Μάριος Καρακατσάνης: Πώς αν και δυσλεκτικός κατάφερα να γίνω συγγραφέας

Δυσλεξία, μια λέξη που στην δικιά μου εποχή τουλάχιστον ήταν αν όχι άγνωστη ως έγνοια σίγουρα περνούσε απαρατήρητη από πολλούς γονείς. Θυμάμαι σαν χτες που μου έλεγαν οι δάσκαλοι πως ήμουν ο μόνος μαθητής του οποίου τα γράμματα ήταν όπως ακριβώς το είπαν «σαν να τα σκάλισαν οι κότες», ενώ κάποιος άλλος είχε πει «Είναι λες και ετοιμάζονται να το σκάσουν από το τετράδιο...». Τόσο άσχημο γραφικό χαρακτήρα είχα. Όσο δε για τα ορθογραφικά; Τις ασύντακτες προτάσεις; Εκεί ήταν το αποκορύφωμα όλων. Μόνο εγώ καταλάβαινα τι έγραφα κανείς άλλος. Γιατί στο μυαλό μου ναι μεν είχα ολοκληρωμένη την έκφραση αλλά γραπτός δεν την είχα! Απλά κάλυπτα υποσυνείδητα το καινό όταν την διάβαζα με αυτό που είχα στο νου μου. Ο αναγνώστης όμως που δεν είχε στον νου του αυτό που εγώ, είχα δεν καταλάβαινε τίποτα! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μείνω δυο φορές στην πρώτη γυμνασίου. Γιατί οι γονείς μου δεν ήξεραν τι είχα, νόμιζαν πως απλά δεν έπαιρνα τα γράμματα, πως βαριόμουν να διαβάσω. Και κατά συνέπεια το άφησαν και διογκώθηκε το πρόβλημα. Είχα φτάσει στο σημείο να ντρέπομαι να γράψω, όταν πια μεγάλωσα και είχα και εγώ πια μια κοπέλα δεν της έγραφα ενώ στην αρχή ήταν όλα καλά μετά που ήρθαν τα πρώτα κινητά στην μόδα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τι μήνυμα να της στείλω; Να με περάσει για αγράμματο; Να ξεφτιλιστώ στα μάτια της; Και τι να της έλεγα; Αφού ούτε εγώ ήξερα τότε τι είχα! Μπορεί να είχα μήνη στην πρώτη γυμνασίου δυο φορές αλλά την δευτέρα και την τρίτη τις πέρασα με την πρώτη. Και μετά πήγα ΤΕΣ ως ηλεκτρονικός και μετά ΙΕΚ ως χειριστής-τεχνικός Η/Υ. Τουλάχιστον έμαθα μια τέχνη.

Μέσα σε όλα αυτά όμως είχα και κάτι καλό! Την φαντασία μου. Αυτή μου έδινε κουράγιο για όλα. Εμείς οι δυσλεκτικοί τα πάντα τα έχουμε στο μυαλό μας με εικόνες. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές της αράδες το μυαλό μου είναι πλημμυρισμένο από δεκάδες εικόνες! Φαντάζομαι ανθρώπους πίσω από μια οθόνη να διαβάζουν όλα αυτά που γράφω, τους φαντάζομαι να συμφωνούν με αυτά που λέω γιατί τα έχουν ζήσει και εκείνοι, ή να τους ξυπνάω το ένστικτο ότι μέσα από τα δικά μου βιώματα μήπως αναγνωρίζουν κάποια σημάδια και στα παιδιά τους που ως τώρα δεν είχαν δώσει την πρέπουσα σημασία. Και χάνομαι σε χιλιάδες μονοπάτια και διαδρόμους σκέψεων. Δυσκολεύοντας με να συγκεντρωθώ ώστε να γράψω αυτά που θέλω να σας πω! Γιατί και η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης είναι ένα άλλο πρόβλημα. Ποτέ δεν μπορούσα να κάτσω και να πω θα κάνω αυτό και να αφοσιωθώ εκεί. Το μυαλό μου θα με παρέσερνε χιλιόμετρα μακριά.

Αυτή φαντασία όμως με ταξίδευε, με ηρεμούσε, με έκανε να νιώθω ίσος με όλους τους άλλους. Εκεί δεν ντρεπόμουν να γράψω, εκεί μιλούσα μόνο με τα συναισθήματα μου. Έτσι το 1993 έγραψα την πρώτη μου ποιητική συλλογή σε ηλικία 15 ετών. Μου άρεσε να γράφω, όσο έβλεπα τα εμπόδια τόσο πείσμωνα! Όσο μου έλεγαν δεν καταλαβαίνουμε τι θες να πεις τόσο τσαντιζόμουν. Όταν έγραφα αφιερώσεις στις επετείους μου με την εκάστοτε κοπέλα που είχα και εκείνες κρυφογέλαγαν από τον γραφικό μου χαρακτήρα και τα ορθογραφικά μου λάθη πληγωνόμουν. Και έτσι έγραφα συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια! Ποιήματα, σκέψεις, μικρές ιστορίες, ότι μου ερχόταν στο μυαλό. Αυτό που κατάφερα μετά από τόσα χρόνια και 35 ετών πια είναι απλά να φτιάξω τις εκφράσεις μου, να καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι θέλω να πω. Ο άσχημος γραφικός χαρακτήρας αλλά και τα ορθογραφικά λάθη παραμένουν. Με βοηθά κάπως η τεχνολογία που μου τα διορθώνει αυτόματα αλλά όχι σε όλα, αφού συντακτικά δεν μπορεί να αντιληφθεί τι εγώ εννοώ έτσι υπάρχουν πάρα πολλά τις-της-ε-αι που τρέχουν μόνα τους στον αέρα να μου θυμίζουν ότι ακόμα και στο κομπιούτερ δεν είμαι σαν τους άλλους. Και το χειρότερο είναι ότι ξέρω ότι υπάρχουν αλλά δεν τα βλέπω, νιώθω να με κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη μου βλέποντας τα ΟΛΟΙ εκτός από εμένα...

Όμως έχω γεννηθεί να μάχομαι και να μην υποχωρώ σε τίποτα και σε κανέναν! Έμαθα της αδυναμίες μου να της στρέφω υπέρ μου! Το αποτέλεσμα; Σήμερα να υπάρχει ένα βιβλίο δικό μου 400 σελίδων βγαλμένο από την φαντασία μου, ένα μυθιστόρημα αγάπης-φαντασίας γεμάτο ανατροπές βγαλμένο από εμένα. Περνώντας μέσα από τον πρωταγωνιστή όλα αυτά που εγώ θα ήθελα να πω ή να ζήσω αλλά δεν το έκανα ποτέ. Να περιγράψω στην κοπέλα μου πόσο όμορφη την βλέπω όχι όμως λέγοντας της το μόνο! Αλλά και γράφοντας της το, να το έχει να το διαβάζει όσο εγώ λείπω. Αλλά δεν μπορώ, φοβάμαι μην δω το βλέμμα που κάποτε με τσάκισε όταν ήμουν μικρός. Και ας ξέρω μέσα βαθιά πως δε θα το δω, ότι είναι 9 χρόνια μαζί μου για αυτό που είμαι και όχι για αυτό που θα ήθελα να είμαι.
Μα θα δειλιάσω για άλλη μια φορά να το κάνω...

Και θα αφήσω την φαντασία μου να με ταξιδέψει σε έναν κόσμο που γράφω και μιλάω χωρίς επιμελητές, χωρίς κομπιούτερ και τεχνολογίες. Σε αυτόν τον κόσμο είμαι μόνο εγώ και η σύντροφος μου και κάπου εκεί σε κάποιο τραπεζάκι κάτω από ένα τριαντάφυλλο υπάρχει ένα γράμμα που της εξηγώ γιατί την αγαπώ τόσο πολύ.

Και ναι σε αυτόν τον κόσμο δεν φοβάμαι τίποτα...

***Το βιβλίο του Μάριου Καρακατσάνη «Το Ξύπνημα» κυκλοφορεί ήδη στα βιβλιοπωλεία, ενώ για περισσότερες πληροφορίες για τον ίδιο και τη δουλειά του μπορείτε να επισκεφτείτε το προσωπικό του site: esperospublish.ucoz.com