Να πάρουμε ένα σκυλάκι;

Πως δεν το είχα σκεφτεί και μόνη μου νωρίτερα; Σε ένα διαμέρισμα, τρίτου ορόφου, με τρία παιδιά, δουλειά, σύζυγο το μόνο που μου λείπει είναι να έχω να φροντίζω κι ένα σκύλο.

Βέβαια όπως καταλαβαίνετε, αυτή είναι η δική μου λογική, της ηλικίας μου και του ρεαλισμού μου. Οι κόρες μου, θέλουν τη Λάσσυ ή ακόμα καλύτερα τα 101 σκυλιά της Δαλματίας με τους φίλους τους.

Αλλάζω λοιπόν κι εγώ τακτική και συμφωνώ με τις επιθυμίες τους, με έναν όρο: Θα φροντίσουν, σύμφωνα με τις οδηγίες μου, ένα λούτρινο σκυλάκι για μία εβδομάδα, κι αν το κάνουν καλά, τότε θα το πάρουμε το σκυλάκι.

Έτσι λοιπόν, τις ξύπναγα πιο νωρίς, πριν πάνε το πρωί σχολείο για να πάνε το σκυλάκι βόλτα να κάνει την ανάγκη του, τις σταμάταγα την ώρα που έβλεπαν το αγαπημένο τους παιδικό στην τηλεόραση για να του βάλουνε να φάει, τις διέκοπτα από το παιχνίδι τους για να το κάνουνε μπάνιο, κ.λ.π

Οι κόρες μου, οι δύο μεγαλύτερες, τρεις μέρες αργότερα αποφάσισαν ότι δεν προλαβαίνουν και να φροντίζουν την τρίτη και μικρότερη αδερφή τους (!) και τον σκύλο. Οπότε πήρα μία παράταση ακόμα και βλέπουμε.