Ο Φώτης, η Μαρία και η μαγκιά τους

... Βγήκαν κανονικά εχθές στην εκπομπή τους, η Μαρία Μπακοδήμου και ο Φώτης Σεργουλόπουλος. Χιούμορ, ελαφριά θεματολογία, αλλά όχι ελαφριές προσωπικότητες,
ζούσαν και οι ίδιοι την αγωνία για τον εμφύλιο στο κέντρο της Αθήνας, την απορία για τις ψηφοφορίες στην Βουλή και την πικρία για το χάσιμο ενός ανθρώπου, μια ζωής, παράλογα και φρικιαστικά. Και ακόμα φρικτή και αποτρόπαια η διεθνής ειδησεογραφία. Ο νεκρός Μουαμάρ Καντάφι, ο επαναστάτης ή τύραννος, ο ήρωας ή παρανοϊκός, ο ηγέτης ή ο δικτάτορας της Λιβύης, να σύρεται στους δρόμους της Σύρτης, ματωμένος, γδαρμένος, ένα πτώμα και γύρω του, όσοι παλιά τον έτρεμαν, να φωτογραφίζονται και να ποζάρουν στις κάμερες γελαστοί, με το σήμα της νίκης!

Τι να λένε, ο Φώτης και η Μαρία, τώρα; Ποιος είπε βλακείες στην τηλεόραση; Τι δήλωσε η Μις Καζίνο και τι η Μις Γιορτή Σαρδέλας 2011; Ο κόσμος γύρω να χάνεται και αυτοί να στρουθοκαμηλίζουν σε ελαφρότατες, ευχάριστες και αγαπημένες σε κανονικές συνθήκες, που ξεχάσαμε πια και πως είναι; Έτσι οι δυο παρουσιαστές και οι συνεργάτες τους, υποθέτουμε, αποφάσισαν να μη συνεχίζουν μετά το πρώτο τους διαφημιστικό διάλειμμα. Επέστρεψαν με ολόκληρα κομμάτια από προηγούμενες εκπομπές, που η ετοιμότητα τους δείχνει τον επαγγελματισμό των συνεργατών και τις άρτιες ικανότητες τους, αλλά και τη δική τους ευαισθησία.

Ναι, είναι η καλή η ψυχαγωγία και την έχουμε ανάγκη στις γκρι μέρες που ζούμε. Να χαμογελάσει το πικραμένο μας χειλάκι, ρε παιδάκι μου. Να λυτρωθούμε με ένα γέλιο. Να αφήσουμε την ελαφρότητα να μας απενοχοποιήσει. Αλλά όχι πάντα. Όχι κάθε στιγμή. Και η χθεσινή μέρα ήταν πολύ βαριά, σχεδόν ασήκωτη.

Ο Φώτης και η Μαρία ανέλαβαν την ευθύνη και έδειξαν πρώτα απ' όλα πως είναι άνθρωποι και πολίτες, άρα και υπεύθυνοι επαγγελματίες σ αυτό το πανίσχυρο μέσο. Προστάτεψαν έτσι και τη δημόσια εικόνα τους. Η εμμονή στο light, στο παρεΐστικο «τι ωραία περνάμε και τι έξυπνοι που είμαστε εμείς» και το ενδιαφέρον για πάρτι, ντυσίματα, ψηλοτάκουνα, γυμναστικές και νέα από έναν κόσμο νεόπτωχων ινδαλμάτων, που είναι ράκη και απομεινάρια παλαιών εποχών, βεβαρημένων απ την τωρινή ένδεια και δυστυχία αυτού του τόπου, όχι μόνο εκθέτει τους παρουσιαστές και τους ανθρώπους της τηλεόρασης που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών, αλλά τους κάνει να ισορροπούν στο κενό, με ένα χάος ανεργίας και απαξίας κάτω απ τα πόδια τους. Είναι η εφεδρεία μέχρι την σύνταξη των ανθρώπων της τηλεόρασης, που αν και χωρίς μνημόνιο θα είναι αμείλικτη.

Ε! Τώρα! Να έρχεται το τέλος του κόσμου –τουλάχιστον όπως τον ξέραμε- και εμείς να χαζογελάμε μες στους ταφτάδες, τις γιρλάντες και τους φιόγκους, είναι αν όχι ηλίθιο, τουλάχιστον κοινωνικά ανάλγητο.

Μπράβο τους λοιπόν ξανά και φτάνει τώρα, γιατί τις τελευταίες μέρες όλα καλά λέω και γράφω και μου φαίνεται πως δεν είμαι καλά στην υγεία μου και εκτός απ το τέλος του γνωστού μας κόσμου έρχεται και το τέλος της γνωστής μου εμένα.