Τι ακούμε, τι!

Ω, ναι, η ΝΕΤ διέκοψε πρώτη και είπε την είδηση για το τεράστιο χαμό του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Οι Ράδιο Αρβύλα, χωρίς ενημέρωση μάλλον από την Αθήνα, το μετέδωσαν αφού το διάβασαν στα site και αφού το διασταύρωσαν. Το Mega ένα τέταρτο μετά διέκοψε για έκτακτο με την Λίζα Δουκακάρου να λέει: «Για την θλιβερή αυτή είδηση θα μας μιλήσει ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. Σε ακούμε, Ανδρέα». Παύση ο Ανδρέας, διότι πολύ απλά τον λένε Ορέστη, τον άνθρωπο! Τι να της πει; Ναι Δούκα Λιζακακάρου μου;

Την άλλη μέρα η Σίσσυ -Σισσάκι πάντα για την ίδια- μιλάει για τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, με τον έναν ώμο επιμελώς βγαλμένο έξω απ το μπλουζάκι πιο άψογη από πότε. Αμέσως μετά βιάζεται να προλογίσει με μεγάλη χαρά τον επόμενο καλεσμένο. Στα θέματα και στα αφιερώματα το «κύριος Αγγελόπουλος πήγαινε και ερχόταν». Οι μισοί είμαι σίγουρη θα πίστευαν πως είναι συγγενής της Γιάννας.

Όσοι τηλεοπτικοί συντάκτες, ρεπόρτερ και κυρίως παρουσιαστές μόλις έμαθαν τι έκανε σε αυτή τη ζωή και τι προσέφερε στον κόσμο ο Αγγελόπουλος, κλήθηκαν να γνωρίσουν και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο.

Αφού σε χαλάσει τηλεορασούλα μου και δεν το έχεις το θεματάκι, αλλά ούτε και κάνα ειδικό να σου πει τι παίζει όσον αφορά τον ποιητή, τι ασχολείσαι; Γίνεται ο Οικονομέας, Τσαγκαρουσιάνος; Ε! Δεν γίνεται!

Ο κ. Οικονομέας, λοιπόν, με την τηλεοπτική αυταρέσκεια του μέσου, την οποία δεν θυμάμαι να είχε όταν δούλευε στην Ελευθεροτυπία και έκανε κριτική στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, στην ίδια του την εκπομπή, αλλά αυτή είναι σαν κόλα και σε πασαλείβει με το που κάθεσαι σε καρέκλα μπροστά από το φακό, είπε στον ποιητή, περίπου, ελάτε τώρα που δεν μας ξέρετε ποιοι είμαστε και βγαίνετε στην εκπομπή. «Από ευγένεια βγαίνω» αποκρίθηκε εκείνος.

Και η εμμονή για την άρνηση του να πάρει βραβείο και οικονομικό έπαθλο. Γιατί το κάνε; Και γιατί θεωρείται ηρωισμός; Διότι αν τον διάβαζαν ποτέ θα ήξεραν πως δεν θέλει βραβεία διότι όποιος τα απονέμει θεωρεί εαυτόν ανώτερο και πνευματικά «νταβατζιλίκια» οι ποιητές δεν ανέχονται -δική μου η έκφραση και να με συγχωρείται!

Και μετά η αγαπημένη μου Πόπη Τσαπανίδου. Με αναφορά στο ποίημα του «ενός λεπτού σιγή» του λέει πως είναι συγκινημένη και να κρατήσουν ίσως ενός λεπτού σιγή; «Ε, καλά! Μη το παραχέσουμε κιόλας», αποστομώνει ο ποιητής! Έξαλλοι εμείς των media. Και πως της μίλησε έτσι; Και ήταν ευγενική η Τσαπανίδου! Και γιατί βγήκε αφού δεν ήθελε;

Σωστά! Μόνο που οι ποιητές, ιδιαίτερο είδος καλλιτεχνών, σπουδαίο και ένθεο, δε χωράνε σε χωνευτήρια και σε κρεατομηχανές. Δεν γίνεται τη μια να μπορείς να αναλύεις την Ρία Αντωνίου -δε μιλάω για την Πόπη φυσικά- και πως χορεύει στην Ιταλία μάμπο, την άλλη να εκτιμάς γιατί το ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις είναι πέμπτο και πρώτη δύναμη στη χώρα είναι τα αριστερά κόμματα και μετά να καθίζεις στο στασίδι τον Χριστιανόπουλο και να ρωτάς τα για αυτόν αυτονόητα του, ιερά και όσια, τις μεγάλες αρνήσεις του! Ο

Πλάτωνας γράφει στην Απολογία του Σωκράτη πως πλησίασε τους καλλιτέχνες και είδε μικρούς ανθρώπους, που το δαιμόνιο μέσα τους, τους έκανε να φτιάχνουν τεράστιο έργο, μεγαλύτερο κατά πολύ σε μέγεθος απ τον ίδιο τον άνθρωπο. Τι ψάχνουμε τώρα εμείς; Να χωρέσουμε σε κουτάκια αυτά που δεν χωράνε εκ των πραγμάτων αλλά σμπαραλιάζουν τα όρια, τις διαστάσεις, τον ίδιο τον χώρο και τον όγκο;

Ο Πλάτωνας απαντάει λοιπόν και στον κ. Δανίκα που όρισε τον Αγγελόπουλο ως «αλαζόνα και τσιγκούνη» διότι δεν επιθυμεί να συμμετέχει σε αγιογραφίες. Και τι με νοιάζει εμένα; Ούτε παρέα θα τον έκανα, ούτε θα με έκανε! Τι με νοιάζει ο άνθρωπος όταν το έργο του τον ξεπερνά και με αφήνει άφωνη, μου δίνει συγκίνηση, με υψώνει απ τη ταπεινότητα μου, αγγίζει το χρόνο και την αθανασία;

Για την Φουρέιρα θα πω, α, καλό παιδί και χαρακτήρας που το έργο της δεν την αναγάγει σε Κάλλας! Εκείνης η φωνή με εκτοξεύει κοντά στους αγγέλους και σκασιλάρα μου αν χτύπαγε τις γραμματείς της, ήταν τσιγκούνα ή σπάταλη, αλαζονική ή κομπλεξική, πολυγαμική ή ανέραστη. Δεν χωράνε όλοι, στα δικά μας μέτρα και δη, στα μέτρα μιας τηλεοπτικής παγκόσμιας δικτατορίας.