Η μοναξιά του παρουσιαστή

Σήμερα το πρωί, ο Λυριτζής και ο Οικονόμου συνομίλησαν από αέρος με τον Γιώργο Παπαδάκη, λέγοντας «έτσι κι αλλιώς λίγοι μείναμε», τονίζοντας πως η συνεργασία ήταν πάντα το ζητούμενο και γιατί να λένε όχι σε μια κοινή εκπομπή; Να ξεκινάμε αυτοί πρωί πρωί και να συνεχίζει ο Παπαδάκης; Καλά, γιατί όχι θα πούμε και εμείς!

Μιλώντας γενικά για τους παρουσιαστές και όχι για τον Λυριτζή και τον Οικονόμου, που παιδιά της τηλεόρασης δεν τους θεωρούμε, έχουν μορφωθεί από άλλου είδους μέσα και δεν κουβαλούν τα σουσούμια της μέσου του παρελθόντος. Δηλαδή τον άκρατο ανταγωνισμό της υψηλής τηλεθέασης και της αποκλειστικότητας η της πρωτιάς του θέματος. Τώρα να μετρήσεις τηλεθεάσεις, σε σχέση με ποιον; Τα πρωινά ενημερωτικά, για παράδειγμα που ήταν πεδίο μεγάλου ανταγωνισμού, συχνά με άκομψο τρόπο, έχουν μείνει τέσσερα και της Μελέτη, πέντε, που οι φήμες την θέλουν να μεταφέρεται στη μεσημεριανή ζώνη.

Έξω ο Alpha και ο Alter από το παιχνίδι, που σηκώνονταν ο πήχης και άλλαζαν οι συσχετισμοί. Το ίδιο ισχύει για όλες τις ζώνες και τα προϊόντα τους.

Και οι παρουσιαστές; Οι άνθρωποι που κάποτε πληρώθηκαν πολλά, για να είναι οι πρώτοι, να είναι οι νικητές, πόσο άβολα, αμήχανα να νιώθουν που από τον ανταγωνισμό πρέπει να μάθουν στον συναγωνισμό και η θεώρηση της αξίας του να μην έχει πια μέτρο; Πόση μοναξιά να νιώθεις όταν η ζώνη που έμαθες να δουλεύεις διαλύεται και νιώθεις την ανάσα της δική σου τηλεοπτικής ανυπαρξίας στο σβέρκο; Ποιο «κυρίες και κύριοι καλό σας μεσημέρι ή απόγευμα ή βράδυ», μπορεί να είναι το τελευταίο; Όσο δε πιο καταξιωμένος, τόσο περισσότερο λέω, θα υπάρχει σιωπή μέσα σου.

Πως αλλάζει μια ζωή φορτωμένη με δεδομένα και βεβαιότητες; Πόσο οι τηλεοπτικές καριέρες ήταν σαν τον αέρα ακριβώς που βγαίνει η εκπομπή; Πως ορίζεται αξιακά ξανά η τηλεοπτική προσωπικότητα; Πόσο κοστολογείται; Και πόσο αξίζει, πραγματικά, μια καριέρα στον αέρα, φτιαγμένη από αέρα, στην προκείμενη περίσταση, κοπανιστό;