Η πιο καλή μαθήτρια

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που τελείωσα το σχολείο. Μαζί με τις Πανελλήνιες εξετάσεις που έδινα για να καταφέρω να μπω στο Πάντειο, έπρεπε να περάσω και το γαλλικό δίπλωμα Sorbonne που με άγχωνε ακόμα πιο πολύ. Έτσι, η μητέρα μου αποφάσισε να φέρει στο σπίτι το Στέλιο και να αναστατώσει την απλή και φιλήσυχη, μέχρι τότε, ζωή μου. Περιμένοντας τον καινούριο μου καθηγητή, η φαντασία μου είχε ήδη οργιάσει. Θα ήταν σίγουρα ηλικιωμένος, ίσως γοητευτικός, θα απέπνεε σεβασμό και θα με έβριζε κάθε φορά που δε θα είχα διαβάσει.

Το κουδούνι της εξώπορτας εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό θα με έβγαζε θριαμβευτικά ψεύτρα. Ψηλός, μελαχρινός με στιλπνό μακρύ μαλλί και καταπράσινα μάτια, πιο πολύ θα πίστευε κανείς πως κατεβαίνει υποψήφιος στα ετήσια καλλιστεία παρά πως είναι τελειόφοιτος της Γαλλικής φιλολογίας και εν δυνάμει ο δικός μου καθηγητής των Γαλλικών.

Τα μαθήματα ξεκίνησαν με μεγάλο ενθουσιασμό και από τους δύο. Πρώτη φορά διάβαζα με τόσο ζήλο και περίμενα κάθε μέρα το μάθημά μας για να χαθώ στα υγρά του μάτια. Στο δίπλωμα αρίστευσα, οι γονείς μου ενθουσιάστηκαν κι εγώ αποφάσισα να συνεχίσω με εντατικά ιδιαίτερα αλλά αυτή τη φορά σε άλλη γλώσσα, αυτή του σώματος. Τι κέρδισα τελικά; Μια αναπάντεχη εμπειρία, μία υπέροχη ανάμνηση καθώς ο δάσκάλος μου ήταν και αρραβωνιασμένος και μία καινούρια φράση στα γαλλικά, «Oh Monsieur, c’ etait formidable!».

Μαρίνα, 20 ετών.