Η μάχη του χαδιού: Αγκαλίτσα ή παγοκολόνα;

Γιάννης, η παγοκολόνα
Είπαμε είμαστε μαζί. Σου έχω δώσει αρκετά συρτάρια στη ντουλάπα μου και κλειδιά του σπιτιού. Έχω πει σε κόσμο και ντουνιά πως είμαστε μαζί και έχω προγραμματίσει τη μισή ζωή μου γύρω από το πρόγραμμα σου. Γιατί λοιπόν πρέπει να κρατιόμαστε χεράκι χεράκι όλη την ώρα και να με πασπατεύεις μπροστά σε όλους;

Αυτή είναι μία απορία που ταλανίζει, είτε το παραδέχονται είτε όχι, ένα μεγάλο μέρος του αντρικού πληθυσμού δεν μπορεί να σταματήσει να απορεί γιατί πάντα πρέπει να είναι ένα ξένο χέρι στο σώμα μας. Δεν είμαι ρετροσέξουλ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θέλω σαν τα ζώα να επιδιδόμαστε σε δημόσιες περιπτύξεις σε κάθε μέρος. Έχουμε και σπίτι.

Αλλά και στον καναπέ την ώρα που βλέπω την αγαπημένη μου σειρά ή ταινία, την οποία δεν ήθελες να παρακολουθήσεις μαζί μου αν και έχω κάνει hot yoga για χάρη σου δύο ώρες, δεν επιθυμώ ένα χέρι πάνω μου να απλώνεται και να χαλά τη βολή μου. Δεν είμαι ανέραστος, απλά σέβομαι τον προσωπικό μου χώρο όπως και το δικό σου. Και να σου πω και κάτι, γαργαλιέμαι και το ξέρεις, αλλά αυτό δε σε εμποδίζει να ακουμπάς συνέχεια τα πλευρά μου επειδή το θεωρείς χαριτωμένο, ενώ στην πραγματικότητα θέλεις να με ξεφτιλίζεις γιατί σου φαίνεται αστεία η τσιριχτή φωνή που κάνω αντανακλαστικά σε κάθε άγγιγμα στο συγκεκριμένο σημείο. Ξέρεις το ευαίσθητο σημείο μου και αυτό είναι μείον μου, αλλά δεν χρειάζεται να το εκμεταλλεύεσαι.

Κρίστη, η αγκαλίτσα
Χαμήλωσε τα φώτα, άναψε αυτό το κερί που ξεχειλίζει νότες κανέλας και φόρεσε την πιο άνετη φόρμα σου μαζί με εκείνο το γκρι μπλουζάκι που διαγράφει το κορμί σου τόσο χαριτωμένα που με κάνει πάντα να χαμογελώ. Ξάπλωσε στο χαλί, πάρε αγκαλιά την Tiffany (γιατί τη Missy το ξέρω δεν τη συμπαθείς) και κλείσε τα μάτια σου, όπως κάνουμε κάθε Σάββατο στο διαλογισμό της kundalini Yoga. Κουλουριάσου σαν το γάτο και παίξε το μουσικό playlist που θα σου πω. Ξεκίνα με το “Touch me” των Doors και συνέχισε με το “I’ ve got you under my skin” του Frank Sinatra. Ύστερα, άσε τη μελωδία να σε ταξιδέψει.

Εγώ, μοσχομυρίζω φρεσκοψημένο ζαχαρωτό, έχω χωθεί στη ζεστή φωλίτσα μέσα στα στιβαρά σου μπράτσα και γουργουρίζω όλο ευχαρίστηση. Δε μιλάμε, απλά απολαμβάνουμε τη στιγμή αναπνέοντας ο ένας δίπλα στον άλλο σα να θέλουμε να μείνουμε για πάντα σε αυτή τη μακαριότητα που θα χαλάσει για λίγο κάποιο μήνυμα στο κινητό, ένα τηλεφώνημα από τη δουλειά, ο σπιτονοικοκύρης που θέλει κάτι να σου πει.

Τώρα, άνοιξε τα μάτια και φαντάσου όλα αυτά χωρίς εμένα πλάι σου, χωρίς το χέρι μου μέσα στο δικό σου χωρίς το “μαζί”, χωρίς το “για πάντα”, χωρίς όλα αυτά που λέμε χωρίς να μιλάμε.

Συγχώρεσέ με αν τα χέρια μου είναι παγωμένα, μη μου κακιώνεις αν είμαι ατσούμπαλη και σε γρατσουνάω κάθε φορά που πάω να σε χαϊδέψω, γιατί για μένα το άγγιγμα είναι σαν το οξυγόνο κι αν μου το στερήσεις θα μαραθώ όπως το πιο μυρωδάτο τριαντάφυλλο που ξέχασες να ποτίσεις.

Πήγαινε λίγο το χρόνο πίσω, αναλογίσου πόσες φορές σε έπνιξα μέσα στην αγκαλιά μου και θυμήσου, την ταινία που μας έκανε να γελάσουμε, την παρεξήγηση που με έκανε να μουτρώσω, το βράδυ που με γνώρισες, τη μέρα που με πήγες βόλτα με τη μηχανή, και τότε που με σκούνταγες συνωμοτικά κλείνοντάς μου το μάτι.

Αν δεν είχα νιώσει το άγγιγμά σου, αν δεν είχες νιώσει τα χείλη μου, αν δεν είχαμε γείρει ο ένας πάνω στον άλλο, τότε αγαπημένε μου η μόνη ζεστασιά που θα απολαμβάναμε θα ήταν αυτή που μπορεί να προσφέρει ένα Jack Daniels σε χαμηλό ποτήρι, με τρία παγάκια στην άκρη του μπαρ.

Λοιπόν, θα με αγκαλιάσεις;