Χωρίς τακούνια

Πριν από 2 Σαββατοκύριακα είχα πάει σ ένα γάμο. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο απ' όλα ήταν ότι ήμουν προσκαλεσμένος μόνος μου εγώ μόνο και όχι ολόκληρη η οικογένειά μου. Έβαλα «τα καλά» μου και πήγα σε ένα κτήμα έξω από την Αθήνα όπου εκεί βρισκόταν και το εκκλησάκι και ο χώρος για τη δεξίωση.

Δεν συνοδευόμουν ούτε ήξερα κόσμο, οπότε μετά το μυστήριο κάθισα σε ένα τραπέζι γεμάτο άγνωστους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να δω καμιά αιθέρια ύπαρξη για να έχω κάτι ν΄ ασχολούμαι όλη νύχτα αλλά τζίφος. Όλες οι αιθέριες υπάρξεις ήταν στα άλλα τραπέζια και στο δικό μου ήταν τα ζευγάρια και οι πατσαβούρες (ας με συγχωρέσουν οι πατσαβούρες).

Οι ώρες κυλούσαν βαρετά μέχρι που ξαφνικά, εκεί που έπαιζαν τα blues και εγώ αισθανόμουν πως βρισκόμουν και πάλι σε πάρτυ στο δημοτικό, ακούω δίπλα μου μια γυναικεία φωνή να λέει «χορεύετε;». Ο μόνος λόγος για τον οποίο γύρισα να κοιτάξω ήταν γιατί ήμουν περίεργος να δω ποια ήταν αυτή η γυναίκα που ζητούσε από κάποιον άντρα να χορέψουν.

Μάσησα τα λόγια μου για λίγη ώρα, μολονότι αυτό που ήθελα να πω ήταν «ναι» και σηκώθηκα όρθιος για να χορέψω. Μια δεύτερη έκπληξη ακολούθησε: η αιθέρια ύπαρξη ήταν πιο ψηλή από εμένα. «Μην ανησυχείς, ήθελα ώρα να τα βγάλω» είπε και πέταξε τα τακούνια της στο γκαζόν. Μεμιάς ήρθαμε στο ίδιο ύψος και κατευθυνθήκαμε προς την πίστα.

Εκεί χορέψαμε όχι ένα, αλλά τρία κομμάτια και καθώς μιλούσαμε μου είπε τελικά ότι με θυμόταν από το σχολείο (ο γάμος ήταν ενός παλιού συμμαθητή μας) και πως τότε ήταν πολύ πιο παχουλή, με γυαλιά και ακμή. Εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω πως το πρόσωπο που έβλεπα δίπλα μου και το παιδάκι που μου περιέγραφε ήταν το ίδιο, αλλά τελικά δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να την πάρω σπίτι μου μετά το γλέντι και να της απαγορεύσω να ξαναβάλει τακούνια.

Δημήτρης, 33