Είχαμε σχέση από απόσταση 7 μήνες. Μου ζήτησε χρόνο αλλά χωρίσαμε. Δεν ένιωσε τίποτα για μένα;

To γράμμα της αναγνώστριας

Είχα μια σχέση που κράτησε 7 μήνες με απόσταση. Πηγαινοερχόμασταν μια φορά το μήνα γιατί τόσο δυστυχώς μπορούσαμε. Σαν σχέση, λόγω φυσικά της απόστασης, υπήρχαν οι γκρίνιες και ζήλιες από πλευράς μου. Γλυκόλογα δεν μου έλεγε, ενώ στην αρχή με είχε στα ουράνια στη συνέχεια τα έκοψε. Μετά το Πάσχα τα έκοψε τελείως, ένα κοριτσάκι μου από το στόμα του δεν βγήκε. Τον δικαιολογούσα, έλεγα άγχη, η δουλειά του κτλ., ας μην παραπονιέμαι. Όταν βρισκόμασταν, ήταν τέλειος, τα μάτια του έδειχναν όλα όσα ένιωθε για μένα και ας μη τα έλεγε. Να σημειώσω, ότι στο τηλέφωνο μιλούσαμε ώρες, λέγαμε τα πάντα. Φτάνει το καλοκαίρι, πάμε διακοπές και γίνεται μια συζήτηση κατά τη διάρκεια των διακοπών. Ότι δεν μου αξίζει, δεν μπορεί να μου προσφέρει πράγματα, και οτι αξίζω πολλά και παραείμαι καλή για αυτόν. Εγώ εννοείται, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, με τη μια σκέφτηκα αυτό ήταν τέλος! Με είδε που τα έχασα και μου είπε, ότι αυτό δεν σημαίνει κάτι, ούτε ότι θέλει να χωρίσουμε τίποτα, απλά έπρεπε να γίνει. Γυρίσαμε στις βάσεις μα ο καθένας, μιλούσαμε στο τηλέφωνο, εγώ όμως βασανιζόμουν που ήθελα εξηγήσεις. Ένα βράδυ τον πήρα, αποφασισμένη να του πω όσα νιώθω και να του ζητήσω να χωρίσουμε. Του είπα όλα όσα αισθανόμουν για εκείνον και όταν του ζήτησα να μου πει ,τι έκανε 7 μήνες μαζί μου απλά δεν απάντησε, μου ζήτησε μόνο χρόνο για να δει αν μπορεί να γίνει αυτός που γνώρισα στην αρχή. Τον έδωσα τον χρόνο, δεν άντεχα όμως, εγώ ξέρω ότι αν θέλεις να είσαι με κάποιον δεν χρειάζεσαι κανένα χρόνο! Μέχρι και την προηγούμενη βδομάδα έκανα υπομονή, του έστειλα ένα μήνυμα όπου το ένα έφερε το άλλο και τσακωθήκαμε άσχημα. Του είπα το οριστικό ΑΝΤΙΟ και από τότε, δεν με έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα μήνυμα δεν έχει στείλει. Και εννοείται, την απάντηση στο ερώτημά μου, αν 7 μήνες που είμασταν μαζί ένιωσε κάτι, δεν τη πήρα ποτέ!!! Τελικά άξιζε να κάνω υπομονή τόσο καιρό;; Ένιωσε τίποτα αυτός ο άνθρωπος για μένα;;

Η απάντηση του Queen.gr

Εμείς οι γυναίκες έχουμε πολλά θέματα με την ψυχολογία μας και το συναίσθημά μας. Μας αρέσει να ματαιοπονούμε και να μπερδεύουμε την πραγματικότητα με την λογική και τα παραμύθια. Ένας φυσιο-λογικός άνθρωπος δεν το κάνει αυτό. Συνήθως οι άντρες αργούν να μπλέξουν την φαντασία με αυτό που πρέπει να γίνει.

Ο φίλος σου έχει δίκιο. Σίγουρα υπάρχει ο έρωτας, η έλξη και δύο άνθρωποι μπορεί να θελήσουν να ζήσουν και να βιώσουν όλο αυτό μεταξύ τους ακόμη και αν οι συνθήκες δεν το ευνοούν, όμως ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Στις τρέχουσες συνθήκες ζωής, δύο άνθρωποι σε τέτοια σχέση ταλαιπωρούνται. Ίσως όσο πιο πολύ θέλουν ο ένας τον άλλον τόσο πιο πολύ πονούν από την απόσταση, την μοναξιά, την αδυναμία να έχουν τον άνθρωπό τους δίπλα τους όταν πρέπει, την σεξουαλικά στοχευμένη επιθυμία μεν που δεν μπορεί να εκτονωθεί δε.

Οι καταστάσεις αυτές μιας και δεν γίνονται θάυματα, ούτε όλοι οι άνθρωποι είναι αθεράπευτα ρομαντικοί ή αφόρητα- μέχρι θανάτου ερωτευμένοι ώστε να κάνουν την υπέρβαση: μαθηματικά πια αποτυγχάνουν στο σύνολό τους. Είναι εγωιστική αυτή η πίεση από μέρους σου όταν δεν μπορούν να υπάρξουν οι συνθήκες για κάτι σταθερό. Οι γυναίκες μένουμε ερωτευμένες και με μία σελίδα χαρτί, όχι ότι ένας άντρας δεν μπορεί αλλά (ίσως ευτυχώς) είναι πιο πραγματιστές.

Και τι νόημα έχει να σου πει τι ένιωσε και σε τι ένταση όταν ουσιαστικά αυτή η σχέση δεν είναι βιώσιμη. Μπορεί να ζήτησε χρόνο αλλά αν δεν προτίθεται κάποιος να αφήσει τη ζωή του για να έρθει κοντά στον άλλον αυτό δεν είναι σχέση όση θέληση και να υπάρχει. Είναι μία δεσμεύση με την αρνητικη έννοια του όρου. Κάτι που σε βασανίζει, σου λείπει, σε περιορίζει αλλά δεν μπορείς να έχεις όπως θα ήθελες.

Ως μεγαλύτερη και έχοντας δοκιμάσει αυτό το είδος σχέσης, έχοντας δουλέψει με τέτοιες σχέσεις, να σου πω ότι αν δεν υπάρχει η θέληση να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου με αυτό τον έρωτα και το οικονομικό υπόβαθρο, είναι κάτι που ξεφουσκώνει. Καμία φορά είναι καλύτερο να σκάμε τέτοια μπαλόνια από το να ανεβαίνουμε μαζί τους ψηλά και να πέφτουμε από άγνωστο ύψος. Μην τον κατηγορείς, ξέρω πως νιώθεις και πως ήλπιζες, ονειρευόσουν, περίμενες, δενόσουν αλλά καλό είναι στη ζωή να είμαστε και πραγματιστές εκτός από ονειροπόλοι.

Μπορεί να ήταν κάτι όμορφο και αξιόλογο, προφανώς όμως δεν ήταν το ιδανικό γι αυτό και δεν παρακάμφθηκαν τα εμπόδια. Δεν σημαίνει ότι και εκείνος δεν ένιωσε, δεν λυπήθηκε, δεν προσπάθησε. Απλά εκ των πραγμάτων δεν είναι μία κατάσταση που αξίζει σε δύο νέους ανθρώπους. Θα συνέβαινε ίσως αργότερα με μεγαλύτερες απώλειες. Το να ξεσπάς είναι λογικό, αλλά μην περιμένεις παράλογα πράγματα. Του είπες να χωρίσετε- κάτι που ήθελε κι εκείνος- και μάλιστα ύστερα από καβγάδες. Περιμένεις να κάνει κίνηση; Να σου πει τι;

Οι άνθρωποι μένουμε περισσότερο προσκολλημένοι στα απωθημένα μας. Στο γιατί δεν πέτυχε εκείνο, γιατί δεν πήρα την επιβεβαίωση από το άλλο. Φυσιολογικό είναι, αλλά δεν θα πρέπει να τυφλωνόμαστε από αυτό. Δεν προτείνω να χάσεις το ρομαντισμό και την αυθεντικότητά σου σε καμία περίπτωση- απλά να ξαναπιάσεις από το χέρι τη λογική. Δεν είναι εύκολο και είναι σκληρό καμιά φορά, όμως σώζει.

Μπορείτε να μας στέλνετε τις ερωτήσεις σας εδώ