Να φεύγεις πρώτος...

Όσο και αν πιστεύουμε ότι ο δυνατός είναι αυτός που συνεχίζει να προσπαθεί, να παλεύει και να υπομένει, έρχεται μια στιγμή που νιώθεις τον πάγο στα μάτια του άλλου.

Έρχεται μια στιγμή που δεν αντέχεις αυτά τα όχι, την ψυχρή στάση, τα πέρα-δώθε, την τρέλα και προτιμάς να φύγεις! Ακόμα και με δάκρυα στα μάτια, ακόμα και με σκυμμένο το κεφάλι καλύτερα να φύγεις..

Με οδηγό την πίεση θα βγεις στο αδιέξοδο! Εσύ θα βγεις χαμένη από αυτό. Θα βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και πια θα τον λυπάσαι. Γεμάτος νεύρα και άγχος, δε θα αναγνωρίζεται πια. Θα προσπαθείς κάθε φορά, μα κάθε φορά δε θα καταφέρνεις τίποτα, μόνο θα ξαναπληγώνεσαι! Και ο άλλος ούτε μια προσπάθεια, ένα βήμα;; Αφού δε θέλει μία, δε θέλουμε εκατό.

Άντρες γύρω χιλιάδες! Όσο δύσκολο κι αν είναι, ακόμα και αν αισθάνεσαι κάτι δυνατό, πρέπει να φεύγεις μακριά από αυτούς που σε δηλητηριάζουν, από αυτούς που σε πονάνε κάθε μέρα.

Με το να μιλάς και να μιλάς απλά τον κάνεις να νιώθει Θεό που έχει μία γυναίκα να τον παρακαλά σαν απελπισμένη. Σπρώχνεις με όλη σου τη δύναμη κάτι που δεν κυλάει - πόσο μπορεί να προχωρήσει ένα αμάξι χωρίς βενζίνη; Λίγα μέτρα μόνο. Έτσι κι εσύ θα ταλαιπωρείς τον εαυτό σου και θα φτάσεις σε ένα σημείο που θα σιχαθείς κι αυτόν και σένα.

Καλύτερα να φεύγεις πιο νωρίς, εκεί που αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως κάτι πλέον έχει αλλάξει. Δε λέω, δεν πρέπει να τα παρατάμε σε κάθε καβγά, αλλά αν αυτό γίνεται καθημερινά, αν βλέπεις πως ο άλλος το 'χει αφήσει, μόνη σου δύσκολα να το φτιάξεις ως το τέρμα! Σήκω, άνοιξε την πόρτα και φύγε, μην κοιτάξεις πίσω, σκούπισε τα μάτια σου και φύγε για πάντα. Φύγε για σένα...

Από τη Μαριάννα Γεωργαντή

«Εχεμύθεια»