Άι στο καλό empowerment! Με ενοχλεί που μεγαλώνουμε…

Σήμερα έχασα τη φίλη μου. Οι τελευταίες δύο ημέρες πέρασαν από τη ζωή μου σαν παράλληλη πραγματικότητα. Λέξεις, δάκρυα, αμήχανα τηλεφωνήματα, σκέψεις, σκηνές, γέλια και κλάματα.Μια δίνη συναισθημάτων και πράξεων που δεν ανήκαν στην πραγματικότητά μου. Και σήμερα που άνοιξε η λευκή σελίδα του υπολογιστή μπροστά μου άρχισε να χοροπηδά στην οθόνη εκείνη η λέξη που σε κάνει να μην μπορείς να διαχειριστείς την απώλεια. Όχι τη ζωή και τον θάνατο, νομοτελειακά αλλά την πραγματικότητα. Το δια ταύτα. Το «ποτέ».

Η ζωή τα φέρνει έτσι που χανόμαστε με τους ανθρώπους. Σχέσεις, έρωτες, φιλίες χάνονται πίσω από τη ρουτίνα, από τσακωμούς, από λόγια βαριά και σταράτα, από ζήλιες κι εμμονές ή… έτσι απλά χάνονται. Γιατί έτσι τα φέρνει ο χρόνος. Στο βάθος του μυαλού σου, όμως, υπάρχει πάντα ανοιχτός ο λογαριασμός. Κάποια στιγμή θα βρεθούμε ξανά, θα αγκαλιαστούμε, θα τα πούμε, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συμβαίνει συχνά, έτσι;

Με το «ποτέ», όμως, τι γίνεται; Πώς το ντιλάρεις;

Το έμαθα νωρίς το πρωί. Και δεν μπορούσα να καταλάβω. Πώς έγιναν όλα; Εγώ στο μυαλό μου είχα τακτοποιήσει τη σκέψη (που με βόλευε προφανώς!) ότι ο κίνδυνος πέρασε, το κορίτσι είναι καλά, καλύτερα, θα δυναμώσει πολύ και θα με πάρει τηλέφωνο να πάμε για καφέ στη Νέα Κηφισιά -οκ με μάσκες και χωρίς αγκαλιές αλλά θα πάμε- και εννοείται θα έχω το δώρο του Γιωργάκη της μαζί, που κάποτε τον ταλαιπωρούσαμε με τα χάχανα στη κουζίνα (ενώ το μωρό ήθελε να κοιμηθεί και νανουριζόταν μόνο του, μπας και!)… Και τώρα είναι ολόκληρος άντρας, πέρασε στο Πανεπιστήμιο, πόση χαρά…

Χαρά

Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια. Πολύ. 10 νύχτες συνεχόμενες ένα όνειρο προκαλούσε χαρά και ανυπομονησία. Χωρίς κανένα λόγο, χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση ή συνεννόηση, κάθε βράδυ ετοιμάζαμε ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς μαζί. Όλοι οι φίλοι στο σπίτι της Γεωργίας με τα καλά μας #νοτ, για φαγητό, μουσικές και παιχνίδια επιτραπέζια που θα έχαναν τα αγόρια και θα έτρεχαν στην Κηφισιά για ζεστή κρέπα. Μια ανάμνηση του παρελθόντος που αναβίωνε σαν reunion.

Σύγχυση

Το τηλέφωνο χτυπούσε κάθε μισή ώρα. Κοινοί φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι από το αθλητικό ρεπορτάζ, με το «τι έγινε;», «αλήθεια είναι;». Και μια φωτογραφία στα social από ένα πρωινό στο Μπουένος Άιρες. Να γέρνει η μία πάνω στην άλλη, να γελάμε (από μια κουβέντα που κόπηκε στη μέση για την πόζα), να βιαζόμαστε για τα επόμενα βήμα στη Συνοικία των Καλλιτεχνών ανάμεσα σε χρώματα, tango φιγούρες και μια φανέλα με το Νο10 για την οποία παραλίγο να γίνει παρεξήγηση.

-Έλα Χριστίνα.
-Δεν ξέρω τι να πω. Έτσι σε πήρα.
-…
-Ξέρεις τι σκεφτόμουν τώρα; Πόσο όμορφες είστε σε αυτή τη φωτογραφία. Χωρίς ίχνος μακιγιάζ, με όλο αυτό το φως, ήρεμες, χαρούμενες. Πόσο νέες!

Νιάτα

Είμαι άνθρωπος θετικός, αισιόδοξος, δεν το βάζω ποτέ κάτω και σε κάθε περίπτωση βρίσκω κάτι να πιαστώ να συνεχίσω. Μου αρέσουν τα νέα ξεκινήματα και οι καινούριες προκλήσεις. Αντέχω. Παθιάζομαι. Συνεχίζω. Σήμερα, όμως, πάτησα pause. Σήμερα δεν ψάχνω κάτι να πιαστώ. Είμαι πολύ ενοχλημένη. Είμαι έξαλλη. Με ενοχλεί που μεγαλώνουμε. Με ενοχλεί που χάνω φίλους. Με ενοχλεί ένα πονάκι εδώ κι εκεί. Με ενοχλεί ο φόβος.

Αύριο θα σας λέω πάλι #καλυτεραμαζι, και πάμε να αλλάξουμε ζωή, να την κάνουμε καλύτερη. Αύριο όμως. Σήμερα θέλω να είμαι 25 ετών, στις όχθες ενός ποταμού στις κορυφές των Άνδεων, να πίνω ζεστό καφέ με παγάκι (μεγάλη ιστορία!) με την Γεωργία, να λέμε τα σχεσιακά μας, να σχεδιάζω αταξίες, να μου λέει «πας καλά Ιωακείμ;», να φτιάχνουμε προγράμματα που δεν θα τηρήσουμε, να γελάμε, να δουλεύουμε πλάι πλάι βιαστικά για να προλάβουμε τα μαγαζιά ανοιχτά να πάρουμε ένα δώρο για τον Σταύρο (τον έρωτα της ζωής της) για τον οποίο είχε ήδη το μεγαλύτερο δώρο μέσα της χωρίς να το ξέρει ακόμα, να γελάμε μέχρι το ξημέρωμα και να είμαστε ευτυχισμένες, έτσι χωρίς λόγο…

Αγάπη

Μέρα λαμπερή, ζεστή, ξεσηκωτική σαν απόηχος καλοκαιριού που θέλεις να προλάβεις να ζήσεις πριν έρθουν πάλι οι βροχές. Στην πλατεία της Ραφήνας, δυο βήματα από τη θάλασσα κάτι πιτσιρίκοι έχουν πετάξει τις σχολικές τσάντες και παίζουν παιχνίδια στο κινητό.

-Φίλη, έφτασα στην εκκλησία.
-Έρχομαι!

Η Μαρία, αδερφή της Γεωργίας, καλή μου φίλη (φυσικά) περιμένει δυο βήματα μακριά από τον Σταύρο. Είναι και οι δύο ψύχραιμοι. Αλλά βέβαια κοιτάζω τα μάτια τους και βλέπω. Σιγά σιγά το προαύλιο γεμίζει ανθρώπους. Φίλοι, συνάδελφοι, αγαπημένα πρόσωπα που κάπου μέσα στην καθημερινότητα που αλλάζει είχαμε χαθεί. Ματιές, αγκαλιές, παλιές ιστορίες, γέλια στα πνιχτά, δάκρυα πολλά, κανείς δεν θέλει να πει αντίο, μια μεγάλη παρέα που συναντήθηκε ξανά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μην πέρασαν χρόνια. Σαν να μην έφυγε κανείς. Στα μάτια η ίδια αγάπη. Όχι αυτή που σκέφτεσαι και αναλύεις αλλά εκείνη που γεμίζει την ψυχή σου μέσα από την κάθε μέρα #μαζι.

Αυτό ίσως είναι κάτι να πιαστώ. Η αγάπη δεν έχει χρόνο. Δεν έχει ποτέ. Δεν έχει τέλος, δεν έχει αντίο. Η αγάπη γεμίζει την ψυχή σου σε μια στιγμή που κάτι θυμήθηκες, σε μια φωτογραφία που έπεσε από το βιβλίο, σε κάτι μικρό ή μεγάλο που την θυμίζει, σε ένα χαμόγελο σαν το δικό της. Αντίο αγάπη μου.

Για τη Γεωργία Παπαδοπούλου. Μια υπέροχη φίλη, σύζυγο, μητέρα, δημοσιογράφο.

Για τη Γεωργία μου.