Καιρός για ποίηση και κυρίως Μιχάλη Γκανά

Ανακούφιση η ποίηση στο καιρό μας, για λέξεις - μουσική, για μικρές φράσεις όλο νοήματα, για τον κοινό τόπο που ακουμπούν τα υψηλά και τα σπουδαία μέσα μας. Λαός ποιητών, προδομένος απ την εικόνα που αποθεώσαμε τα τελευταία χρόνια, γυρνάμε στα μεγάλα, την υψηλότερη μορφή της γλώσσας μας, την υψηλότερη μορφή των εννοιών, που μας ενώνουν. Έβλεπα σε επανάληψη μια συνέντευξη του Μιχάλη Γκανά στην Βίκυ Φλέσσα και τον προτείνω, με όποια απ τις ποιητικές του συλλογές και για να σας γλυκάνω το μέσα σας, σας δίνω ένα αγαπημένο ποίημα του, το «Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία»...

Αφίσες με τραβούν απ' το μανίκι,
Αθήνα μου γεμάτη καλλιστεία.
Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία,
είκοσι χρόνια σου πληρώνω νοίκι.

Στον ύπνο να περνούν βουνά και δάση,
νεράιδες φασκιωμένες μαύρα ρούχα.
κάτι σαν άχτι μουλαριού που σου 'χα
σε ποιο λεωφορείο το 'χω χάσει!

Ποια τρέλα, πες μου, με χτυπάει στις φτέρνες
και φεύγω και κυλάω σαν το τόπι,
με γήπεδα μουγγά και με ταβέρνες
στα σωθικά. Οι άνθρωποι κι οι τόποι,

ξένοι που μοιάζουν στις φωτογραφίες

που βγάζαμε σε άλλες ηλικίες.