Έγχρωμη τιβι, ασπρόμαυρη ζωή...

... Σύνταγμα, οδοφράγματα, συνθήματα, γροθιές υψωμένες. Βοή λαού, οργή Θεού, έλεγε η γιαγιά μου, που είχε ζήσει μόνο Κατοχή και Εμφύλιους και όχι την ισοπέδωση ενός έθνος, εν ονόματι του ΔΝΤ, της παγκοσμιοποίησης και των οικονομικών δεκτών. Η Ελένη έπαιζε τι οδηγεί τα ζευγάρια σε κρίση, η Νικολέτα Ράλλη μιλούσε για το γάμο μιας που δεν θυμάμαι, που έκανε κάτι που δεν θυμάμαι, κάποτε που δεν θυμάμαι, στην τηλεόραση της Ελλάδας, που, αυτή, είναι και το μόνο πράγμα που και με καίει θυμάμαι. Τα πρωινά ξεφύλλιζαν περιοδικά, μαγείρεψαν και ανέλυσαν πάλι που βρίσκεται ο Ερμής και που ο Πλούτωνας και πως θα με επηρεάσει εμένα την Δίδυμο και εσένα την Καρκίνο όλο αυτό.

Την ίδια ώρα, 100.000 Αθηναίοι, βροντοφώναζαν την απελπισία τους, ξόρκιζαν τον άδικο φόβο για το μέλλον, την ένοχη που μας εμβολίασαν το τελευταίο καιρό, ενώ σιδερένια οδοφράγματα υψώνονταν γύρω απ την Βουλή, κροτίδες κρότου και λάμψης και δακρυγόνα, καναν το κέντρο της χώρας, εμπόλεμη ζώνη, με εχθρούς, εμάς, τον λαό, που ψάχνουμε να δούμε το πρόσωπο και τα διακρατικά του κατακτητή! Το φυλάκιο των ευζώνων να καίγεται, ανοιγμένα κεφάλια, καμένες παρουσίες των ήδη σακατεμένων ιδιοκτητών, παντού επεισόδια και ο στόχος επιτευχθεί. 100 άτομα προκάλεσαν διάλυση. Σε ζωντανή σύνδεση.

Όσοι δεν ήταν Σύνταγμα, κοιτάζουν τις τηλεοράσεις τους. Απελπισμένα. Η τηλεόραση στον ρόλο της ενημέρωσης καλείται να πει αλήθεια. Όχι από την πλευρά σκοπιμοτήτων, διαπλοκών, πολικών οπτικών, αλλά απ αυτή της ενημέρωσης των πολιτών. Θα σταθεί στο ύψος της; Θα αναλάβει την μεγάλη ευθύνη; Ο Άγνωστος Στρατιώτης αναμέσα σε μια βροχή από πέτρες, πιο πέτρινος από ποτέ. Και μετά σενάρια για το μέλλον. Οι έγχρωμες τηλεοράσεις δείχνουν ασπρόμαυρη ζωή...