«Το ταξίδι δε σταματά…», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Θυμάμαι από μικρή πόσο λάτρευα τα ταξίδια! Αν μπορούσα θα πέρναγα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μέσα σε ένα αεροπλάνο, σε ένα τρένο ή ένα πλοίο για μέρη άλλα, μακρινά, διαφορετικά… «Ταξιδιάρα ψυχή» με είχε κάποτε ένας φίλος. Και είχε δίκιο.

Από πιτσιρίκα μάζευα το χαρτζιλίκι μου για να κάνω ταξίδια… Μεγαλώνοντας, φρόντιζα να φυλάω κάποια χρήματα του μισθού μου για να οργανώσω το ταξίδι των ονείρων μου. Διαφορετικό κάθε φορά… Ακόμη κι αν δεν κατάφερνα να το πραγματοποιήσω, το ονειρευόμουν.

Μέχρι σήμερα που έγινα μαμά κι έχω την δική μου οικογένεια, αυτή τη συνήθεια δεν πρόκειται να την εγκαταλείψω ποτέ. Ταξιδεύω νοερά σε μέρη μαγικά, κοιτάω φωτογραφίες στο Google και περιμένω για την μαγική στιγμή που θα φτάσω εκεί. Κάθε ταξίδι και μία διαφορετική εμπειρία. Άλλοι άνθρωποι, διαφορετικές κουλτούρες. Πάντα έλεγα στους φίλους μου ότι τα χρήματα που ξοδεύουμε για ταξίδια δεν πάνε ποτέ χαμένα. Θέλω να γεμίζουν τα μάτια μου εικόνες, να κερδίζω πολύτιμες εμπειρίες. Αυτό εύχομαι και για την κόρη μου. Να είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, να διψάει για καινούριες εμπειρίες, να γίνει μία… ταξιδιάρα ψυχή!

Το καλοκαίρι είχα την τύχη να ταξιδέψω και πάλι. Πέρασα πολλές ώρες με την οικογένειά μου στον δρόμο και στα πλοία, αλλά άξιζε ο κόπος. Είδαμε πανέμορφες, παρθένες παραλίες στην Κεφαλονιά, χαζέψαμε μαγικά ηλιοβασιλέματα στην Ελαφόνησο, γευτήκαμε παραδοσιακές γεύσεις στον Ταΰγετο, χαϊδέψαμε άλογα, κολυμπήσαμε, γελάσαμε…

Είναι η πρώτη χρονιά φέτος που κάνουμε οικογενειακές διακοπές. Μέχρι τότε είχα συνηθίσει να πετάω τα απαραίτητα σε ένα σακ βουαγιάζ και να «την κάνω» σε άγνωστους προορισμούς. Ποτέ με πρόγραμμα κι όπου βγει. Όταν έγινα μητέρα πανικοβλήθηκα. Πίστευα ότι δε θα ξανανιώσω ανέμελη, ότι δε θα μπορέσω να ταξιδέψω στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Δεν έπεσα έξω. Η αλήθεια είναι ότι ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί, δεν μπορεί να ακολουθήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα και σε τελική ανάλυση δεν επιτρέπεται. Ποτέ δεν ξέρεις τι κινδύνους μπορεί να αντιμετωπίσεις κάθε φορά. Κι όμως! Φέτος αυτό που λέμε «οικογενειακές διακοπές» μου χάρισαν απίστευτες, μοναδικές στιγμές με τις αγάπες μου… Δε μπορώ πια να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το κοριτσάκι μου… Αυτή μου χαρίζει χαρά. Αυτή είναι η πηγή της ζωής μου…

Κάπως έτσι λοιπόν, ταξιδέψαμε, τραγουδήσαμε στο αυτοκίνητο, φάγαμε φρούτα, ρίξαμε τους υπνάκους μας, τσακίσαμε τα παγωτά και φυσικά…. Μάθαμε να κολυμπάμε με μπρατσάκια! Μεγάλη περηφάνια… Πού να φανταζόμουν ότι βλέποντας την Ποκαχόντας να πλατσουρίζει στα καταγάλανα νερά του Σίμου και των νησιών της Παναγιάς στην Ελαφόνησο, γεμάτη ενθουσιασμό για το καινούριο της κατόρθωμα, θα γέμιζαν τα μάτια μου… «Πάει, το ‘χασες μανταμίτσα! Αυτά που κοροϊδεύεις τα λούζεσαι!», μονολογούσα.

Επόμενος σταθμός Κεφαλονιά. Να ‘ναι καλά η ξαδέρφη μου η Γεωργία και ο καλός της ο αντρούλης, ο Σπύρος που γίνανε θυσία για να μας γυρίσουν σε όλο το νησί. Απ’ άκρη σ’ άκρη. Μαζί μας και η Δεσποινούλα και ο Χαρούλης, τα ανίψια μου! Με αφετηρία το γραφικό και πανέμορφο Ληξούρι, καταφέραμε να πάμε σχεδόν παντού. Μύρτος, Λέπεδα, πλατιά άμμος, Κηπούρια, λίμνη Μελισσάνη, Άσσος, Αντίσαμος, Ξι, Πετανοί… Τόση ομορφιά μαζεμένη σε ένα μόνο νησί. Κι όμως μας περίμενε κάτι ακόμη πιο όμορφο την τελευταία μας μέρα: Αθέρας! Ένα μικρό ψαροχώρι που μίλησε στην καρδιά μου. Εκεί, στην άκρη της σμαραγδένιας ερημικής παραλίας, «κρέμεται» το σπίτι των ονείρων μου. Παλιό, παραδοσιακό σπιτάκι, βαμμένο μπλε, στέκεται δίπλα από το εκκλησάκι του. Από κάτω ψαρόβαρκες και λίγο πιο πέρα μία μικρή χρυσή παραλιούλα γεμάτη δέντρα και σκιά για να ξεψαρίζουν οι ψαράδες…

Το ταξίδι δε σταματά… Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε επίσης να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!