Tar Review: Η Cate Blanchett σε ένα masterclass ηθοποιίας

Ανανεώθηκε: 09 Φεβρουαρίου 2023

Tar Review: Η Cate Blanchett σε ένα masterclass ηθοποιίας — *© 2022 Focus Features, LLC.*

Το υποψήφιο για έξι Όσκαρ Tár είναι ένα δυνατό ψυχόδραμα με μια ακόμα πιο δυνατή Cate Blanchett.

Ο Todd Field (In the Bedroom, Little Children) επιστρέφει μετά από 16 χρόνια με το "Tar", ένα έντονο ψυχόδραμα που κανείς δεν σε προετοιμάζει, ούτε καν το ίδιο, για το διαρκώς μεταβαλλόμενο ταξίδι του που θα σε ρίξει στα βαθιά χωρίς να το καταλάβεις και με μια Cate Blanchett που παραδίδει ένα masterclass υποκριτικής τέχνης.

Babylon Review: Ένα γράμμα αγάπης στο σινεμά και ένα γράμμα μίσους στο Χόλιγουντ

Tar: Ένα ψυχόδραμα αργής καύσης που κανείς δεν σε προετοιμάζει -ούτε καν το ίδιο- για το βάθος του και την επίπονη ειλικρίνειά του

Υποψήφιο για 6 Όσκαρ σε μεγάλες κατηγορίες όπως Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Πρωτότυπο Σενάριο, Φωτογραφία, Μοντάζ και Καλύτερου Α' Γυναικείου Ρόλου για την Blanchett, το "Tar" διαδραματίζεται στην ελιτιστική σκηνή της κλασικής μουσικής και επικεντρώνεται στην Lydia Tár: μία από τις πιο αναγνωρισμένες και καταξιωμένες διευθύντριες ορχήστρας και πρώτη γυναίκα μαέστρο της μεγαλύτερης γερμανικής ορχήστρας.

Στο "Tar" τίποτα δεν είναι τόσο απλό, όπως δεν είναι και η κλασική μουσική, η διεύθυνση, οι συμφωνίες, ο Μάλερ και ας είναι τόσο λιτά δοσμένα ή απλοϊκά, αλλά τελείως πανάκριβα ντυμένα. Και ενώ όλα τα στοιχεία είναι εκεί για να καταλάβεις ακριβώς τους χαρακτήρες που σου παρουσιάζονται αργά και σταθερά, δεν θες να τους δεις αμέσως, αρνείσαι και ενδεχομένως να παίρνεις και το μέρος τους. Γιατί έτσι λειτουργεί η καμουφλαρισμένη τοξικότητα, τα power plays, η ανάγκη για τον έλεγχο, χαρακτηριστικά που μάλλον (ή τουλάχιστον αυτό διαπιστώνουμε με τον δύσκολο τρόπο τα τελευταία χρόνια) απαιτούν τέτοιες θέσεις όπως αυτή ενός παγκοσμίως αναγνωρισμένου μαέστρου. Το "Tar", όπως είπε και η ίδια η Cate Blanchett, δεν είναι μια ταινία για μία μαέστρο. Είναι μια εξέταση για τη διεφθαρμένη φύση της θεσμικής εξουσίας. Γι' αυτό και θίγονται και θέματα που αφορούν και την κουλτούρα της ακύρωσης ή τον διαχωρισμό καλλιτέχνη από την τέχνη του.

Η Αυστραλίδα ηθοποιός δεν παίζει απλά την Lydia Tar, γίνεται η Lydia Tar, ένας χαρακτήρας που φαίνεται να έχει μελετήσει απ' άκρη σ' άκρη και ξέρει ακριβώς πώς είναι, τι είναι και τι κρύβει. Η Cate Blanchett ξαναέμαθε πιάνο γι' αυτόν τον ρόλο, έμαθε να μιλάει γερμανικά και πώς να διευθύνει μια ορχήστρα (κάθε ορχηστρικό πλάνο είναι 100% αληθινό) και ανέλαβε την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή να ενσαρκώσει έναν από τους πιο ηλεκτρικά φορτισμένους χαρακτήρες που όλα του τα συναισθήματα δεν είναι επιδερμικά, δεν φαίνονται. Κοχλάζουν ενδόμυχα και βγαίνουν σαν μαεστρικά τοποθετημένα ψήγματα: σε όλη την ταινία δεν μπορείς να καταλάβεις τι αισθάνεται η Lydia Tar, παρά μόνο όταν καταλάβεις την προσωπικότητά της.

The Whale Review: Ο Brendan Fraser στο πιο συγκινητικό comeback της ζωής του

Για την Lydia Tar, εν τέλει, εσύ θα μιλήσεις

Ο Todd Field, υπογράφοντας το σενάριο και τη σκηνοθεσία, σκιαγραφεί έναν περίπλοκο χαρακτήρα που μόνο αν έχεις γνωρίσει ή βιώσει όμοιό του μπορείς να δεις πραγματικά με πόσο μεγάλη αλήθεια το κατάφερε. Το επίτευγμά του είναι τόσο σκηνοθετικό όσο και σεναριακό: μονοπλάνα που θυμίζουν ένα αυστηρό θεατρικό δράμα, κάδρα εξωτερικά και προσωπικά που ακολουθούν τις επιταγές του σεναρίου σχεδόν χειρουργικά, γιατί όπως είπαμε, τίποτα δεν είναι απλό στο "Tar". Μιλάμε εδώ για έναν "μεγάλο" σκηνοθέτη (μαέστρο ίσως;) που πέρα από τις συνθέσεις του, καταφέρνει να φέρει εις πέρας το εξής κατόρθωμα: παρ' όλο που η επιδέξια αφήγησή του μεταβάλλεται αργά και ακολουθεί μια αργής καύσης ροή, πετυχαίνει διάνα στην επικοινωνία του τρόπου που λειτουργούν οι μορφές εξουσίας. Το μαγικό δεν είναι μόνο ότι το καταφέρνει, αλλά ότι δεν παίρνει (μάλλον όχι εκ πρώτης όψεως) θέση, αλλά αφήνει σε εσένα να την πάρεις: το αφήνει στον θεατή. Σκοπός του δεν είναι κατακρίνει μια ναρκισσιστική, τοξική συμπεριφορά μεγαλείου, είναι να σου πει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι έτσι ακριβώς λειτουργούν τα πράγματα.

Tar: Τι είναι αποδεκτό στον κόσμο της τέχνης;

Μια (δυστυχώς) όχι πρωτότυπη ιστορία αλλά σίγουρα μια πρωτότυπη αφήγηση και άκρως αληθινή σκοπιά, με το επίκεντρο να έχει η ερμηνεία της Cate Blanchett που κόβει την ανάσα σου και σε μαγνητίζει από το πρώτο κιόλας λεπτό που εμφανίζεται στην οθόνη. Το "Tar" έχει αργό και σταθερό ρυθμό, που σημαίνει ότι δεν είναι για όλους, πόσω μάλλον γι' αυτούς που δεν είναι θαυμαστές της κλασικής μουσικής. Τα ατυπικά του κρεσέντα όμως, τόσο στη χειρουργική του σκηνοθεσία όσο και στην επιδέξια γραφή του, είναι κάτι παραπάνω από άξια αναμονής. Το απόκοσμο slow-burn αυτό ψυχόδραμα δεν σε προετοιμάζει ποτέ για τη διαρκώς μεταβαλλόμενη αυτή κινηματογραφική διαδρομή. Μια διαδρομή που καταλήγει με εσένα να τη σκέφτεσαι ξανά και ξανά.