Hedi Slimane: σοφά λόγια μιας ιδιοφυίας

Η αποχώρηση του Hedi Slimane από τον οίκο Dior τον Ιούλιο του 2007 έκανε τους ανθρώπους της μόδας, ίσως για πρώτη φορά μετά και την αποχώρηση του Helmut Lang από την εταιρεία μερικά χρόνια νωρίτερα, να σκεφτούν πολύ πιο ουσιαστικά την σημαντικότητα και την φιλοσοφία του Slimane, πέρα από τα στενά όρια του σχεδιαστή που επανέφερε τα αδύνατα, απόλυτα στυλάτα δεκαεξάχρονα αγόρια στο προσκήνιο των κολεξιόν του. Τα μοντέλα του κατάφεραν να χαρακτηρίσουν το όραμα του, καθώς αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ εμπορικότητας και ξεκάθαρης ταυτότητας. Τα δε ρούχα του ήταν, επίσης, το πιο σωστό combo, luxurious rock και αστικού ήρωα της πόλης. Μετά από πολλές διαβουλεύσεις και ενώ ήταν στο απόγειο της καριέρας του, αρνήθηκε την χρηματοδότηση που του πρόσφερε ο οίκος LVMH για να λανσάρει και την δική του ομώνυμη σειρά και μετακόμισε στο Los Angeles για να συνεχίσει μία παράλληλη δραστηριότητα που μετέπειτα έγινε και το νέο του επάγγελμα: τη φωτογραφία. Ο σαρανταδιάχρονος σχεδιαστής-φωτογράφος καθόρισε μία νέα εποχή και εκεί, δημιουργώντας χαρακτηριστικές εικόνες μιας πολύ συγκεκριμένης αισθητικής όχι μόνο για περιοδικά μόδας, αλλά και για τις ατομικές του εκθέσεις φωτογραφίας που κάνουν το γύρο του κόσμου.

Πρόσφατα μίλησε για τις φήμες που τον θέλουν να αναλαμβάνει και πάλι τα σχεδιαστικά ηνία του γυναικείου πλέον τμήματος του οίκου Dior, μετά την απόλυση του John Galliano.

Χωρίς να διστάσει, δήλωσε ότι δεν έχει καμία όρεξη να μπει πάλι στην σκληρή πραγματικότητα μίας πολυεθνικής εταιρείας, που θέλει να ελέγχει τα πάντα και τις δημιουργίες άπειρων συλλογών τον χρόνο προς χάρη της κατανάλωσης και της εμπορικότητας. Δεν τον πειράζει η πίεση, όσο η έλλειψη υπομονής για να αποδώσει σε αυτό και μάλιστα με διάρκεια. Θέλει να παραμείνει ανεξάρτητος και δεν του λείπει το κομμάτι του σχεδιαστή-ορχήστρα προκειμένου να ανταπεξέλθει στις άπειρες ώρες δουλειάς, αλλά μόνο το αυθεντικό, ουσιαστικό κομμάτι της δημιουργίας μιας κολεξιόν στο ατελιέ με τους στενούς του συνεργάτες.

Πιστεύει ότι το διαδίκτυο μπορεί σαφώς να «απειλήσει» τα παραδοσιακά έντυπα μόδας, καθώς η πληροφορία και οι δυνατότητες αμεσότητας με την εικόνα που έχει με το κοινό, είναι τεράστιες.

Με το να είναι μόνο παρατηρητής και φωτογράφος τα τελευταία χρόνια αισθάνθηκε την απόλυτη ανανέωση. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο Karl Lagelfeld αναγκάστηκε να χάσει είκοσι κιλά προκειμένου να «μπαίνει» στα ρούχα του Hedi για Dior Homme, αλλά και να δημιουργήσει την νέα του χαρακτηριστική περσόνα, πάντα σε μαυρόασπρο με εντυπωσιακά ασημένια δακτυλίδια και ολόλευκα μαλλιά.

Ο Hedi μισεί να βλέπει ρούχα υψηλής ραπτικής στο κόκκινο χαλί, φορεμένα από stars «φθηνής» προέλευσης αισθητικά και επαγγελματικά, που για κανένα λόγο δεν καταλαβαίνουν την σημαντικότητα του τι φοράνε και πως και όλο το αποτέλεσμα του κάνει φθηνό και ευτελές, μια τραγωδία όπως λέει χαρακτηριστικά. Δεν καταλαβαίνει τον όρο celebrity stylist και τον κανιβαλισμό της κριτικής ενός ρούχου, από άσχετους fashion critics, σαν να είναι κάτι καταναλώσιμο για δημόσια κριτική.

Δεν του αρέσει, παρά μόνο η luxury μόδα καθώς τον ιντριγκάρει δημιουργικά και θα τον έκανε να σκεφτεί να ξανασχεδιάσει χωρίς όμως να βιάζεται κιόλας. Οι εταιρείες φθηνής μόδας του είναι αδιάφορες και πιστεύει ότι όλη αυτή η διαθεσιμότητα και ο όγκος πληροφορίας μπερδεύουν το κοινό, που αν τύχει και δεν δει την ταμπέλα δεν καταλαβαίνει το ακριβό από το φθηνό με αποτέλεσμα να χάνεται η πραγματική αξία ενός υπέροχου ρούχου. Τέλος, τονίζει ότι η πολυτελής μόδα πρέπει να έχει την απόσταση της από την τόσο μεγάλη διαθεσιμότητα και να χτίζει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πελάτες της, ως κάτι πολύτιμο και άκρως ουσιαστικό για το προσεχές μέλλον και για τους δύο. Είναι αισιόδοξος ότι παρόλες τις δυσκολίες στην παρούσα οικονομία, νέα ήθη και έθιμα θα αναδυθούν και ο κόσμος της μόδας, που από τη φύση του αναγεννιέται διαρκώς, θα κάνει και πάλι δυναμική επιστροφή, απλά αυτή τη φορά καλό είναι να φοράμε ζώνες ασφαλείας.

Σοφά λόγια από έναν λάτρη της μόδας και σχεδιαστή πρότυπο για τους υπόλοιπους δημιουργούς, χρόνια τώρα.