Εμπειρία υψηλής γαστρονομίας με τοπικό πρόσημο και μοναδική θέα στη Ζάκυνθο

Βρέθηκα στη Ζάκυνθο πριν κάποιο διάστημα με στόχο να επισκεφθώ το πιο νέο ξενοδοχείο της Lesante Collection, το πανέμορφο Lesante Cape. Στο πλαίσιο όμως της εκεί διαμονής μου, μου προτάθηκε να δοκιμάσω την κουζίνα του Melia, του βραβευμένου fine dining εστιατορίου του «αδελφού» ξενοδοχείου Lesante Blu, και πόσο χαίρομαι που δέχθηκα τελικά να το κάνω δεν μπορώ να σου περιγράψω, ή μάλλον μπορώ, και γι’ αυτό γράφω και το συγκεκριμένο θέμα.

Head to tail cuisine στο ομορφότερο σημείο της Χώρας της Αντιπάρου

Καταρχάς να σου πω πως βρίσκεται σε ένα από τα ομορφότερα σημεία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, και δεν εννοώ μόνο στο συγκεκριμένο νησί, αφού το εστιατόριο κάθεται στην άκρη ενός «γκρεμού» και κάποια από τα τραπέζια του «επιπλέουν» πάνω στην τεράστια infinity πισίνα του ξενοδοχείου, που θαρρείς πως «χύνεται» στη θάλασσα. Εκεί λοιπόν με το γαλάζιο της πισίνας και το μπλε της θάλασσας να ενώνονται νομίζεις πως «αιωρείσαι» πάνω από το νερό, και ειλικρινά τόσο ατμοσφαιρική αίσθηση δύσκολα συναντάς. Φαντάσου πως εγώ βρέθηκε εκεί μία μέρα με φοβερό αέρα, και πάλι τίποτα δεν στάθηκε ικανό να μου μειώσει τη χαρά και την απόλαυση της εμπειρίας.

Ο Περικλής Κοσκινάς και η «σοφή κουζίνα» του ρίχνουν άγκυρα στην Αντίπαρο

Εδώ λοιπόν, σε αυτό το ονειρικό περιβάλλον, κάνουν τα "μαγικά" τους ο Executive Chef Νίκος Ισπυρούδης και ο Head Chef Βασίλης Κρανιάς. Οι ταλαντούχοι σεφ εδώ έχουν αποφασίσει να δώσουν μία ουσιαστική fine dining πλευρά στην Επτανησιακή, και δη τη Ζακυνθινή, κουζίνα, αλλά με τρόπο δημιουργικό στη βάση του, καταλήγοντας σε πιάτα που διακρίνονται εξίσου για τη μαγειρική τους αρτιότητα και την τέλεια εικόνα τους, αλλά και για τη βαθιά νοστιμιά τους, που δεν θυσιάζεται ούτε στιγμή στο βωμό των τεχνικών και του εντυπωσιασμού.

Βαθιά νόστιμη και αυθεντικά δημιουργική η κουζίνα του Melia λοιπόν, όπως σκιαγραφείται μέσα από πιάτα με σωστή κλιμάκωση και αληθινό χαρακτήρα. Αρχής γενομένης από το Καλωσόρισμα του Σεφ, γιατί η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, που λέει και ο σοφός λαός. Ένα «Γιουβαρλάκι» από λαβράκι ταρτάρ και λαχανικά εποχής, μία «Πίτα» από νεροκρέμμυδο και τυριά Ζακύνθου και μία «Φριτούρα», που είναι ένα παραδοσιακό ζακυνθινό γλυκό, το οποίο οι σεφ το μετέτρεψαν σε αλμυρό, με φέτα, ταρτάρ μοσχάρι και φρέσκια τρούφα. Και οι τρεις αυτές μπουκιές αφηγούνταν την πιο γευστική ιστορία, προδίδοντας ξεκάθαρα τα συστατικά τους, αλλά συνάμα κομπλιμεντάροντας το ένα το άλλο.

Επόμενη στάση το ψωμί, και ναι ξέρω πως πολύς κόσμος δεν δίνει σημασία, αλλά το ψωμί είναι αυτό που θα σου δείξει σε ένα τεράστιο ποσοστό των περιπτώσεων το μεράκι και το πάθος της κουζίνας. Μη στα πολυλογώ εδώ είναι θεϊκό, και καλό θα είναι να κρατηθείς, γιατί η συνέχεια είναι μακρά και εξίσου συναρπαστική. Εγώ απλώς να σου πω πως δεν το αποχωρίστηκα, σχεδόν έως το τέλος του δείπνου μου.

Εκτός από insta-worthy λοιπόν εδώ, το στάδιο του ψωμιού περιλαμβάνει ζεστό ψωμάκι από προζύμι δικό τους φυσικό με κρασί και μαχλέπι μεταξύ των άλλων, δίπλα, αυτό το πανέμορφο τριγωνάκι με το όνομα του εστιατορίου πάνω, είναι η πιο νόστιμη πανακότα από λαδοτύρι Ζακύνθου, δίπλα ο καπνιστός ταραμάς με τρίμα από καμένο μαύρο λεμόνι, που επίσης φτιάχνεται εντός, και φυσικά έξτρα παρθένο ελαιόλαδο. Δεν χρειάζεται καν να σου πω, πως εδώ όλα φτιάχνονται στην κουζίνα, μάλλον το έχεις ήδη καταλάβει από τα παραπάνω.

Εξαιρετικό -και πολυσυζητημένο- το Σκορδοστούμπι Μελιτζάνα, που είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά Ζακυνθινά πιάτα και συνήθως φτιάχνεται απλώς με μελιτζάνα και τομάτα ή και με την προσθήκη αυγού και πατάτας. Εδώ λοιπόν οι σεφ έχουν κρατήσει τη βάση, αλλά την έχουν εξελίξει με μελιτζάνες πικλαρισμένες γεμάτες συμπυκνωμένη γεύση, με κρέμα από τοπικά κρεμμύδια και σκόρδα και με έναν αέρινο αφρό από πατάτα και λαδοτύρι Ζακύνθου, ενώ στο κέντρο κρύβεται ένα τραγανό απέξω και μελάτο από μέσα αυγό ορτυκιού. Η γεύση σε κάθε μπουκιά έχει στοιχεία από όλα τα συστατικά, τα οποία όχι απλώς δεν μπερδεύουν αλλά σου δίνουν έκρηξη γεύσεων μέχρι την τελευταία στιγμή.

Εκ των κορυφαίων πιάτων της βραδιάς το Μπαρμπούνι Σαβόρο, που ανάμεσα κρύβει μία φινετσάτη κρέμα από καραβίδα, και δίπλα έχει ένα crumble από δεντρολίβανο, κρέμα από ζακυνθινή σταφίδα και ένα κανόλι από κολοκύθι γεμισμένο με καπνιστό χέλι. Περιχύνεται δε με μία πλούσια και ελαφρώς όξινη σως σαβόρο με ξίδι, δεντρολίβανο και τομάτα. Αν σε μία μπουκιά πάρεις το crumble από το δεντρολίβανο και τη σταφίδα και λίγο σάλτσα, θα καταλάβεις αμέσως τι σημαίνει τέλεια μελετημένη ισορροπία υλικών και εντάσεων. Το πόσο αέρινα ήταν τηγανισμένο το μπαρμπούνι, νομίζω φαίνεται και από τη φωτογραφία.

Επτανησιακή κουζίνα είπαμε, και Σαβόρο είπαμε, οπότε δεν γίνεται να μην πούμε και για Μπιάνκο. Όμως το Μπιάνκο εδώ είναι έργο τέχνης (και σε γεύση και σε παρουσίαση), μία πολύ διαφορετική εκδοχή του κλασσικού πιάτου λοιπόν, με βάση την πατάτα και μία μεστή κρέμα πατάτας, τον μπακαλιάρο να είναι κομμένος σε χτένι και από πάνω να έχει μία κρέμα μαιντανού, ενώ γύρω γύρω η σάλτσα του μπιάνκο γίνεται αφρός. Στο τέλος, εάν θέλεις, μπορεί να προστεθεί και χαβιάρι στην κορυφή, που του δίνει μία σπιρτάδα και μία έξτρα θαλασσινή γεύση και πολύ του πάει.

Θα κλείσω λοιπόν με το Κουνέλι Παστίτσιο με μαύρη τρούφα, νεροκρέμμυδα της περιοχής, χειροποίητα φυσικά ζυμαρικά, κρέμα από λαδοτύρι Ζακύνθου και τέλεια δουλεμένη σως στιφάδο. Ένα πιάτο που μιλάει άπταιστα την comfort διάσταση του fine dining, όταν αυτή είναι εκείνη η βαθιά νοστιμιά που μιλάει απευθείας στην καρδιά σου.

Να σου πω πως το wine pairing -κατά την ταπεινή μου άποψη- εδώ είναι επιβεβλημένο, αφού οι ετικέτες έχουν επιλεγεί μία προς μία, ώστε να αναδεικνύουν, και να αναδεικνύονται ας μου επιτραπεί να πω εγώ, στο έπακρο από τα επί μέρους συστατικά των πιάτων. Προσωπικά για εμένα ο ωραιότερος συνδυασμός, και ο πιο τοπικός σε χρώμα, ήταν το Γουστολίδι του 2022 από το κτήμα Γράμψα (σε μόλις 800 φιάλες), ένα κρασί με αρκετή πολυπλοκότητα, που έδεσε θεϊκά με το Σκορδοστούμπι και τον πουρέ μελιτζάνας του, καθώς του έδωσε την οξύτητα που αποζητούσε για να ισορροπήσει πλήρως.

Τέλος να πούμε και για τα εξαιρετικά επιδόρπια του Δημήτρη Γιοβανόπουλου, όπως την εμπνευσμένη Ζακυνθινή Φρυγανιά με κρέμα από λεμόνι, τζελ από κεράσι και σορμπέ κεράσι, που πολύ όμορφα έδινε το τοπικό χρώμα στην πιο εκλεπτυσμένη του βερσιόν, ή την κρέμα γιαουρτιού με ψητές φράουλες και σορμπέ φράουλας, ένα ανάλαφρο και δροσερό αλλά συνάμα δυνατό σε μνήμη γλυκό. Είναι σημαντικό τα γλυκά να «συμφωνούν» με το μενού, αν ρωτάς εμένα, και εδώ αυτό επιτυγχάνεται απολύτως. Και επειδή, όπως ξέρεις συνήθως δεν προλαβαίνω τα γλυκά στα αθηναϊκά tastings, γιατί πάντα φεύγει το τελευταίο μετρό πριν φτάσουν στο τραπέζι μας, εδώ που δεν είχα να κυνηγήσω το συρμό, τα απήλαυσα δεόντως!

Για να βλέπεις τα πράγματα τη στιγμή που συμβαίνουν και για backstage υλικό συντονίσου με το @kounelly στο IG.