Η αυτοεξέταση σήμανε για εμένα την περίοδο της ωριμότητας και της αγάπης για τον εαυτό μου

«Ok σίγουρα σημαντική η αυτοεξέταση, και σίγουρα σώζει ζωές, αλλά αφενός δεν ξέρω να το κάνω και αφετέρου φοβάμαι. Κι αν όντως εντοπίσω κάτι; Πού θα ξέρω τι είναι; Κι αν δεν είναι; Να πανικοβληθώ δίχως λόγο; Άσε και θα ρωτήσω τον γυναικολόγο όταν πάω για τεστ ΠΑΠ σε τρεις μήνες. Σε ΤΡΕΙΣ μήνες».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σίγουρα σε μένα και πολύ πιθανό και σε σένα. Ακόμα χειρότερα αν ανήκουν στη μητέρα ή την μεγαλύτερη αδερφή σου. Είναι η άγνοια της νιότης και μάλλον η καταστροφική πεποίθηση ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα. Κι όμως, μεγαλώνοντας οι ευθύνες που αποκτούμε είναι σημαντικές και ζωτικής σημασίας. Όχι απέναντι στους άλλους-αυτές μπορείς να μην τις αναλάβεις και ποτέ, επιλογή σου είναι- αλλά απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Περνώντας τα 30, νομίζω ότι είναι το κομβικό σημείο πλήρους ενηλικίωσης και απόλυτης συνειδητοποίησης: Δεν είμαι άτρωτη, η ζωή δεν είναι μόνο χαρές και ναι μπορεί να συμβεί και σε μένα.

Ο καρκίνος του μαστού είναι ο δεύτερος πιο θανατηφόρος καρκίνος στις γυναίκες, και ο πρώτος σε ηλικίες 45-60. Με πόνο καρδιάς συνειδητοποιώ ότι πιθανότατα εσύ που διαβάζεις το κείμενο αυτό, έχεις ήδη στερηθεί την παρουσία μίας πολύ αγαπημένης σου γυναίκας, εξαιτίας της νόσου αυτής και ειλικρινά λυπάμαι. Λυπάμαι ακόμα πιο πολύ, όταν συνειδητοποιώ ότι κυριολεκτικά η πρόληψη σώζει ζωές και ότι πιθανότατα πολλές αγαπημένες μας γυναίκες να ήταν ακόμα κοντά μας, αν η ενημέρωση και η πληροφόρηση ήταν πιο επαρκής.

Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν η ίδια η μητέρα μου, με είχε ρωτήσει αν ψηλαφίζω καθόλου το στήθος μου και αν γενικά το παρατηρώ. «Ε… όχι, τι εννοείς», ήταν απάντησή μου, εκεί γύρω στα 20. Ηλικία που δεν σε αφορά ιδιαίτερα το τι θα φας, αν θα κοιμηθείς και αν θα ασκηθείς, ώστε πρωτίστως να έχεις μία καλή υγεία. «Ποια υγεία; Είμαι νέα κοπέλα, όλα καλά», σκεφτόμουν και άφηνα την ψηλάφιση για μία άλλη φορά. Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς, η παρατήρηση του ίδιου σου του σώματος, είναι ίσως το πιο σημαντικό δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Για λίγα λεπτά μόνο, στάσου μπροστά από τον καθρέφτη και παρατήρησε το στήθος σου, ώστε να απομνημονεύσεις κάθε λεπτομέρεια. Μόνο τότε θα είσαι σε θέση να εντοπίσεις την παραμικρή αλλαγή που μπορεί να συμβεί. Αστείο δεν είναι; Γνωρίζουμε ένα σωρό άλλα πράγματα απ’ έξω και αγνοούμε το ίδιο μας το σώμα. Κι έπειτα εκείνο μας εκπέμπει σήμα κινδύνου και κυριολεκτικά πελαγώνουμε. Είσαι έτοιμη να δεις το σώμα σου να εκπέμπει σήμα κινδύνου;

Όχι εγώ σίγουρα δεν είμαι. Είμαι 33 και όχι πια παιδί. Είμαι υπεύθυνη του εαυτού μου και των πράξεών μου, και δεν χρειάζομαι κανέναν να με πάρει από το χέρι και να μου μάθει να αγαπάω τον εαυτό μου και να τον προστατεύω. Αυτό θα έπρεπε να είναι η βασική επιδίωξη όλων των ανθρώπων στη γη. Και κάπως έτσι, μπήκε η ψηλάφιση στη ζωή μου. Όχι δεν τη θυμάμαι μόνο κάθε Οκτώβριο ούτε και αν ακούσω μία δυσάρεστη ιστορία με καρκίνο του μαστού. Η ψηλάφιση γίνεται πάντα μία εβδομάδα μετά την περίοδο, σχολαστικά (όπως έχουμε μάθει με το πλύσιμο των χεριών μας πια), χωρίς άγχος αλλά με μεγάλη προσοχή. Είναι απλή, ευτυχώς ανέξοδη και σύμφωνα με τους γιατρούς αρκετά κατατοπιστική αν ακολουθήσεις τα βήματα σωστά. Αρχικά παρατήρησε το στήθος σου για τυχόν αλλαγές στο χρώμα, το μέγεθος και το σχήμα. Σε περίπτωση που εντοπίσεις το παραμικρό επικοινώνησε με το γυναικολόγο σου. Στη συνέχεια, ξάπλωσε ανάσκελα και βάλε το δεξί σου χέρι κάτω από το κεφάλι. Με το αριστερό σου χέρι ψηλάφισε το δεξί σου στήθος. Οι κινήσεις θα πρέπει να είναι κυκλικές και από τη θηλή και προς τα έξω, ασκώντας πίεση ώστε να νιώσεις το θώρακα. Μπορεί να μην εντοπίσεις τίποτα, μπορεί να εντοπίσεις μία μικρή κύστη ή ινοαδένωμα, μπορεί όμως η ψηλάφιση αυτή να αποδειχθεί σωτήρια για τη ζωή σου. Σε κάθε περίπτωση μην την αμελείς και μην την αναβάλλεις, μιας και τα δεδομένα στο σώμα μας μπορούν να μεταβληθούν μέσα σε λίγες μέρες. Εξάλλου πλέον έχω πειστεί ότι 10 λεπτά το μήνα από το χρόνο μου, είναι μηδαμινό τίμημα μπροστά στην υπερπολύτιμη υγεία μου.