Μεσογειακή Ισπανία: Aπό την Costa Blanca στην Costa Dorada, ένα ταξίδι με έντονες γεύσεις & εικόνες

COSTA BLANCA

Πάνω από τη διάσημη Costa del Sol, στη μέση περίπου της μεσογειακής Ισπανίας, υπάρχει ένα τεράστιο παραλιακό μέτωπο με γαλάζια νερά και 200χμ λευκής αμμουδιάς πλαισιωμένης από φοίνικες που της δίνουν ένα εξωτικό ύφος.

Είναι η Costa Blanca, ένας δημοφιλής καλοκαιρινός προορισμός για τους Εγγλέζους που την ανακάλυψαν τη δεκαετία του 60. Και πολλοί συνταξιούχοι μένουν πλέον μόνιμα εκεί.

Ένα διαφορετικό μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης και διακοπών από ότι έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Δεν είναι ακριβώς του γούστου μου -η μάλλον των συνηθειών μου- αλλά μπόρεσα να διακρίνω τα πολλαπλά θετικά σημεία και τη ποιότητα ζωής που προσφέρει σε κατοίκους και τουρίστες.

ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΑLICANTE

Αυτή η ηλιόλουστη παραθαλάσσια πόλη, το Lucentum ("Τόπος του Φωτός") των Ρωμαίων, με τα αβαθή γαλαζοπράσινα νερά της να περιτριγυρίζουν τις όμορφες αμμώδεις ακτές της είναι η «πρωτεύουσα της Costa Blanca και ήταν μια όμορφη έκπληξη για μας. Δεν είχα πολύ υψηλές προσδοκίες μετά τις φημισμένες Ανδαλουσιανές πόλεις που επισκεφτήκαμε. Μείναμε σε ένα από τα εκατοντάδες συγκροτήματα της περιοχής με τα επιβλητικά πανύψηλα ( πάνω από 10 ορόφους) οικοδομήματα -πολλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής -που πλαισιώνουν τη παλιά πόλη.

Το HomeExchange διαμέρισμα της Esperanza στα περίχωρα όπου μείναμε είχε απίθανο φως. Με θέα σε ένα υπέροχο κήπο, με μια μεγαλειώδη πισίνα και μόλις 2 βήματα από την φανταστική παραλία του San Juan ήταν ένα δώρο. Στη πόλη παρκάρεις πολύ δύσκολα, όμως κυκλοφορείς με ένα δίκτυο τραμ που φθάνει ως τα περίχωρα και είναι πολύ βολικό. Και αυτό κάναμε. Και βολτάραμε ανάμεσα στα πολύβουα σοκάκια της παλιάς πόλης που σε γοητεύει με το ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό της μίγμα .

Το Αλικάντε προσφέρει ένα εξαιρετικό συνδυασμό δραστηριοτήτων θερινής αναψυχής, καλού φαγητού αλλά και πολιτισμού. Η πατρίδα του Μιρό, διαθέτει σημαντικά έργα τέχνης σε δρόμους και μουσεία.. Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Αλικάντε, που στεγάζεται σε ένα μπαρόκ κτήριο του 17ου αιώνα, παρουσιάζει μια υπέροχη συλλογή πρωτοποριακής τέχνης του 20ου αιώνα, Η συλλογή περιλαμβάνει αριστουργήματα του Μιρό, αλλά και καλλιτεχνών όπως ο Πικάσσο και ο Dali.

Σε μια επιβλητική θέση πάνω από την πόλη, το Castillo de Santa Bárbara φαίνεται να ξεφυτρώνει από τα βράχια. Ανεβαίνεις με ένα φουτουριστικό ασανσέρ και το κάστρο με την απίθανη θέα στη πόλη είναι πλήρως αξιοποιημένο χωρίς να χαλάει το χαρακτήρα του( μπόρεσα να φανταστώ τι ζωή θα μπορούσε να πάρει το Κάστρο στη Χώρα στα Κύθηρα αν το αξιοποιούσαμε).

Αυτό όμως που μου έκανε πάνω από όλα εντύπωση ήταν η Explanada de España, γνωστή και ως Rampla, ένας υπέροχος πεζόδρομος με φοίνικες που εκτείνεται παράλληλα με τη μαρίνα των γιοτ. Αυτός ο παραλιακός πεζόδρομος είναι στρωμένος με πάνω από εξήμισι εκατομμύρια μαρμάρινα πλακάκια τα οποία δημιουργούν ένα εκπληκτικό μοτίβο που μοιάζει με κύματα. Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από την αντίστοιχη Rampla στη Βαρκελώνη.

ΤΟ «ΘΗΡΙΩΔΕΣ» BENIDORM

Πίστευα ότι η ατελείωτη παραλιακή δόμηση του Αλικάντε ήταν μια οριακή κατάσταση, μέχρι που είδαμε το Benidorm στο δρόμο για τη Valencia. Το πρώτο και μεγαλύτερο παραθαλάσσιο resort της Ισπανίας. Δεν το είχα καν ακούσει( και ούτε το επισκεφτήκαμε τελικά γιατί μου φάνηκε απωθητικό), αλλά μου έκανε εντύπωση. Και διάβασα ότι έχει περισσότερους ουρανοξύστες από τη Μαδρίτη. μεταξύ των οποίων και τον ψηλότερο στην Ισπανία που δεσπόζει στο χώρο.

Δέχεται πάνω από 5 εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο και έχει πάνω από 1000 bar (για τους Εγγλέζους που το επισκέπτονται με πάθος). Κάτι σαν το Dubai… αλλά με ποτά…

H «ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ» VALENCIA

Η Βαλένθια πιστεύω ότι είναι μια από τις «αδικημένες» ισπανικές πόλεις όσον αφορά στην επιλογή των τουριστών. Βλέπετε έχει να συναγωνιστεί την “ασυναγώνιστη” Βαρκελώνη, την αρχοντική Μαδρίτη και την πλανεύτρα Σεβίλλη.

Παρόλα αυτά, η τρίτη σε μέγεθος πόλη της Ισπανίας είναι μια συναρπαστική μεγαλούπολη που εκπλήσσει ευχάριστα όποιον επιλέγει να της αφιερώσει έστω και λίγο χρόνο. Ευτυχώς που ακούσαμε κάποιους φίλους και τη στριμώξαμε στο πρόγραμμα. Και πήραμε μια καλή γεύση της με εξαιρετικά στοχευμένες και συντονισμένες κινήσεις. Και άξιζε κάθε λεπτό από τις 6 ώρες που περάσαμε εκεί.

Μοιάζει στο concept με το Bilbao, αλλά με μεσογειακό ταπεραμέντο. Είναι το είδος του τόπου όπου τα «απομεινάρια» από χιλιάδες χρόνια ιστορίας ανακατεύονται με επικές μοντέρνες κατασκευές. Ξεκινήσαμε την επίσκεψη από τις δεύτερες για να αποτοξινωθούμε λίγο από την Ανδαλουσιανή εναλλαγή ανάμεσα σε μαυριτανική, αρ νουβό και μπαρόκ τέχνη. Είχα πάθει ένα overdose ομολογώ.

Εάν η μοντέρνα αρχιτεκτονική είναι του γούστου σας, η Ciudad de las Artes y las Ciencias, το διάσημο συγκρότημα αριστουργηματικών φουτουριστικών κτιρίων(έργα κυρίως του Calatrava σχεδιασμένα ειδικά για τη πόλη που γεννήθηκε) είναι το απόλυτο must.

Το συγκρότημα που εκτείνεται σε μήκος σχεδόν 2 km, έκανε 12 χρόνια να ολοκληρωθεί και το αποτέλεσμα είναι πέραν κάθε περιγραφής. Μνημειώδες έργο. Χτίστηκε μέσα στην κοίτη ενός αποξηραμένου ποταμού και φιλοξενεί εντυπωσιακά γλυπτά και installations σε περιοδικές εκθέσεις. Αυτή τη φορά είχε συγκλονιστικά γλυπτά του Igor Mitoraj .

Στα 6 εμβληματικά κτίρια του συγκροτήματος, το καθένα δείγμα αρχιτεκτονικής ιδιοφυΐας και δεινότητας, βρίσκεις από δια δραστικά επιστημονικά εκθέματα έως έναν συναυλιακό χώρο παγκόσμιας κλάσης. Απλά διαλέξτε κτίριο και επισκεφθείτε το. Εμείς πήγαμε στις επιστήμες.

Αλλά βασικά πάθαμε πλάκα με τους εξωτερικούς χώρους, όχι μόνο από τα κτίρια, αλλά και τους υπέροχους κήπους και το έντονο υδάτινο στοιχείο που κυριαρχεί παντού, ίσως για να θυμίζει το «νεκρό» ποτάμι. Πιο instagrammable μέρος δεν έχω δει..

Περάσαμε 3 ώρες στο «μέλλον» και τις άλλες 3 περπατήσαμε στη πόλη επιστρέφοντας στο παρόν, αλλά και στο βαθύ παρελθόν.

Προλάβαμε να επισκεφτούμε τα περισσότερα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα : Torres de Serranos και το Torres de Quart, τις δύο μεσαιωνικές πύλες της Βαλένθια, τις 2 πραγματικά καταπληκτικές αγορές - κομψοτεχνήματα art nouveau- τη Llotja de la Seda (το φημισμένο ανταλλακτήριο μεταξιού που μοιάζει με ναό ).

Και είδαμε και τον καθεδρικό ναό. Χτισμένος σε έναν αρχαίο ρωμαϊκό ναό και ένα πρώην µμαυριτανικό τέμενος, ο καθεδρικός ναός της Βαλένθια είναι ένα γοητευτικό συνονθύλευμα γοτθικής, αναγεννησιακής και µπαρόκ αρχιτεκτονικής. Μάλιστα, λέγεται ότι εκεί βρίσκεται κρυμμένο το Άγιο Δισκοπότηρο..

Και φυσικά δοκιμάσαμε τοπικές λιχουδιές. Ξεχάστε την paella που ξέρατε μέχρι σήμερα, αφού η Βαλένθια είναι η γενέτειρά της. Και εδώ ξέρουν το μυστικό: γίνεται μόνο με κρεατικά και όπως τα μαρτίνι του James Bond έτσι κι η χρυσαφένια από το σαφράν αυτή paella δεν πρέπει ποτέ να ανακατεύεται, γιατί λασπώνει το ρύζι.

Σίγουρα θέλω να επιστρέψω στη Valencia για να την ευχαριστηθώ. Να πάω στη φημισμένη γειτονιά των καλλιτεχνών Barrio del Carmen, στα υπέροχα μουσεία της και τις καλά κρυμμένες χρυσαφένιες παραλίες της.

ΤΑΡΡΑΓΟΝΑ. ΜΙΑ ΡΩΜΑΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Δεν ήξερα απολύτως τίποτα για αυτήν τη πόλη, αλλά αποδείχτηκε ότι είναι πολύ χαριτωμένη και ενδιαφέρουσα.

Mόλις μια ώρα νότια της Βαρκελώνης (όπου δεν πήγαμε γατί έχω πάει αρκετές φορές), διαθέτει από τα καλύτερα διατηρημένα ρωμαϊκά ερείπια της Ισπανίας, μια γοητευτική παλιά πόλη, ακτογραμμή με χρυσές παραλίες (Costa Dorada) και κάποια πολύ ενδιαφέροντα έθιμα.

Ο José, ο πολύ οργανωτικός (μηχανικός βλέπετε) ιδιοκτήτης του HomeExchange σπιτιού μας μας είχε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα 2 ημερών που ακολουθήσαμε κατά γράμμα . Και καταλάβαμε γιατί άφησε τη ζωή -και το ψηλό μισθό στελέχους -στη Βαρκελώνη για να ζήσει σαν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο στη μικρή αυτή πόλη. Μέρος με ανθρώπινο μέτρο και ποιότητα ζωής για αυτόν, τη γυναίκα του και τα παιδιά τους.

Το ρωμαϊκό αμφιθέατρο, με το εντυπωσιακό στήσιμο δίπλα στη θάλασσα, είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Χτισμένο τον 2ο αιώνα μ.Χ., είναι μια εκπληκτική κληρονομιά μιας εποχής που το Tarraco, όπως ονομαζόταν η Ταρραγόνα , ήταν μια από τις πρωτεύουσες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η νέα πόλη είναι σχετικά αδιάφορη, αλλά η παλιά πόλη της είναι ένας υπέροχος λαβύρινθος από μεσογειακά σοκάκια, γοτθικά οικήματα, ρωμαϊκά ερείπια και όμορφες πολύχρωμες πλατείες. Είναι σαν κινηματογραφικό σκηνικό που περικλείεται από τα καλοδιατηρημένα τείχη της πόλης.

Παντού μικρά καφέ, μπαράκια που σερβίρουν παλιομοδίτικο τοπικό βερμούτ και χαριτωμένα εστιατόρια μικρής κλίμακας. Μοιάζει πολύ στο στυλ με Ιταλία. Μόνο ο καθεδρικός ναός δεσπόζει με τον όγκο και τον επιβλητικό σχεδιασμό του.

Η βόλτα στα σοκάκια με τα όμορφα γκράφιτι στους τοίχους ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, ειδικά έτσι στολισμένη όπως ήταν η πόλη για τη ημέρα εθνικής εορτής της Ισπανίας

Οι ομορφότερες παραλίες της είναι έξω από την πόλη. Η Waikiki, η Altafulla και η Tamarit με τις χρυσές αμμουδιές τους και χωρίς την υπερβολική δόμηση της Costa Blanca, σε απόσταση μισής ώρας από το κέντρο της πόλης, είναι ένας από τους λόγους που ήλθε ο José να μείνει σε αυτή τη πόλη .

Πήγαμε με πρόταση του και στη φημισμένη ψαροταβέρνα L’ Ancora del Port στο Serrallo, τη γειτονιά των ψαράδων στο λιμάνι, και φάγαμε εξαιρετική Paella Negra (paella μαγειρεμένη σε μελάνι σουπιάς )και ένα αναπάντεχο γλυκό : φρέσκο ανανά περιχυμένο με υπέροχη crema catalana .

ΟΙ ΘΡΥΛΙΚΟΙ CASTELLERS

Αυτή η πόλη έχει όμως και μεγάλη παράδοση στους castellers, τους ανθρώπους που δημιουργούν τους “ανθρώπινους πύργους (Castell στα καταλανικά σημαίνει «κάστρο»)

Μια παράδοση που έχει τις ρίζες της στον 18ο αιώνα. Για πάνω από διακόσια χρόνια οι 4 ομάδες castellers της πόλης συμμετέχουν στις δημόσιες γιορτές Και κάθε δύο χρόνια διαδραματίζεται στην πόλη ο εντυπωσιακός διαγωνισμός castellers, που συγκεντρώνει ομάδες τόσο από την Καταλονία όσο κι από άλλες περιοχές του κόσμου. Τον χάσαμε για λίγες μέρες γιατί έγινε αρχή Οκτωβρίου στο περίφημο μπαλκόνι της Μεσογείου στην άκρη της Ράμπλας .

Η φιλοσοφία και διαδικασία στησίματος ενός “ανθρώπινου πύργου” είναι μεγάλη τέχνη. Εκατοντάδες άνθρωποι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, εξασκούνται καθημερινά με ιδιαίτερο ζήλο. Εκτός από την αγάπη για αυτό που κάνουν απαιτείται τέλεια πειθαρχία, συντονισμός, δύναμη, ισορροπία, και φυσικά θάρρος αφού οι πύργοι έχουν μέχρι και 8 ανθρώπινους ορόφους Από το 2010 το έθιμο αυτό εντάχθηκε στον Κατάλογο Αριστουργημάτων Προφορικής και Άυλης Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.

Ο γύρος της Ισπανίας κράτησε ένα μήνα και ολοκληρώθηκε με το καλλίτερο τρόπο με μια επίσκεψη στο μουσείο Νταλί στη γενέτειρα του στη Figueres στα σύνορα με τη Γαλλία . Είναι τόσο εντυπωσιακό αυτό το μουσείο που θα του αφιερώσω ολόκληρη παρουσίαση την άλλη βδομάδα.