Πατήσαμε και φέτος Ejekt

Δεν θα αναλωθούμε στη συζήτηση περί Amy Winehouse, γιατί δεν ήρθε, τι της συμβαίνει, πόσο κρίμα και τα σχετικά. Θα εστιάσουμε στο σύνολο της βραδιάς, την εικοστή δεύτερη μέρα του Ιουνίου, σε μία από τις ομορφότερες τοποθεσίες για συναυλία, την Πλατεία Νερού στον Ολυμπιακο Πόλο Φαλήρου.

Ξεκινώντας με τους Πατρινούς Monovine, μία αμιγώς grunge ελληνική μπάντα, μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως τα έδωσαν όλα. Απίσευτη ενέργεια, τρομερά vibes και πολύ καλή συνεργασία από τον κόσμο που έβλεπε το μωβ παντελόνι του τραγουδιστή να ζωγραφίζει ένα νέο μουσικό προφίλ τύπου Kurt Cobain.

Συνεχίζουμε με Baby Guru, το «καλύτερο νέο ελληνικό συγκρότημα της χρονιάς» που μάζεψε πολύ κόσμο, παρά το γεγονός ότι έπαιξε νωρίς. Με νεύρο, ένταση και κέφι, η τριμελής μπάντα έκανε ένα πάρα πολύ καλό live και έπαιξαν και το εξαιρετικό King Elephant από το solo album του ντράμερ.

Για τους Vaccines, το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως το περιμέναμε. Η Βρετανική μπάντα που έχει αναστατώσει τους πάντες με τον ιδιαίτερο ήχο της αναστάτωσε και το ελληνικό κοινό με τον αμερικάνικο ήχο της, έναν κιθαρίστα που έμοιαζε με ροκαμπίλη από τα '50s και ένα μπασίστα ίδιο με τον Peralta, τον γνωστό skater από τα '70s.

Οι Blackfield εμφανίστηκαν αργά το απόγευμα για να μας χαρίσουν το πιο ατμοσφαιρικό ηλιοβασίλεμα της ζωής μας, πλαί στο κύμα, παρέα με τους μοναδικούς και ιδιαίτερα ρομαντικούς τους ήχους. Ένα πολύ καλό live με παλμό, από ένα συγκρότημα που έχει πλέον καταξιωθεί στη χώρα μας και όχι μόνο, συνδεδεμένο με τους Porcupine Tree τους οποίους αγαπάμε πολύ.

Σις 23:00 εμφανίστηκε αυτός που όλοι περίμεναν: o Moby. Για όσους τον είχαν ξαναδεί, το show του δεν αποτελεούσε έκπληξη. Για όσους δεν τον είχαν ξαναδεί, ήταν ένα πραγματικό πάρτυ. Έπαιξε τα πάντα, διασκευάζοντας τον εαυτό του –ιδιαίτερα πετυχημένα- αλλά και άλλους (πρώτη φορά ακούσαμε τόσο επιτυχημένη διασκευή του Whole Lotta Love από Led Zeppelin, καθώς και του Rehab από Amy Winehouse ή του New Dawn Fades από Joy Division), μοιράζοντας το δίωρο που του αναλογούσε (αφού δεν ήρθε η Amy, ανέλαβε αυτός τα ηνία) σε πληθώρα μουσικών κατευθύνσεων.

Η αλήθεια είναι ότι σε κάποιες φάσεις δεν ξέραμε αν ήμασταν στο Sonar ή στο Ejekt, αφού ο πελώριος χώρος της Πλατείας είχε μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο dancefloor όπου όλοι ανεξαιρέτως χόρευαν με τρέλα. Βεβαίως, οφείλουμε να κανουμε ιδιαίτερη μνεία στην μαύρη τραγουδίστρια Joy Malcolm που με την καταπληκτική της φωνή και την εκκρηκτική σκηνική παρουσία της, απογείωσε το show σε μια άλλη διάσταση.