Ποιος είναι αυτός ο παρουσιαστής, επιτέλους;

Την τελευταία εβδομάδα συχνάζω στην ΔΕΗ Κηφισιάς. Κάτι η αμέλειά μου, κάτι τα μεγάλα ζόρια, κάτι η καλοσύνη των ανθρώπων που δείχνουν το καλύτερο εαυτό τους στις αδυναμίες του άλλου, όπως καλόκαρδες σπιτονοικοκυρές που δεν καταλαβαίνουν πως σήμερα σε μένα, αύριο σ' αυτές και νάτην η παραμονή στην ΔΕΗ. Και όταν λέω παραμονή το εννοώ! Νερό, ξηρα τροφή, βιβλίο και απόφαση πως θα φύγω μετά την λήξη του ωραρίου των εργαζομένων. Να το πω και αυτό, τραβάνε μεγάλο κουπί οι άνθρωποι!

Συνταξιούχοι με πέντε χαρτάκια στο χέρι, που περνάνε εκεί την μέρα τους ενώ θέλουν να ρωτήσουν μια πληροφορία, μανάδες με παιδιά μεγάλα, μωρομάνες, ημεδαποί και αλλοδαποί απ' όλη την ανατολική Ευρώπη, ένας που φώναζε υπέρ ναζιστικής οργάνωσης, ένας άλλος που ρώταγε συνεχώς που είναι η σειρά και αυτός μετά από ποιον είναι, ένας τρίτος που με πάτησε πέντε φόρες και μου κάνε απόστημα, μια κυρία που ήθελε να στέκεται πάνω απ' το κεφάλι μιας εργαζόμενης για να μην ανασαίνει την ανάσα των πελατών αλλά μόνο των υπαλλήλων, ένας πρώην παίκτης του Big Βrother, που κοίταζε αν τον κοιτάνε, μια κοπελίτσα να κλαίει, οι εργαζόμενοι να μη προλαβαίνουν να σηκωθούν απ' τη θέση τους και αν σηκωθούν να απαντήσουν σε καμία 700αρια επιθετικά άτομα που πάνε, ε; που πάνε;

Η διευθύντρια –εξαιρετική και πολύ εξυπηρετική με όλους και μπράβο της, εγώ θα ξεφυσούσα σαν άλογο στον ιππόδρομο κάποια στιγμή – η συμμαθήτριά μου η Τίμη που αναγνωρίσαμε η μια την άλλη αφού τελείωσε όλη η δουλειά μου, τηλέφωνα να κτυπάνε και οι εργαζόμενοι –θαύμα- να απαντάνε και όλη η πελατεία εκεί διότι η ΔΕΗ Χαλανδρίου έκλεισε λόγω κλοπής και όλοι πάμε στην Κηφισιά.

Τα τηλέφωνα να μην πιάνουν, η καλή μου Ιλιάδα να αφήνει μηνύματα από δω, απ' το Queen, και εγώ φυσικά να μην τα παίρνω, να σχολάει το παιδί απ'το σχολειό και μόνο τα ΛΟΚ να μη στέλνω να το πάρουν. Να πρέπει να πληρώσω 1800 ευρώ, που σιγά και μην είχα, αλλά που τα βρήκα (ΖΗΤΩΩΩΩΩ). Οι εργαζόμενοι να θυμίζουν την θεά Κάλι και να κάνουν δουλειές με έξι νόμιζα χέρια. Ο οπαδός οργάνωσης ναζιστικής να βγάζει λόγο πάνω απ' το κεφάλι μιας εργαζόμενης, τρώγοντας κουλούρι με σουσάμι και η γυναίκα να φυλάει τα χαρτιά της, ενώ τα μαλλιά της μύριζαν, ήδη, σα φούρνος. Να λυπάμαι εμάς από δω που περιμένουμε τη σειρά μας, να λυπάμαι και εκείνους απ 'την άλλη που δεν τελειώνει ποτέ η σειρά μας να πάνε σπίτια τους. Να κάθονται μετά το ωράριό τους όλοι και να προσπαθούν να βοηθήσουν εμάς με εμφανή τα σημάδια της αποβλάκωσής μας απ την πολύ αναμονή, ενώ 4 η ώρα, μια μανιακή να κτυπάει την πόρτα να της ανοίξουν αφού είναι μέσα οι εργαζόμενοι και μόλις σχόλασε και να πληρώσει.

Μέσα στον ορυμαγδό, νεαρή κύρια με μαύρο δερμάτινο και πολύ ροκ εμφάνιση γέρνει και μου λέει, «είστε αυτή που έβγαινε στα μεσημεριανά (όχι, όοοοοοχι, μοντέλο για παχουλές είμαι θέλω να διαψεύσω εγώ), λοιπόν;». Λοιπόν, τι; Λέω μην έχοντας αρνηθεί το ένδοξο παρελθόν μου. «Να ρωτήσω κάτι;». Για την ΔΕΗ; «Όχι. Μήπως ξέρετε ποιος είναι ο παρουσιαστής που πιάστηκε με ναρκωτικά, που κάνει καθημερινή εκπομπή και που είναι και παντρεμένος με παιδιά;». ΄΄Ελα; Συνέβηκε τέτοιο πράγμα;

Όπως καταλαβαίνετε ιδέα δεν είχα και πάει το γόητρό μου. Επίσης αφιερώνω σε όλα τα κορίτσια στην ΔΕΗ Κηφισιάς το συμπέρασμα μου: κάθε δουλειά έχει τις δυσκολίες της κορίτσια, αλλά εμείς με ένα ανώνυμο κουίζ καθαρίζουμε, εσείς πρέπει να' χετε κάνει εκπαίδευση τουλάχιστον στο εμπόλεμο Αφγανιστάν πριν τον διορισμό σας...