδιαπραγμάτευτη.

Σε φιλώ,
Δέσποινα xxx