Τηλεόραση είναι οι άνθρωποι...

Διάβαζα σε ειδησεογραφικό site και μάλιστα συμφώνησα, πως από κάποια μεγαλοστελέχη του ΑΝΤ1, τους επικεφαλής και υπεύθυνους, τέλος πάντων, πάρθηκε απόφαση απόλυσης του Στέλιου Αντωνιάδη! Με τον κ. Αντωνιάδη δεν έχω συνεργαστεί, για να έχω προσωπική αντίληψη, είναι όμως σε όλους μας γνωστή η εμπειρία του, οι γνώσεις του και κυρίως η αφοσίωση του στη πρωινή ζώνη του ΑΝΤ1 απ την πρώτη στιγμή του καναλιού. Έφτασε λέει, κάποια στιγμή στην οικογένεια Κυριακού η πρόταση για απόλυση και έγινε χαμός. Οι άνθρωποι, γνωρίζοντας την εργατικότητα, την ευσυνειδησία, τις επιτυχίες που χάρισε στον σταθμό, έβαλαν τις φωνές και φυσικά ακύρωσαν την απόλυση, προς αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου.

Γιατί το συζητάω; Διότι η τηλεόραση με αυτά και με αυτά, ως εργασιακός χώρος έχασε την επικοινωνία της με το κοινό και βρέθηκε εγκλωβισμένη σε μια αλαζονεία, εγωμανία και μια ευνοιοκρατία άνευ προηγούμενου –εκτός ίσως απ την πολιτική- στην Ελλάδα.

Ο αυξημένος ζήλος; Η κεκτημένη ταχύτητα; Η αλαζονεία πως τα άτομα δεν είναι σημαντικά, παρά μόνο τα στελέχη και το μέσο είναι αυθύπαρκτο; Μοιάζει κανείς να μην έχει μάθει απ το παρελθόν και το αδιέξοδο που έχει βρεθεί η ελληνική τηλεόραση. Μοιάζει ακόμα η επικοινωνία να είναι αδύνατη μεταξύ κοινού και βασιλικότερων των βασιλέων στελεχών.

Από την άλλη ο κ. Αντωνιάδης είχε την τύχη να φτάσει η περίπτωση του στην οικογένεια των καναλαρχών. Πόσοι εργαζόμενοι θα είδαν την έξοδο αν και τους άξιζε επιβράβευση χωρίς να το έχει αντιληφθεί κανείς και να το διορθώσει.

Και πέρα από τον σοβαρό μου τόνο, για όλους αυτούς τους βαρβίτους γνώστες που πετάνε ανθρώπους σε εργασιακούς Καιάδες, έχω να πω; Τι ψυχή θα παραδώσουν; Και δεν φοβούνται ότι νομοτελειακά θα τους συμβούν τα ίδια, χωρίς να έχουν μάλιστα την εκτίμηση και το σεβασμό του χώρου που χαίρει ο κ. Αντωνιάδης;