Απρόσωπη Οικειότητα

Πολύ σούσουρο γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την ψυχική υγεία. Δεν είναι ότι έχει γίνει κάτι συγκεκριμένο απλώς ειλικρινά όπου σταθώ και όπου βρεθώ ακούω κόσμο να μοιράζεται δεξιά και αριστερά (και καλά κάνει), τα εσώψυχά του.

Θες να είναι η εποχή που το προστάζει;

Θες να είναι η ανάγκη μας που το διατάζει;

Θες πως η ψυχή μας ξέρει πλέον πως έχει και αυτή στόμα και το απαιτεί γιατί αιμορραγεί;

Κύκλωσε ένα από τα παραπάνω ή και όλα μαζί γιατί λάθος δεν θα είσαι και δεν θα είμαι σε κάθε περίπτωση.

Αναρωτιόμουν λοιπόν ποια είναι εκείνα τα επαγγέλματα τα διπλά.

Εκείνα δηλαδή που κάνουν το στόμα να τρέχει ροδάνι ενώ δεν είναι σε ψυχοθεραπευτικό per se πλαίσιο και δεν χρειάστηκε και πολύ να ξεθολώσει το κεφάλι μου διότι μεγάλη κουβέντα είπα, κοντό νύχι έφτιαξα όταν βρέθηκα στο χώρο της αγαπημένης μου φίλης και τεχνίτριας νυχιών - ας την ονομάσουμε Αστάρτη (ένας κρυφός ονομαστικός – βαφτιστικός προς εμένα πόθος των γονιών μου να με ονομάσουν έτσι) – για να μην πούμε το αληθινό της όνομα, υπάρχει και ένα GDPR for crying out loud– και άφησα για ακόμη μια φορά τη δική μου γλώσσα να τρέξει ροδάνι ενώπιών της.

Την Αστάρτη τη γνωρίζω από όταν ήμουν 21 ετών. Έκτοτε, την έχω απατήσει ελάχιστες φορές με άλλες τεχνίτριες και αυτό κυρίως κατά τη διάρκεια αργιών ή καλοκαιρινών διακοπών. Την έχω εκτιμήσει και τελικά αγαπήσει, είμαστε φίλες και πλέον δεν την βλέπω σαν επαγγελματία Αισθητικής αλλά σαν μια από τις επιστήθιες φίλες μου που γνωρίζει τα πάντα για εμένα κι εγώ για εκείνη και τυχαίνει να είναι πολύ καλή σε αυτό που κάνει οπότε by the way μας συμβαίνει και αυτό, να έχει αναλάβει την υγεία και την εμφάνιση των νυχιών μου (την πληρώνω για τις υπηρεσίες της αυτό δεν το συζητάμε, φίλες φίλες αλλά και ο παράς, παράς προφανώς).

Έχοντας πάει λοιπόν για το καθιερωμένο μας ραντεβού, ενώ συνήθως μιλάμε, γελάμε και σχολιάζουμε κοινωνικά φαινόμενα, επικαιρότητας, social media και ανταλλάζουμε πληροφορίες με εμένα πολλές φορές να κοιτάζω την οθόνη του κινητού ενώ παραμιλάω στον εαυτό μου – το έχει συνηθίσει – εκείνη τη φορά η δική μου ψυχή είχε την ανάγκη να μιλήσει και της άνοιξα το στόμα μου να βγει να τα ξεράσει όλα στην Αστάρτη. Οι σκέψεις μου ανάκατες, οι λέξεις έβγαιναν με φόρα και εκεί αναρωτήθηκα και είπα δυνατά:

«Αστάρτη! Πόσοι, πες μου πόσοι αλήθεια κάνουν αυτό που έκανα εγώ σε σένα; Να σου καταθέσουν τα πάντα τους πάνω από το φρεσκοβαμμένο ή φρεσκοψημένο (στο φουρνάκι) νύχι τους; Και τέλος πάντων, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΑΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΜΑΣ».

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, για όλους εκείνους που για άλλο πληρώνονται ενώ παράλληλα υπηρετούν και ένα κοινωνικό λειτούργημα που τους φορτώθηκε και τους φορέθηκε από τη δική μας ανάγκη για επιτόπια εξομολόγηση και μοιρασιά.

Δ. Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το συγκεκριμένο αντικείμενο;

Α. Αισίως φέτος κλείνω τα 18 και μπαίνω στα 19 και μόλις έκλεισα τα 37 έτη ηλικίας.

Δ. Γιατί επέλεξες αυτό το επάγγελμα, αυτήν την κατεύθυνση;

Α. Τελείως τυχαία. Έδωσα πανελλήνιες, ήθελα να περάσω Κτηνιατρική, δήλωσα μόνο αυτό, οι βάσεις ανέβηκαν στα ύψη τη χρονιά που έδινα, δεν πέρασα, ένιωθα πολύ κουρασμένη, εξουθενωμένη θα έλεγα από τον αγώνα του διαβάσματος και την αγωνία του να περάσω που αποφάσισα να αποτραβηχτώ από αυτή τη μάχη. Εκείνη την περίοδο, είχα μια γνωστή η οποία μόλις είχε ανοίξει σχολή αισθητικής και για την πλάκα μου αποφάσισα να πειραματιστώ κοντά της. Εν τω μεταξύ, τότε ήμουν εντελώς αγοροκόριτσο. Δεν περιποιούμουν τα μαλλιά μου, δεν έβαφα τα νύχια μου και ειλικρινά με ξεπερνούσε η ανάγκη των γυναικών να αφιερώνουν μανιωδώς τόσο χρόνο στην περιποίηση αυτή. Με κέρδισε όμως το θεραπευτικό pedicure, το οποίο είναι παραϊατρικό κομμάτι και το σχέδιο στα νύχια, το λεγόμενο nail art γιατί από παιδί μου άρεσε η ζωγραφική. Κάτι κοντά στην Κτηνιατρική το παραϊατρικό και κάτι κοντά στην ζωγραφική το nail art και κάπως έτσι ενώ ξεκίνησα για πλάκα, μου ζητήθηκε από την ιδιοκτήτρια της σχολής που είχε και χώρο παροχής υπηρεσιών να κάνω την πρακτική μου εκεί, κοντά της, με προσέλαβε και έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι του αρχικού πειραματισμού σε μόνιμου επαγγελματισμού. Γλυκάθηκα με τα χρήματα, αγάπησα τη δουλειά, άρχισα να γνωρίζω ανθρώπους, κουλτούρες, ψυχολογίες και είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Δ. Δεν σκέφτηκες ποτέ πως αυτό είναι το Plan B σου και πως θα διαρκέσει για λίγο και μετά θα αναζητήσεις την Κτηνιατρική διότι αυτό ενδεχομένως για τα μάτια της κοινωνίας ή της οικογένειάς σου θα ήταν «λιγότερο» από το αρχικό σου άλλο;

Α. Στα 18 δεν μπορείς να αποφασίσεις τετελεσμένα και αποφασισμένα το τί θα κάνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Θεωρώ πως η ζωή από μόνη της σε πάει εκεί που πρέπει να πας και σου λέει «άστο, πάρτο από την άλλη πλευρά που σε προσμένει κάτι άλλο». Τελικά μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι εάν είχα δοθεί στην Κτηνιατρική διότι ενώ αγαπώ, πεθαίνω, λιώνω για τα ζώα, με στεναχωρεί τόσο πολύ να τα βλέπω λαβωμένα, άρρωστα, ταλαιπωρημένα, να αιμορραγούν ή να ψυχορραγούν που δεν θα ήμουν καλή σε αυτό. Δεν θα μπορούσα να το ζω αυτό κάθε μέρα. Πιο εύκολα διαχειρίζομαι τον ανθρώπινο πόνο παρά τον πόνο των ζώων. Οπότε ήταν σαν να μου λέει η ζωή πως καλώς κάνεις και κάνεις αυτό που κάνεις διότι μέσα από τις υπηρεσίες σου κάνεις τους άλλους χαρούμενος.

Δ. Οι γονείς σου τοποθετήθηκαν ποτέ επί του θέματος; Σου έφεραν αντίσταση στην επιλογή σου;

Α. Ουδέ ποτέ οι γονείς μου επενέβησαν στην επιλογή μου. Ήταν πάντοτε υπέρ της μόρφωσης και της εξέλιξης, της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Ήθελαν να περάσω σε ένα Πανεπιστήμιο αλλά ακόμη και όταν αυτό δεν έγινε, ήταν πολύ «εντάξει» με αυτό. Το μόνο που μου ζήτησαν, ήταν να ασχοληθώ, να καταπιαστώ με κάτι, με μια τέχνη. Να έχεις στα χέρια σου ένα εργαλείο για να ανταπεξέλθεις στη ζωή, μου είπαν.

Δ. Όταν μπήκες σε αυτό το χώρο, αντιλήφθηκες ότι θα έχεις διπλό ρόλο να υπηρετήσεις; Και τεχνίτρια και ψυχολόγος; (γέλια)

Α. Ούτε καν! Εγώ όπως σου είπα όταν μπήκα σε αυτό το χώρο, ούτε με τα μαλλιά μου ασχολούμουν, ούτε έβαφα τα νύχια και γενικά ήμουν πολύ μακριά από όλο αυτό κομμάτι. Όταν λοιπόν εκτέθηκα για πρώτη φόρα στην επαφή με το γυναικείο φύλλο (σε επαγγελματικό επίπεδο καθ’΄ότι είναι ένας χώρος που αφορά κατά κύριο λόγο τις γυναίκες) είχα σοκαριστεί. Είχα σοκαριστεί από τις άσχημες συμπεριφορές των γυναικών προς άλλες γυναίκες. Θυμάμαι τη δεύτερη εβδομάδα να γυρίζω σπίτι κλαίγοντας και η μητέρα μου με κάθισε κάτω για να μου πει δύο λόγια σχετικά με τον κόσμο των γυναικών. Ότι άλλα λένε μπροστά σου, άλλα λένε πίσω από την πλάτη σου και πως γενικά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Η μητέρα μου με χαλάρωσε από το σοκ και τη φρίκη που είχα «φάει». Κινδυνεύω να διαβαστώ, γραφική, στερεοτυπική αλλά αυτή ήταν τότε η αλήθεια μου και αφού με ρωτάς θα την μοιραστώ.

Δ. Όλα αυτά τα χρόνια, αυτά τα 18 προς 19 χρόνια που ασχολείσαι με αυτό το αντικείμενο και έρχεσαι πολύ κοντά με τον κόσμο, τί έχεις καταλάβει για τις ανάγκες του;

1. A. Ωραία ερώτηση και εύστοχη πολύ. Δεν το είχα σκεφτεί μέχρι να με ρωτήσεις. Θέλουν να μοιραστούν, να ακουστούν, να φροντιστούν από εσένα. Να τους κάνεις να νιώσουν καλά, κατά κάποιο τρόπο. Θέλουν ένα εν δυνάμει τσιρότο στην πληγή τους. Ένα χάδι. Άπαντες όμως έχουν την ανάγκη να μοιραστούν. Υπάρχει ανταλλαγή ενέργειας. Νιώθουν ασφαλείς. Αφήνονται στα χέρια σου κυριολεκτικά και η γλώσσα λύνεται, όπως λύνεται και η ψυχή τους. Επίσης, επειδή είμαστε πρακτικά άγνωστοι μεταξύ μας, δεν έχουν το φόβο να μοιραστώ εγώ με κάποιον άλλον τα δικά τους προσωπικά οπότε αυτό λειτουργεί ανακουφιστικά.

Δ. Αν μπορούσαν όλες αυτές οι ιστορίες να έχουν ένα κοινό παρονομαστή, ποιος θα ήταν αυτός;

Α. Τα παιδιά τους, η δουλειά τους, τα οικογενειακά τους και τα ερωτικά τους. Το μεγαλύτερο χώρο καταλαμβάνει πάντως η δουλειά και τα ερωτικά τους. Και από άνδρες και από γυναίκες γιατί έχω και άνδρες πελάτες. Είχα έναν πελάτη, ο οποίος κατά τη διάρκεια του διαζυγίου του ερχόταν σε μένα για την περιποίηση των άκρων του και έκλαιγε, είχε μαύρους κύκλους, μιλούσε ασταμάτητα, για το χωρισμό του για το παιδί του για το γάμο του που τον έκανε σε μεγάλη ηλικία και τελικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλά και αισθανόταν αποτυχημένος στα 50 του. Ακολουθεί η ίντριγκα στη δουλειά, οι δυσκολίες και η διπροσωπία στη δουλειά. Οι μάχες μεταξύ γυναικών. Είχα μια κοπέλα η οποία εργαζόταν σε πολυεθνική. Αποφάσισε να αλλάξει χώρο και πήγε σε μια άλλη πολυεθνική στην ίδια θέση με καλύτερα χρήματα. Το πόσα ψυχοσωματικά της δημιουργήθηκαν από την ανασφάλειά της στο νέο εργασιακό περιβάλλον, δεν λέγεται. Κρίσεις πανικού. Φόβος διαχείρισης εαυτού και συναδέλφων. Ανταγωνιστικό περιβάλλον. Την λυπήθηκε η ψυχή μου. Η δουλειά και τα παιδιά είναι μεγάλο αγκάθι.

Δ. Θέλω να μοιραστείς μαζί μου εκείνες τις ιστορίες που σου έκαναν εντύπωση ανά τα χρόνια. Εκείνους τους ανθρώπους που συνάντησες και για τους όποιους λόγους, αυτούς που θα μου πεις, σου έχουν μείνει ανεξίτηλοι στη μνήμη.

Α. Την πρώτη μου ιστορία την έχω ονομάσει, «Η χειριστική πεθερά». Είχαν έρθει στο μαγαζί που δούλευα τότε, μια γυναίκα με τη νύφη της. Δεν έμεναν στην Αθήνα, είχαν έρθει από την επαρχία και ο γάμος θα γινόταν εδώ. Η πεθερά, φραγκάτη και λιράτη, είχε αναλάβει όλα τα έξοδα του γάμου. Είχε αναλάβει και εξ ολοκλήρου απ’ ότι κατάλαβα αργότερα και τη μελλοντική της νύφη, την οποία ήθελε να «στρώσει» όπως εκείνη ήθελε, ούτως ώστε να σταθεί στο ύψος του γιού της. Εκείνος από οικογένεια βαθύπλουτη ενώ η μελλοντική νύφη όχι. Είχε κλείσει λοιπόν η πεθερά μήνες πριν σε εμάς το διπλό ραντεβού τους, όπου με τη συνάδελφό μου, τις δουλεύαμε μαζί, ταυτοχρόνως η μια δίπλα στην άλλη. Δάφνη δεν έχω ξαναδεί τέτοια κακοποίηση λεκτική και ψυχολογική. Η πεθερά μείωνε τη νύφη, δεν την άφηνε να μιλήσει, η κοπέλα είχε βουρκώσει, ξεφυσούσε, η πεθερά συνεχώς τις αράδιαζε υποτιμητικά σχόλια. Αντιλαμβανόμενες, η συνάδελφός μου κι εγώ, το άβολο της υπόθεσης, συνεννοηθήκαμε στα μουλωχτά να τις χωρίσουμε για να μπορέσει να ηρεμήσει η νύφη. Όταν τελικά τις απομονώσαμε είπα στη νύφη: «Θέλεις να μην κάνουμε το γαλλικό mani– pedi που επιβάλλει η πεθερά και να κάνουμε κάτι για να της την σπάσουμε;» Εκείνη μου απάντησε θετικά και τελικά κάναμε ασημένια βάση με λευκό γαλλικό. Όταν ειδωθήκανε οι δύο τους στο ταμείο, καθώς τα πλήρωνε όλα η πεθερά, εκείνη βρέθηκε σε κατάσταση υστερίας όπου τελικά ξέσπασε και η νύφη και της είπε πως δεν αντέχει να παντρευτεί τον γιό της υπό αυτές τις συνθήκες παρότι τον αγαπάει όσο τίποτα στον κόσμο. Μην με ρωτάς τι έγινε στη συνέχεια. Δεν γνωρίζω. Η επανάσταση μέσα από ένα γαλλικό manicure. Φοβερό ιστορία με όλη τη σημασία της λέξης «φοβερός». Ελπίζω να παντρεύτηκαν οι δύο τους τελικά και όχι οι τρεις τους.

Άλλη ιστορία…

Κάποια στιγμή ανέλαβα τη θέση της δασκάλας στο κέντρο Αισθητικής όπου εργαζόμουν και παρέδιδα στους πρακτικάριους μέσα σε όλα και μαθήματα αποτρίχωσης. Προφανώς για να δείξεις την αποτρίχωση χρειάζεσαι μοντέλα οπότε παρότρυνα τα παιδιά του κέντρου να φέρνουν φίλους, γνωστούς και τους συντρόφους τους για να είναι πιο οικείο και πιο άνετο στην πράξη. Είχα λοιπόν τον Πέτρο ο οποίος Πέτρος ήταν παντρεμένος. Του πρότεινα λοιπόν να ζητήσει από τη γυναίκα του να έρθει για να παραστήσει το μοντέλο. Εντάξει Πέτρο; Εντάξει. Όταν ήρθε λοιπόν η ώρα του μαθήματος ο Πέτρος μπήκε στο χώρο με τη γυναίκα του και την κουμπάρα τους. Τελικά εκείνη που έκατσε στη θέση του μοντέλου ήταν η κουμπάρα και όχι η γυναίκα του με την δικαιολογία ότι η γυναίκα του είχε κάνει laser και δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να αποτριχωθεί καθότι τρίχες, γιόκ. Ναι, το έχω ζήσει και αυτό και πίστεψέ με ήταν πολύ άβολο να στέκεται δίπλα μου η γυναίκα του Πέτρου ενώ ο Πέτρος αποτρίχωνε το μπικίνι της κουμπάρας.

Από ιστορίες έχω πολλές. Χρόνο να χεις γιατί εγώ από ιστορίες, άλλο τίποτα.

Λεφτά μου έχουν πετάξει στα μούτρα. Άσχημα μου έχουν μιλήσει. Έχω αναγκαστεί να μιλήσω άσχημα. Έχω βρεθεί με τα χέρια μου να τρέμουν. Κρίμα

Δ. Σε έχουν κάνει οι πελάτες σου να αισθανθείς άσχημα σε αυτή τη δουλειά;

Α. Ναι με έχουν κάνει, αλλά μετά από κάποια βαρβάτα περιστατικά, δεν τα έπαιρνα πλέον μέσα μου τα όσα συνέβαιναν. Τώρα κάτι ατάκες του στυλ, «άμα δεν μπορείς γίνει κομμωτής», «άμα δεν τα παίρνεις τα γράμματα πιάσε τη λίμα» με αφήνουν παγερά αδιάφορη.

Δ. Θα έλεγες όμως πως ανά τα χρόνια, η πλειοψηφία του κόσμου έχει υπάρξει ευγενική μαζί σου;

Α. Ναι και είμαι πολύ χαρούμενη που στο λέω αυτό. Ειδικά τώρα που δουλεύω ανεξάρτητα και ιδιωτικά όλο μου το πελατολόγιο το έχω επιλέξει και είναι ένας κι ένας. Δεν λέω και δεν σκέφτομαι ότι δουλεύω. Λέω και νιώθω πως κάνω αυτό που θέλω και με γεμίζει. Για εμένα αυτό είναι ευλογία.

Δ. Πώς διαχειρίζεσαι το αράδιασμα των προβλημάτων του κόσμου που έρχεται σε σένα;

Δ. Έχεις διώξει πελάτη;

Α. Ναι. Μου έχει τύχει ελάχιστες φορές και αυτό έγινε λόγω της κακής και υποτιμητικής τους συμπεριφοράς.

Δ. Θεωρείς πως είναι ένα επάγγελμα που το βλέπει ο κόσμος υποτιμητικά;

Α. Ναι, εννοείται. Τα νύχια έχουν συνδυαστεί με την κομμωτική. Παλαιότερα η κομμωτική ήταν ένα επάγγελμα που απευθυνόταν σε όσους δεν «έπαιρναν» τα γράμματα. Πρόσεξε, η κομμωτική, όχι ο Μπαρμπέρης, διότι ο Μπαρμπέρης ήταν ο τέλειος, ο τεχνίτης, ο αυτόνομος, ο βαρύς. Η κομμώτρια ήταν η γυναίκα των ελευθέρων ηθών. Πολλά κομμωτήρια παλιά είχαν κρυφό δωμάτιο και στην επαρχία και στην Αθήνα. Γι αυτό σου είπα και νωρίτερα ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνδρες πελάτες μου, είχαν το θράσος να με ρωτήσουν τι ώρα σχολάω ή αν κουρεύω μόνο. Μη νομίζεις, δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν μέχρι να το ψάξω και να καταλάβω και να μοιραστώ σήμερα μαζί σου αυτήν την πληροφορία. Και σου λέει σήμερα λοιπόν η πελάτισσά σου - που δεν στο λέει αλλά το γράφει στο πρόσωπό της – ότι εσύ αποκλείεται να έχεις σπουδές, να είσαι μορφωμένος και καλλιεργημένος και γι αυτό άλλωστε κάνεις αυτό το επάγγελμα. Η δασκάλα που είχα στα νύχια, είχε τελειώσει Γεωλογία και δεν της άρεσε καθόλου. Ακολούθησε την πορεία της όμως. Άνοιξε ένα μικρό χώρο, μετά έναν μεγαλύτερο, δημιούργησε τα δικά της προϊόντα και θυμάμαι πολλές φορές να μου διηγείται ιστορίες για τα δικά της ξεκινήματα και το πόσο υποτιμήθηκε.

Δ. Τα δικά σου νύχια πού τα κάνεις;

1. A. (γέλια) Τα κάνω μόνη μου γιατί και να ήθελα να πάω κάπου, οι ώρες που δουλεύω είναι και οι ώρες που δουλεύουν οι συνάδελφοί μου και θα σου αποκαλύψω και κάτι. Όταν μια συνάδελφος κάνει τα νύχια μιας άλλης, η μια δεν παίρνει στην άλλη χρήματα αλλά πρέπει να κάνει τελικά η μια τα νύχια της άλλης. Αρά εγώ την ημέρα που θέλω να χαλαρώσω και να κάνω κάτι για εμένα θα πρέπει στα μουλωχτά να δουλέψω κιόλας για να εξυπηρετήσω μια συνάδελφο. Οπότε ναι, καταλήγω να τα κάνω μόνη μου. Δεν θα χαραμίσω κανενός την Κυριακή για να μου κάνει τα νύχια.

Δ. Σε ευχαριστώ πολύ. Τόσα χρόνια μαζί, εγώ γεμάτη απορίες και δεν σε είχα ρωτήσει ποτέ για όλα αυτά. Ανήκω κι εγώ και θα ανήκω να ξέρεις σε εκείνες που πάντοτε θα σου αραδιάζουν τα θέματα και τους προβληματισμούς τους χωρίς να σε ρωτήσουν εάν έχεις όρεξη να ακούσεις. (γέλια)

Α. Πάντα θα είμαι εδώ για να σε ακούσω και το ξέρεις. Όπως άλλωστε τόσα χρόνια ακούς και εσύ εμένα χωρίς να σε ρωτήσω αν έχεις όρεξη να ακούσεις. Αν και τώρα μεταξύ μας, πιο πολύ μιλάς εσύ. (γέλια)

The end.

Και κάπως έτσι συνειδητοποίησα πως η φίλη μου, που είναι και η τεχνίτρια των δικών μου νυχιών είναι ένα παράδειγμα. Ένα ζωντανό παράδειγμα για όλους όσους συνδυάζουν τη δουλειά τους με κάτι που είναι απαραίτητο αλλά δεν μπορεί να κοστολογηθεί και αυτό είναι η ανάγκη των ανθρώπων για μοιρασιά. Η ανάγκη των ανθρώπων να ακουστούν και κατά πάσα πιθανότητα να μην κριθούν.

Ίσως την επόμενη φορά, να ρωτήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που παίζουν σε διπλό ταμπλό χωρίς απαραίτητα να το έχουν επιλέξει, αν έχουν την όρεξή μας. (γέλια)

Από την άλλη, αν ρωτήσεις, κόβεται ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός.

Δεν ξέρω, ζυγίστε τα.

Το ίδιο θα κάνω κι εγώ.

Αν πάλι εσείς που το διαβάζετε, είστε τεχνίτριες ή τεχνίτες, στείλτε μου. Θα ήθελα πολύ να μάθω τις δικές σας εμπειρίες.