Στη σαγηνευτική χώρα των Βάσκων

Η χώρα των Βάσκων ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Ένας τόπος ιδιόμορφος και σαγηνευτικός, όπου η παράδοση και η φύση δένουν αρμονικά με τις σύγχρονες εξελίξεις στην αρχιτεκτονική. Αχ πόσο το ζήλεψα αυτό το πάντρεμα…

Αν και βρίσκεται στον Ατλαντικό, η περιοχή εκπέμπει μεσογειακά vibes.

Και κλέβει καρδιές με την χαλαρότητα, το φαγητό και τα τοπία της να δρουν σχεδόν αγχολυτικά. Είναι πιστεύω αυτή η ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία των Βάσκων που κάνει τη διαφορά. Αεικίνητοι γελαστοί και δημιουργικοί σε παρασύρουν στο ρυθμό τους. Και απορείς που δεν είναι υπέρβαροι με τέτοιο συγκλονιστικό φαγητό.

Οι σκληροτράχηλοι Βάσκοι είναι γνωστοί για την υπερηφάνεια, αλλά και τη φιλοξενία τους .

Υπάρχουν δε διάφορες θεωρίες σχετικά με την καταγωγή τους( Λίβυοι, Φοίνικες, κλιπ). Αρκετά πειστική όμως φαντάζει και η ελληνική, αν σκεφτούμε ότι πέραν της παρόμοιας νοοτροπίας τους, πολλοί Βάσκοι δηλώνουν Έλληνες! Ο Στράβωνας μάλιστα αναφέρει ότι οι Ουάσκονες, όπως τους ονομάζει, «ζούσαν κατά το Σπαρτιάτικο τρόπο , έτρωγαν λιτά και φορούσαν περικνημίδες» Και κάποιοι μάλιστα πιστεύουν ότι είναι απόγονοι του Ηρακλή και της τοπικής συντρόφου του Πυρήνης (από την οποία ονομάστηκαν και τα Πυρηναία) που συνδέθηκαν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ιβηρική χερσόνησο.

Η φύση στη περιοχή μοιάζει λίγο με παραμύθι.

Βουνά σε όλους τους τόνους του πράσινου και ψαροχώρια βγαλμένα λες από κάποιο ψαγμένο

“desktop” ενός globetrotter. Με τον ωκεανό από τη μια και τους κυματιστούς καταπράσινους λόφους με αμπέλια από την άλλη.

Ξαναμπήκαμε για λίγο στη Γαλλία( με το λεωφορείο παρακαλώ) και μαγευτήκαμε με το κουκλίστικο San Juan de la Luz στη Γαλλική Βασκική πλευρά, λίγο πιο κάτω από το θρυλικό Biarritz.

Επίσης πήγαμε στη Getaria στο δρόμο για το Bilbao, με το περίφημο φουτουριστικό μουσείο του Balenciaga, όπου περιηγηθήκαμε στο κόσμο της υψηλής ραπτικής στις δεκαετίες του 50, 60 και 70…

Εκεί όμως που μας «έπεσαν τα σαγόνια» ήταν λίγο πιο κάτω, μόλις 10 λεπτά από τη Getaria και 30 λεπτά από το San Sebastián . Σε ένα τόπο που λέγεται Zumaia και που μου ήταν μέχρι σήμερα τελείως άγνωστος. Πήγαμε μετά από συμβουλή φίλων Βάσκων και ήταν από τα πιο εντυπωσιακά θεάματα της ζωής μου.

https://share.icloud.com/photos/0f0RD7h4i2crp3u906TszrRhg

Η ακτογραμμή είναι εκπληκτική, αλλά υπάρχουν περισσότερα σε αυτό το μέρος από τη φυσική του ομορφιά.

Το πέρασμα του χρόνου άφησε το στίγμα του και δημιούργησε μια περιοχή εξαιρετικής γεωλογικής σημασίας.

Αρκεί μόνο να δει κανείς τον παράξενο σχηματισμό βράχων που ονομάζεται φλύσχης ( εναλλαγή αργίλων, ψαμμιτών και ασβεστόλιθων) για να διαβάσει όλη την ιστορία της Γης. Τα διαδοχικά στρώματα πετρωμάτων που αποτελούν τον μοναδικό στον κόσμο φλύσχη στη Zumaia αποτελούν ουσιαστικά μια καταγραφή 60 εκατομμυρίων ετών της ιστορίας της Γης και των συνεχών αλλαγών της, συμπεριλαμβανομένης της εποχής των δεινοσαύρων .

Το φυσικό αυτό θαύμα προκαλεί ένα συναίσθημα δέους. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο κόσμος του κινηματογράφου γοητεύτηκε από αυτό. Και η εντυπωσιακή Playa de Itzurun παρέχει το σκηνικό σε μέρη της έβδομης σεζόν του Game of Thrones

Αν βρεθείτε στη περιοχή, αξίζει το μισάωρο περπάτημα από το πάρκινγκ για να έχετε ένα “aha moment”…

Το rétro chic San Sebastián

Εκτός όμως από υπέροχα τοπία, η χώρα των Βάσκων διαθέτει και τα εστιατόρια με τα περισσότερα αστέρια Michelin στην Ευρώπη. Φυσική πρωτεύουσα της γαστρονομίας της είναι το San Sebastián, το κόσμημα του Βισκαικού κόλπου. που δύο αιώνες τώρα είναι ένα από τα πιο σοφιστικέ κέντρα διακοπών της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας.

Η συγκλονιστική αυτή πόλη που «μυρίζει λίγο Γαλλία», είναι σαν ένα υπέροχο κολάζ .

Με 3 παραλίες αμμουδερές χρυσαφένιες και φινετσάτες που αλλάζουν καθημερινά εντυπωσιακά πλάτος από τη παλίρροια.

Ειδικά η μεσαία, η la Concha - το μαργαριτάρι- θεωρείται δικαίως από τις ωραιότερες στον κόσμο.

Με ένα λόφο, το Monte Igualde, όπου ανεβαίνεις με παλιομοδίτικο ξύλινο τελεφερίκ και απολαμβάνεις απίθανη θέα.

Αλλά και με παλάτια, όπως το θρυλικό Miramar με υπέροχους κήπους που φθάνουν ως τη θάλασσα.

Και οι μοντέρνες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις όχι μόνο δεν χαλάνε την αριστοκρατικότητά του τοπίου, αλλά το κάνουν να φαίνεται ακόμα πιο ιδιαίτερο.

Παράδειγμα το Palacio Kursaal, δύο γιγάντιοι φουτουριστικοί κύβοι από γυαλί που το βράδυ φωτισμένοι είναι συγκλονιστικοί.

Από τη μία ατενίζουν την παραλία Zuriola με τους surfers και τα hipster μαγαζιά στη συνοικία Gros και από την άλλη «κομποζάρουν» συγκλονιστικά με τα δύο πιο ιστορικά Belle Époque κτίσματα της πόλης, το θέατρο Victoria Eugenia και το ξενοδοχείο Maria Cristina με το απίθανο καφέ του.

Η πόλη (στο μέγεθος της Πάτρας) είναι επίσης ιδανική για περπάτημα.

Έτσι αφήσαμε το αυτοκίνητο και δε το κουνήσαμε για 5 μέρες. Αφού μείναμε σε κάστρα, αγροκτήματα και βουνοκορφές, το φωτεινό HomeExchange διαμέρισμα της Maitane και του Gaizka στη καρδιά της συνοικίας Antiguο, ήταν μια ευχάριστη αστική ανάπαυλα. Πολύ όμορφη γειτονιά με ανθρώπινο μέτρο. Μόλις 2 τετράγωνα από τη πλαζ Ondaretta και με πληθώρα από μπαρ και μικρομάγαζα, όπου όμως κανείς σχεδόν δε μιλούσε αγγλικά. Δεν πτοηθήκαμε όμως, και τα λίγα ισπανικά μου ήταν τελικά πολύ χρήσιμα.

Περάσαμε υπέροχα. Κατά ευχαριστηθήκαμε μπάνιο (το καλοκαίρι καλά κρατούσε), ενώ «λιώσαμε» στη βόλτα στον υπέροχο παραλιακό πεζόδρομο.

Και θαυμάσαμε το σημείο όπου ο βράχος, η θάλασσα κι ένα τεράστιο γλυπτό από ατσάλι και γρανίτη, η «Χτένα του Ανέμου», γίνονται ένα.

Ειδικά όταν ο καιρός αγριεύει…

Η πιο χαρούμενη πόλη στο κόσμο

Αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με την Παλιά Πόλη. Η πανδημία είχε πλήξει τη πολύβουη αυτή γωνιά σαν μια ατλαντική καταιγίδα, αλλά ευτυχώς επανάκαμψε πλήρως. Είναι δύσκολο να φανταστείς, ότι μέχρι πριν από μια δεκαετία αυτοί οι δρόμοι ήταν βρώμικοι και απαγορευτικοί, μια γωνιά όπου κυριαρχούσε η βασκική αυτονομιστική ομάδα ETA. Σήμερα είναι ολόκληρη ένας πεζόδρομος, με αμέτρητα εστιατοριάκια, μπαράκια και μικρές μπουτίκ με ντιζαινατα ρούχα και αντικείμενα.

Μετά το σούρουπο όλοι- κι εμείς μαζί- επιδίδονται στο βασκικό «σπορ» το potear. Δηλαδή, μπαινοβγαίνουν από το ένα μπαράκι στο άλλο και πίνουν μπίρες η καλιμότσο, ντόπιο κοκτέιλ με κρασί και δοκιμάζοντας pinchos( η pintxos , όπως τα λένε εδώ, τη πιο σοφιστικέ μορφή των tapas με απρόβλεπτους συνδυασμούς).

H γαστρονομία στο forte της

Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ ιδρύθηκε το πρώτο γαστρονομικό πανεπιστήμιο του κόσμου από μια ομάδα κορυφαίων σεφ.

Πέρα από τα αστεράτα εστιατόρια, βρίθουν τα μπαρ pinchos, τα αφράτα μοσχομυριστά ψωμάκια με φευγάτες σάλτσες και τρελούς συνδυασμούς: Τυριά, τσορίθο(λουκάνικο) , χαμόν μαζί με αυγά, σπαράγγια, αλλά και γαρίδες, τόνο, σολομό και σαρδέλες. Ένας υπέροχος αχταρμάς γεύσεων. Σε όλη μας την 5 μέρες παραμονή τα καταβρόχθιζα με μανία( πρέπει να πήρα 3 κιλά σε μια βδομάδα)

Παρότι προσπάθησα να κλείσουμε 15 μέρες πριν( από Αθήνα ήδη) στο διάσημο - και με 3 Michelin αστέρια βραβευμένο - Arzak, δε τα καταφέραμε. Έτσι δε μπορέσαμε να φάμε στο εστιατόριο του πατέρα που έβαλε τη βασκική κουζίνα στο παγκόσμιο γαστρονομικό χάρτη και της κόρης του - που θεωρείται σήμερα η καλλίτερη γυναίκα σεφ στο κόσμο.

Διαπίστωσα όμως ότι όλοι οι γαστρονομικοί «ναοί»: Berasategui, Rekondo, Akelarre, Mugaritz ήταν κρατημένοι από βδομάδες, λόγω του φεστιβάλ κινηματογράφου. Θα πηγαίναμε σε κάποιο αν βρίσκαμε τραπέζι για την εμπειρία που φημολογείται ως εκπληκτική -παρά τα τσουχτερά 200- 300 ευρώ ανα άτομο.

Υπάρχουν όμως πολλά πιο χαλαρά, πιο οικονομικά και γαστρονομικά πολύ ενδιαφέροντα μαγαζιά στη παλιά πόλη όπως : το Bar Txepetxa, ειδικευμένο σε συνταγές με βάση αντζούγιες, το Mendaur, το Borda Berri, το Urola, το Loretxu, και το υπέροχο La cuchara de San Telmo. Φάγαμε επίσης μετά από υπομονετικό στήσιμο στην ουρά τη διάσημη tortilla πατάτας στο περίφημο Néstor.

Και - φυσικά- τη φημισμένη γλυκιά τάρτα τυριού στο La Viña που κυριολεκτικά έλιωνε στο στόμα.

Αλλά ξεχωρίζω το Bar Bergara στο Gros. Ένα ερωτεύσιμο μαγαζί που έχει βραβευθεί ως «το καλύτερo pinchos bar της Ισπανίας». Μη χάσετε τη συγκλονιστική του τορτίγια με αντζούγιες

Όταν περπατάς στην παλιά πόλη του , θα συναντήσεις πολλές πόρτες με σημαία πάνω.

Οι σημαίες αποτελούν το σήμα κατατεθέν των txokos ή sociedades gastronómicas. Ακόμη κι αν η πόρτα είναι ανοιχτή μη μπερδευτείτε . Δυστυχώς, η είσοδος απαγορεύεται αυστηρά για τις γυναίκες. Είναι γαστρονομικές κοινωνίες ανοιχτές μόνο στους άνδρες από τη χώρας των Βάσκων. Η πρώτη από αυτές τις κοινωνίες ιδρύθηκε προς το τέλος του 19ου αιώνα, όχι μόνο από καθαρό μαγειρικό πάθος, αλλά και επειδή τα βασκικά νοικοκυριά ήταν παραδοσιακά μητριαρχικά εδάφη. Και οι απογοητευμένοι σύζυγοι αναζητούσαν έναν τόπο όπου θα μπορούσαν να πάνε και να παραμείνουν ανενόχλητοι, απολαμβάνοντας μόνοι ένα ή δύο ποτηράκια κρασί

Το Σαν Σεμπαστιάν ήταν για μένα αποκάλυψη και απόδειξη ότι στις διακοπές δεν χρειάζεται να απαντήσεις στην κλισέ ερώτηση: «Τι προτιμάτε; Θάλασσα, αξιοθέατα, πολιτισμό ή γαστρονομία;». Γιατί απλά μπορείς να τα έχεις όλα.

Το Urban hip Bilbao

Φεύγοντας από το υπέροχο San Sebastián στο δρόμο για την επόμενη μας στάση , τη Gijón στην Αστούρια, επισκεφτήκαμε για λίγο και το Bilbao. Βασικά για να πάμε στο μουσείο, όπου είχα κλείσει από πριν εισιτήρια για να αποφύγω τις ουρές Σαββατιάτικο …

Πόση street art να αντέξει κανείς σε αυτή τη πόλη!!!!

Το όνομα της πόλης βγαίνει από το Βι και Albo που σημαίνει δυο μεριές.

Δυο κομμάτια που χωρίζονται από ποτάμι -κάτι σαν τη Βουδαπέστη -αλλά εδώ μιλάμε για πολύ νεανικό μέρος με φουτουριστική αρχιτεκτονική και τέχνη .

Ήταν σαν να προσγειωθήκαμε με χρόνο κάψουλά σε ένα μέλλον που πολύ θα ήθελα να ζω. Μοντέρνα κτίρια και γλυπτά στη μέση του δρόμου, υπερβατικές γέφυρες κι ακριβώς δίπλα πολύχρωμα ρομαντικά νεοκλασικά.

Λίγο μετά την εντυπωσιακή κόκκινη γέφυρα του Calatrava, το σήμα κατατεθέν του Μπιλμπάο, το Μουσείο Guggenheim δεσπόζει στο χώρο. Ούτε τα λόγια, ούτε οι φωτογραφίες μπορούν να το απεικονίσουν.

Το εξωπραγματικό κτίριο του Frank O. Gehry, σύμβολο αναγέννησης της βιομηχανικής πόλης, αποτελεί πραγματικό έργο τέχνης.

Οι ακτίνες του ήλιου (που με βία έβγαιναν από τα σύννεφα στην επίσκεψη μας) αντανακλούν χαρισματικά πάνω σ’ αυτό το τεράστιο δημιούργημα από τιτάνιο παίζοντας χαϊδευτικά με τις καμπύλες του. Αν το δείτε δε τυλιγμένο στην ομίχλη, μην τρομάξετε, είναι εφέ!!!!!

Το δε εσωτερικό συναγωνίζεται το κέλυφος σε ύφος.

Τεράστιες αίθουσες που αναδεικνύουν τα ογκώδη έργα μοντέρνας τέχνης που κοσμούν το πολύβουο αυτό οικοδόμημα.

Ο PUPPY είναι τεράστιος και είναι γλύκας

Χαζέψαμε δε σαν παιδιά και με το «φύλακα» του μουσείου. Ο Puppy είναι ένας τεράστιος instagrammable pop-art σκύλος, διά χειρός Jeff Koons, φτια­γμένος από λουλούδια! Όταν λέμε τεράστιος, δεν εννοούμε σε σχέση με άλλους σκύλους, εννοούμε σε σχέση με τα γύρω κτίρια.

Και μαζεύει άπειρο κόσμο.

Για φανταστείτε να φτιάχναμε και εμείς μια κουκουβάγια από λουλούδια κάπου στην Αθήνα. Ίσως στο Σύνταγμα η έξω από το μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.

Παρά τη συννεφιά και το ψιλόβροχο είχε κοσμοπλημμύρα.

Μπερδευτήκαμε με τους τουρίστες( αρκετούς Έλληνες), νεαρούς hipsters και γραβατωμένους γιάπηδες που μπαινόβγαιναν σε μπαρ στη Gran Viejo, την Παλιά Πόλη . Κι εδώ όλοι συναγωνίζονται σε μαραθώνιους pintxos

Εκεί κοντά βρίσκονται το ομορφότερο πάρκο του Μπιλμπάο, το Parque de Dona Casilda, και το Μουσείο Καλών Τεχνών που έχει από Goya μέχρι El Greco. Μπορείς να βγάλεις εισιτήριο να το επισκεφτείς μαζί με το Guggenheim

Και φυσικά φάγαμε καλά

Εμείς δεν είχαμε πολύ χρόνο για το δεύτερο μουσείο, γιατί έπρεπε να φάμε( μη χάσουμε …) και είχαμε χιλιόμετρα μπροστά μας μέχρι τη Gijón

Δυστυχώς δε βρήκαμε τραπέζι στα νο1 προτεινόμενα από τους γνωστούς φίλους foodies : El Globo , La Viña de Ensanche - με τα καλλίτερα gildas ( τοπικά pintxos) και Café Iruña

Φάγαμε όμως στη Plaza Nueva κάτι «απλό».

Αυγά από κόκκινες πέρδικες με jamon iberico και πατατούλες τηγανητές, μαζί με μια ποικιλία από 6 mini Hamburger/ pinchos με κρέας από το μοδάτο γιαπωνέζικο βουβάλι ονόματι wagyu( τι μαθαίνουμε κι εμείς οι Κυθήριοι. Πρώτη φορά το άκουσα το wagyu, ένα είδος Kobe, αλλά πάντως ήταν πεντανόστιμο )

Την άλλη βδομάδα ανταπόκριση από Asturias…

Hasta luego amigos.