Τι έκανες στον πόλεμο, αρχισυντάκτη;

Η τηλεόραση έκανε πάντα θέμα τον εαυτό της, ναρκισσιστικά προσηλωμένη στον αυτοερωτισμό της. Θα κάνω το ίδιο, αυτό που πάντα κατηγορούσα, μιλώντας για όλους εμάς τους ανθρώπους που δουλεύουμε στην τηλεόραση σε διάφορα πόστα, ή στα υπόλοιπα μέσα. Εργαστήκαμε για χρόνια, στην αρχή απλήρωτοι οι περισσότεροι, αφοσιωμένοι στη κατάκτηση του στόχου του μισθολογίου, της ένταξης στην Ένωση μας, το σπουδαίο αυτό και οριακό σημείο -όπως νομίζαμε- καταξίωσης για τον τίτλο «δημοσιογράφος». Λατρέψαμε τις λέξεις και τις εικόνες. Θυσιάσαμε την κούραση, την προσωπική ζωή, πολλές φορές την οικογένεια μας, για να κάνουμε την δουλειά μας, που κάποιοι ρομαντικοί θεωρούσαμε λειτούργημα, κάποιοι άλλοι εξέδρα υπεροχής απλά.

Ξενύχτια, αγωνίες, το κυνήγι του θέματος, το χάσιμο της είδησης, ο πρόσκαιρος θρίαμβος της επιτυχίας να κρατάει όσο το ρεπορτάζ, όσο το τεύχος η το φύλλο στα περίπτερα. Εφήμερα όλα, όπως οι εφημερίδες με την εθιστική μυρωδιά με το που έβγαιναν από τα πιεστήρια. Λέξεις, εικόνες, λεζάντες, μοντάζ, τίτλοι, φωτογραφήσεις, ειδήσεις, πρόσωπα να περνάνε σαν πόζες, χαρτιά πιο πολύ παρά άνθρωποι. Ναι, ναι, η ματαιοδοξία μας, εν μέρη μας οδήγησε σ αυτή την δουλειά των ιστοριών, των ανθρώπων και των λέξεων. Και ναι, τίποτα δεν κρατάει για πάντα.

Για μας που δεν πήραμε ποτέ τα μεγάλα ποσά, που μισθοφόροι της πένας ήμασταν, που δεν μπήκαμε στην ελίτ των καλοπληρωμένων και συχνά διαπλεκόμενων, που παραμείναμε εργατάκια σε δημόσια ανάγνωση και θέα, είναι τα πράγματα ζόρικα τώρα.
Έχετε δει δημοσιογράφους να μιλάνε μεταξύ τους αυτές τις μέρες; Σαν ανάπηροι πολέμου, μετράμε απώλειες. Ποιο κανάλι δε θα πληρώσει αυτό το μήνα; Ποια εφημερίδα κλείνει; Ποιος μεγάλος Όμιλος έκανε τεράστιες μειώσεις; Ποιος καλός συνάδελφος δουλεύει λάντζα σε ψησταριά και ποιος τις νύχτες σε περίπτερο και ποιος σώθηκε και βρήκε άκρη στην Κύπρο;

Και σ’ αυτούς δουλεύουν 4 μέρες την εβδομάδα; Και στους άλλους υπάρχει αδυναμία πληρωμών; Σαν ανάπηροι, πολέμου, λοιπόν, στο πόλεμο που δεν κηρύχτηκε ποτέ, ώστε να ξέρουμε και ποιος είναι ο εχθρός, μετράμε χαμένες ζωές, εργατικότητα, κόπο, ταλέντο αν θέλετε που δεν μας οδήγησε, τελικά, πουθενά! Και ας μας μεγάλωσαν λέγοντας πως η δουλειά πάντα αμείβεται και αχάριστη δεν είναι! Τώρα οι περισσότεροι κοιτάμε τις κάρτες πληρωμών άχρηστες στα πορτοφόλια, μετράμε στα ταβάνια του σπιτιού μας τα μέτρα, προσέχοντας τις λεπτομέρειες, που ποτέ δεν είχαμε κοιτάξει, μη κάνοντας τον κόπο να βγάλουμε καν τις πυτζάμες και τις παντούφλες μας.

Τηλέφωνα. Το έμαθες, αυτό; το έμαθες εκείνο; Η ΕΣΗΕΑ να συμπαρίσταται κάθε μέρα στους εργαζόμενους σε άλλο μέσο που έχουν προβλήματα και ενόψει Χριστουγέννων να ετοιμάζονται βοηθήματα οικονομικά, έτσι, για να αντέξουμε και αυτή τη χαρά και φέτος! Με αβάσταχτο καημό την χαμένη μας περηφάνια και την αξιοπρέπεια μας, με το γόητρο της δουλειάς μας πεταμένο στις χωματερές του περιττού, μετράμε απώλειες, σαν οι δουλειές και οι όμιλοι να ναι μεραρχίες και λόχοι και φοβόμαστε να παραδεχτούμε πως πήραμε την ζωή μας λάθος... και αλλάξαμε ζωή;

Ανοίξτε τώρα τις τηλεοράσεις σας. Δείτε αυτή τη σοβαρότητα ή τη χαρά και το κέφι στα όμορφα πρόσωπα καδραρισμένα σε κολακευτικές γωνίες και να είστε βέβαιοι πως... ψέματα το κάνουν!