Πώς θα πάω παρακάτω……;

Στη δουλειά που κάνω καθημερινά θεραπευτικά ή συμβουλευτικά, βλέπω πόσο αληθινή είναι η δυσκολία που έχουμε τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική μας ζωή να κλείσουμε κάποια κεφάλαια. Είναι τόσο έντονο ότι κάτι μας κρατάει πίσω ή ακόμα α και μας βγάζει εκτός τροχιάς. Σε κατηγορεί για τον ψυχαναγκαστικό έλεγχο που έχεις στα πάντα στο σπίτι και δεν εκπλήσσεσαι όταν δέχεσαι παρόμοιο σχολιασμό από συναδέλφους σου. Η’ έχεις ανοχές στην ερωτική σου ζωή και αντιστοίχως, ως προϊστάμενος δεν αντιμετωπίζεις αυστηρά την ανεπαρκή απόδοση υφισταμένου σου. Με δύο λόγια, συνήθως δεν έχουμε σύγκρουση μεταξύ των προσωπικών και των επαγγελματικών θεμάτων μας αλλά αυτό που έχουμε είναι «τα θέματά μας». Και φυσικά είναι πανταχού παρόντα σε κάθε βήμα μας.

Τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική μας ζωή, υπάρχουν στιγμές που η πραγματικότητα υποδεικνύει ότι πρέπει να πατήσουμε δυνατά στα πόδια μας και να δώσουμε τέλος σε κάτι. Είτε θα έπρεπε προ πολλού, είτε είναι πια εκτός εποχής, ή ακόμα χειρότερα, αν το συνεχίσουμε θα αποδειχτεί καταστροφικό για εμάς.

Μια τέτοια κατάσταση φερριπήν μπορεί να είναι ο τερματισμός μιας
ερωτικής σχέσης που δεν πηγαίνει προς τα κει που θα θέλαμε να πηγαίνει, η απόλυση εργαζόμενου που με εξαιρετική συνέπεια αποδεικνύει την ανεπάρκειά του, η έξοδος από κοινωνικούς δεσμούς ή δραστηριότητες που είναι εκτός εποχής (καιρικά δεδομένα ή τραυματισμοί), η εγκατάλειψη ενός ονείρου που δεν πρόκειται να υλοποιηθεί δεδομένων των συνθηκών και η στροφή σε κάτι πιο εφαρμόσιμο, η αλλαγή εργασίας ή και καριέρας που μας γεμίζει τοξικότητα, ο τερματισμός ενός διαλυμένου - από επανειλημμένες απιστίες - γάμου που δεν βελτιώνεται, η παραδοχή ότι κάτι απέτυχε, ο «απογαλακτισμός» από τοξικές φιλίες ή οικογενειακούς δεσμούς, η απόφαση να σταματήσουμε την προσπάθεια να βοηθήσουμε έναν χρήστη που δεν θέλει να αλλάξει την καταστροφική του συνήθεια.

Και είναι τόσες πολλές οι φορές που με ξεκάθαρες ενδείξεις και επιχειρήματα στα χέρια μας, δυσκολευόμαστε τόσο να αλλάξουμε πορεία. Οι λόγοι ποικίλλουν αλλά είναι κατανοητοί ιδίως αν στηριχτούμε στην αναπτυξιακή ψυχολογία (τραύματα και βιώματα). Βλέπουμε άτομα που κατά την αναπτυξιακή τους πορεία δεν εξοπλίστηκαν με τις πηγές που θα τους κάνουν να δυναμώσουν και να αφήσουν κάτι. Για παράδειγμα, για άτομα που δεν ανέπτυξαν ασφαλείς δεσμούς, ο αποχωρισμός και η απώλεια που φέρνει η διακοπή μας σχέσης είναι για αυτούς κάτι αφόρητο και γι` αυτό το αποφεύγουν. Η’ μπορεί να μην διδάχθηκαν ποτέ τις δεξιότητες για να αντιμετωπίζουν καταστάσεις όπως αυτήν. Η΄ μπορεί να έζησαν απανωτά τραυματικές απώλειες, που ένας τερματισμός μπορεί να αποτελεί αναβίωση όλων αυτών, οπότε μπαίνουν στη διαδικασία να καλύψουν και να βγάλουν από την σκέψη τους οτιδήποτε μοιάζει λάθος, παρακάμπτοντας φυσικά κάθε λογική. Η’ έχουν εδραιωμένη την πεποίθηση ότι ο τερματισμός εν γένει είναι κάτι κακό ή ότι θα κάνει μεγάλο κακό στον άλλον. Όπως και να χει, οι φόβοι κυριεύουν την λειτουργικότητά του ατόμου και ακολούθως βιώνει τεράστια ανημπόρια για να βάλει ένα τέλος – μάλλον απαραίτητο.

Μπορούμε να εντοπίσουμε μερικούς από τους φόβους ή τις αδυναμίες που μας κάνουν να μείνουμε πίσω ή κάπου για πολύ καιρό, όταν ας πούμε πιάνουμε τον εαυτό μας να μην μπορούμε να κρίνουμε αν είναι απαραίτητος ο τερματισμός ή αν επιδέχεται «διόρθωση» η κατάσταση. Όταν φοβόμαστε την απώλεια και την θλίψη που θα φέρει. Όταν φοβόμαστε την σύγκρουση και το άγνωστο. Όταν δεν έχουμε τις δεξιότητες να «εκτελέσουμε» τον τερματισμό (δεν ξέρουμε τις σωστές κουβέντες που θα βοηθούσε να χρησιμοποιήσουμε). Όταν φοβόμαστε ότι θα πληγώσουμε τον άλλον. Όταν είχαμε ήδη πολλά επώδυνα κλεισίματα στο ιστορικό μας και δεν θέλουμε άλλο ένα. Όταν έχουμε κλείσει άκαιρα κάποιες καταστάσεις παλιότερα και δεν θέλουμε να ξαναγίνει.

Είναι πολύ πιθανό να εντοπίζουμε και δικές μας σκέψεις ή τάσεις σε αυτά. Αλλά κι έτσι, το θέμα είναι ένα . Κάποιοι τερματισμοί είναι απαραίτητοι. Είναι ουσιαστικό κομμάτι της ζωής. Όλα έχουν την εποχή τους και πρέπει να μπορούμε να αναγνωρίσουμε πότε κάτι πλέον έχει πολυκαιρίσει ή και σαπίσει, και να μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Οτιδήποτε είναι ζωντανό απαιτεί και «κλάδεμα». Ο κηπουρός κλαδεύει την τριανταφυλλιά για 3 λόγους : για να κάνει περισσότερα μπουμπούκια και τα καλά άνθη να διατηρούνται από την καλή «υγεία» του φυτού, για να απαλλαγεί από κάποια μπουμπούκια που είναι άρρωστα και δεν αναπτύσσονται καλά και για να αφαιρέσει τα ήδη πεθαμένα άνθη τα οποία καταλαμβάνουν χώρο και αρρωσταίνουν εν καιρώ ολόκληρο το φυτό.

Και πώς εφαρμόζεται αυτό στη ζωή θα μου πείτε !!!!

Στο πέρασμα του χρόνου, συλλέγουμε δραστηριότητες, ενασχολήσεις, σχέσεις, ενδιαφέροντα, εργασίες, κλπ τα οποία διατηρούμε με τον χρόνο και την ενέργειά μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να πάμε πιο βαθιά σε όλα και είναι σοφό να εντοπίσουμε με ποια θα προχωρήσουμε επενδύοντας πια. Ας το δούμε κατάματα. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους έχουμε δοκιμάσει τα πάντα για να το «πάμε» ή θέματα επαγγελματικά στα οποία έχουμε δώσει χρόνο και ενέργεια αλλά δεν εξελίσσονται ή λύνονται. Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε να αναλωνόμαστε. Υπάρχουν άνθρωποι, μέρη και πράγματα τα οποία έχουν νεκρώσει και χάσει την αξία τους για πολύ καιρό, και είναι καιρός να τα αφήσουμε πίσω. Και φτάνουμε σε ένα δίλημμα ! Η ζωή και η επιτυχία απαιτεί τα απαραίτητα κλεισίματα αλλά φοβόμαστε να τα διαπράξουμε. Τι να κάνουμε τότε ;

Εγώ ξέρετε πια ότι είμαι τεράστια φαν των σκέψεων και πιστεύω ακράδαντα στη δύναμή τους. Πάμε λοιπόν με μερικές τέτοιες :

Σκεφτείτε πώς γενικά αντιλαμβάνεστε τα κλεισίματα. Σαν κάτι φυσιολογικό ; Η κοσμοθεωρία σας είναι κοντά στο ότι όλα έχουν την εποχή τους και τον δικό τους κύκλο ζωής ή ότι κάτι φτάνει στο τέλος του κάτι δεν κάνετε σωστά ; Επίσης, όταν βλέπετε ότι πρέπει να αφήσετε κάτι ή κάποιον να φύγει, τι συμβαίνει μέσα σας ; Ποιοι φόβοι σας κυριεύουν ; Μουδιάζετε ; Πώς το διαχειρίζεστε ;

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αν δεν κάνετε το απαραίτητο «κλάδεμα» στον τομέα που απαιτείται, ότι δεν θα πάρετε αυτό που θέλετε εν τέλει ; Ας πούμε στη δουλειά αν κρατήσετε έναν υπάλληλο που δεν αποδίδει ότι αυτό το τμήμα δεν θα αναπτυχθεί καλά ποτέ ; Η΄ αν μείνετε σε κάποια σχέση ότι δεν θα βρείτε αυτόν που πραγματικά σας γεμίζει ; Ίσως βοηθήσει αν προχωρήσετε την ταινία της ζωής σας μπροστά 1-2 χρόνια και να σκεφτείτε αν σας αρέσουν οι συνέπειες του ότι δεν τολμήσατε να πάρετε την απόφαση ; Αν κρατιέστε από κάποια ελπίδα, βασίζεστε σε κάτι ρεαλιστικό, ορθολογιστικό και αντικειμενικό ή απλά μια άμυνα ενάντια στην αντιμετώπιση του προβλήματος ;

Οι τερματισμοί και τα κλεισίματα είναι μέρος της ζωής και η αλήθεια είναι ότι είμαστε φτιαγμένοι ώστε να μπορούμε να τα κάνουμε. Αλλά λόγω τραυμάτων, αναπτυξιακών καθυστερήσεων ή και αποτυχιών, αλλά και άλλους λόγους, στεκόμαστε μακριά από τα βήματα τα οποία αν κάναμε θα ανοίγαμε ένα καινούργιο και μεγάλο παράθυρο στον κόσμο της ανάπτυξης και της ωρίμανσης.

Αρχίστε να δίνετε μεγαλύτερη σημασία σε τομείς της ζωής σας που ίσως να χρειάζονται «κλάδεμα» και αρχίστε με μικρά μικρά βήματα να αντιμετωπίζετε τους φόβους που σας μπαίνουν εμπόδια. Όταν το καταφέρετε – με τη βοήθεια ειδικού ή και όχι αν είστε λιγότερο μπερδεμένοι – θα έχετε βάλει ένα τέλος σε περιόδους αδράνειας ή στασιμότητας και θα κάνετε το πρώτο βήμα – με το δεξί – σε μια νέα εποχή της ζωής σας.

Ιωάννα Π. Θεοδωρακοπούλου, PsyD, MSc,

Συμβουλευτικός Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

Επικεφαλής υπηρεσιών συμβουλευτικής στο Feelwelltoday

e-mail : itheodorakopoulou@feelwelltoday.com,
i.theodorakopoulos@ymail.com