Ράδιο Αρβύλα: Αδύνατοι ναι, αδύναμοι ποτέ!

... Επαγγελματίες γκρινιάρηδες κάποιοι από μας, τους σχολιαστές, τους επικριτικούς κριτές, τους επί παντός επιστητού αποψάτους. ΟΚ! Και εγώ δεν χωράω! Και εγώ κοιτάζω γύρω να βρω χρώματα και αποχρώσεις. Και εγώ δυσφορώ, αγανακτώ, λέω τα παραιτηθώ, να εγκαταλειφθώ. Αλλά αυτή είναι η προσωπική μου διαχείριση ζωής και όχι επάγγελμα. Λέω για τις κριτικές για άλλη μια φορά, για τους Ράδιο Αρβύλα, που άκουσα ξανά πως «ήταν μια από τα ίδια», «ήταν αμήχανοι», «δεν έχουν βρει τον καιρό και στην τελευταία τους εκπομπή πηγαίναμε ταβέρνα ενώ τώρα δεν έχουμε ούτε για σούπερ μάρκετ και αυτοί δεν το κατάλαβαν», «δεν γελάσαμε καν». Προσωπικά έχω αποφασίσει να σταθώ, σ' αυτούς τους ζόρικους καιρούς θετικά στα πρόσωπα και σε όσους παράγουν έργο και δεν αναπαράγουν στην τηλεόραση. Πόσο περισσότερο όταν πρόκειται για ανθρώπους σαν τον Αντώνη Κανάκη και την παρέα του, που έδωσαν λόγο τηλεοπτικό στην δική μου γενιά, ουσίας και όχι ανοησίας ή ακραίου σεξισμού, ή πολιτικών σκοπιμοτήτων. Τους νιώθω να κοιτάνε με το δικό μου βλέμμα, ακούω την μουσική που και εγώ αγαπώ, ενώ έχουν αναφορές σεεκείνη που εγώ μορφώθηκα, γελάω με τα αστεία τους, κατανοώ τους κώδικες τους, είμαι μυημένη, απ την δική μου «παλιοσειρά» στη φιλοσοφία τους, δεν ανήκω, δεν χρωματίζομαι, διότι δεν διορίζομαι.

Με συγχωρείτε για το τόσο προσωπικό ύφος και το πολύ «εγώ», αλλά μέσα από αυτό προσπαθώ να πω, πως οι Ράδιο Αρβύλα, μιλήσανε εν ονόματι των σημερινών 40αρηδων, που μέχρι τώρα, στην τηλεόραση είχαν ραμμένα στόματα. Από τη μια το σιδερωμένο των ειδήσεων, που έτσι σοβαρό και συχνά σοβαροφανές έπρεπε να ναι! Απ την άλλη η παντοκρατορία της μπιμπο γκόμενας, που μια καλή πλαστική, ένα ευμεγέθες μπούστο και μια διαφήμιση άγνοιας, ασχετοσύνης και αμορφωσιάς εξασφάλιζε το χρίσμα της τηλεοπτικής βασιλείας της και αυτό θεωρούταν διασκέδαση και ψυχαγωγία, διότι χάσαμε και τις έννοιες. Η αγωγή ψυχής μεταφράστηκε σε σπάζω μπαλόνια, παρουσιάζω εσώρουχα και ξεφυλλίζω περιοδικά σε light τάχα μου κοτσουμπολιό.

Αμήχανοι στεφόμασταν, μπροστά στα είδωλα της τηλεόρασης, όσοι δεν ανεμίσαμε πλαστικές σημαίες, όλοι όσοι δεν τύχαμε στις γενιές της μεταπολίτευσης που εκείνοι που είχαν ονειρευτεί ένα καλύτερο κόσμο πήγαν σπίτι, ενώ οι άλλοι απλά διορίστηκαν. Νέοι χλιαροί, με τα ροκ ακούσματα μας, τα σινεμά μας, τα μπαράκια μας, το αμερικανικό κομμάτι της μουσικής και της εικόνας μέσα μας να νιώθει ενοχές γιατί δεν άκουγε Μπακαλάκο και δεν απήγγειλε Μαρξ από στήθους, για να εξαργυρωθεί με θώκους και παχυλούς μισθούς.

Ο Κανάκης λοιπόν και η παρέα του, έφεραν το δικό μας βλέμμα στο φακό και αυτό του το χρωστάμε. Ευτυχώς λοιπόν και ήταν μια από τα ίδια. Και φυσικά ήταν πολύ πολιτικός, αλλά όχι κομματικός. Και δεν ήταν αμήχανος, αλλά έφερε σε αμηχανία κάποιους. Έχει πλήρη επίγνωση της κρίσης, διότι ο ίδιος τολμά να επιμένει στην Θεσσαλονίκη, με τα τεράστια προβλήματα και όχι να επιδεικνύει -τους εντυπωσιακούς είναι αλήθεια- κοιλιακούς του, στα κλαμπ της παραλιακής στην Αθήνα και στα τρεντι μέρη που μαζεύονται αυτοχρισμένοι διάσημοι, πλήρως αντιπαθείς τον τελευταίο καιρό σε όλους μας. Μίλαγε εχθές για ένα πανό στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. «Ψωμί, παιδιά, δημοκρατία». 36 χρόνια μετά την χούντα! Και τίποτα δεν άλλαξε! Κι αν αυτό δεν είναι πολιτικό τι είναι; Να κρίνεις καυστικά μοντέλα σα να κλέβεις μοναστήρι και παρουσιαστές σε βήτα διαλογής κανάλια; Να παίζεις παιχνίδια με τη παρεούλα σου; Η να δημιουργείς την αίσθηση σε μια γενιά, στους τηλεθεατές πως είναι η γιάφκα σου; Στο μόνο που συμφωνώ με τις κριτικές, είναι πως αδυνάτισαν! Άλλος ένας λόγος να τους θαυμάζω που προσωπικά αγιασμό πίνω και κιλό γίνεται!

Όχι. Δε θα πάρω τον καβγά απάνω μου για τον Κανακη και τους εταίρους ομοτράπεζους του. Θα πω όμως ότι μου έλειψαν. Και χαίρομαι πολύ που η ελληνική τηλεόραση έχει χρόνο για αυτούς, έστω κι αν τους ανέχεται, έστω κι αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς ή ακόμη κι αν το κάνει για να διαφημίσει τη δημοκρατικότητα της. Έχει πάντως βάλει και να το ξέρει, λεκτικούς προβοκάτορες εξουσιομανών και φραστικούς τρομοκράτες στον κόρφο της. Ευτυχώς!