Η πιο μεγάλη ώρα δεν είναι τώρα

Τον Γ. τον γνώρισα πριν αρκετό καιρό, σε μια φιλική παρέα. Μου τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, δεν επρόκειτο τόσο για ερωτικό ενδιαφέρον όσο για κοινωνικό. Οι απόψεις του, η καλλιέργειά του, οι κουβέντες μας ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω σχεδόν ευφορία. Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να αναρωτηθεί αν αυτό το ιδιαίτερα ευχάριστο συναίσθημα είχε και έξτρα προεκτάσεις μια που ήξερα πως δηλώνει συναισθηματικά μη διαθέσιμος -παρότι δεν είχε σχέση με καμία (ούτε και με κανέναν, επίσης).

Όταν, όμως, εκδήλωσε το ερωτικό του ενδιαφέρον μια μέρα, εντελώς απροσδόκητα, ήμουν ήδη τόσο γοητευμένη από την προσωπικότητά του που δε χρειάστηκε και πολλή προσπάθεια για να με «ρίξει». Μόνο που, όπως πολύ σύντομα διαπίστωσα για να με «ρίξει» (στο κρεβάτι) έπρεπε πρώτα να «σηκωθεί». Και κάτι τέτοιο δε συνέβη. Την πρώτη φορά έδωσα τόπο στην οργή. Σκέφτηκα πως ίσως να είναι αγχωμένος, κουρασμένος, κομπλαρισμένος και χαμογέλασα συγκαταβατικά και με πλήρη και ειλικρινή κατανόηση. Την δεύτερη φορά, που στέφθηκε και αυτή με αποτυχία, σκέφτηκα πως η πρώτη αποτυχημένη απόπειρα είχε λειτουργήσει ως στρεσογόνος παράγοντας και πάλι δεν πτοήθηκα. Την τρίτη, την τέταρτη και την πέμπτη φορά που συναντηθήκαμε και πάλι δεν ευοδώθηκε καμία σεξουαλική πράξη άρχισα να ενοχλούμαι. Περισσότερο, όμως, με προβλημάτιζε το ότι αν και ένιωθα πως με επιθυμεί ταυτόχρονα καταλάβαινα πως με αποφεύγει κιόλας. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσω το ότι εκεί που φιλιόμασταν (όχι ακριβώς περιπαθώς αλλά κάπως ερωτικά), με έπαιρνε αγκαλιά, γυρνούσε πλευρό και κοιμόταν.

Μια μέρα, 2-3 βδομάδες μετά, η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Όταν ξαναβρεθήκαμε και το πουλάκι έκανε φτερά λίγο πριν την ώρα που κανονικά θα έπρεπε να μπει στη φωλιά του, σταμάτησα και εγώ να κάνω τον Κινέζο και ζήτησα εξηγήσεις. Η απάντηση που έλαβα ήταν αποστομωτική: «Τα τελευταία 7 χρόνια έχω πρόβλημα. Στην αρχή δεν είχα στύση και μετά σταμάτησα να ασχολούμαι. Τώρα πια δεν έχω ορμές». Έμεινα να τον κοιτάζω έκθαμβη. Τον ρώτησα γιατί δεν έχει ασχοληθεί με το να το λύσει, προσπάθησα να καταλάβω τι του συμβαίνει και γιατί μα δεν είμαι ούτε ψυχίατρος ούτε ανδρολόγος και δεν θα του την βρω εγώ τη λύση. Τελικά έμεινα να αναρωτιέμαι, τι στο καλό περίμενε; Να μην το προσέξω; Να μου περάσει απαρατήρητο το ότι δεν κάνουμε σεξ; Τι είναι; Μια κρεατοελιά που αν την κρύψει μπορεί και να μου διαφύγει;

Πραγματικά τον συμπαθώ και τον εκτιμώ πολύ αλλά, φυσικά, δεν είμαι πρόθυμη να θυσιάσω τη σεξουαλική μου ζωή στον βωμό καμίας συμπάθειας. Και στη δήλωσή του «μα τι να κάνω;» απάντηση δεν είχα να δώσω. Είχα, όμως, απάντηση στο «Μα δεν σε παίρνω αγκαλιά; Δεν είμαι τρυφερός;». Βεβαίως. Αλλά και η μαμά μου με αγκαλιάζει και δεν την έχω γκόμενα.

Τι να πω; Νομίζω πως αυτή ήταν η πιο παράδοξη εμπειρία μου.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να του πω πως η «σχέση» μας κάπου εδώ τελειώνει γιατί δεν έχουμε ιδωθεί από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Αλλά μόλις τον δω θα τον αποχαιρετίσω. Σκέφτεστε κάτι καλύτερο;

Νικολέτα, 28 ετών.