(Βιο)παλαιστής στη στέγη! Τελικά πόσο δύσκολη είναι η φοιτητική ζωή για ένα παιδί από την επαρχία;

Η σημερινή Δευτέρα δεν είναι όπως οι άλλες. Τουλάχιστον όχι για τους μαθητές της τρίτης λυκείου, αφού σε τέσσερις μέρες (8/6) θα ξεκινήσουν οι πανελλήνιες εξετάσεις, όπου και θα προσπαθήσουν να διεκδικήσουν μία θέση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Και όσο διαβάζω στο διαδίκτυο για τις προετοιμασίες και όλη την αγωνία των μαθητών, θυμάμαι την αγωνία που είχα εγώ όταν έδινα πανελλήνιες για πρώτη φορά (κράτα το αυτό) το 2008. Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που τελείωσα το λύκειο και ακόμη μοιάζει σαν χθες. Μπορώ να καταλάβω στο έπακρον την αγωνία αυτών των παιδιών και το άγχος που έχουν αυτές τις μέρες και αυτό γιατί πέρασα την ψυχοφθόρα αυτήν διαδικασία όχι μία αλλά δύο φορές.

Βλέπεις δεν ήμουν το ξεφτέρι του σχολείου, επομένως κάτι αυτό, κάτι που δεν έριξα όσο διάβασμα χρειάστηκε –εκ του αποτελέσματος κρίνω πάντα- αναγκάστηκα να δώσω και δεύτερη φορά γιατί κάτι έπρεπε να κάνω στη ζωή μου. Ωστόσο μέσα στην ατυχία μου στάθηκα τυχερή, αφού κατάφερα να πιάσω μία σχολή κι εκείνη την πρώτη φορά (κάτι στην Ηγουμενίτσα, δεν έχει σημασία). Τη δεύτερη φορά δεν υπήρχαν περιθώρια για λάθη και έριξα όσο διάβασμα δεν είχα ρίξει την πρώτη. Αποτέλεσμα; Φοιτήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας στην Μυτιλήνη –ναι εδώ δίπλα-. Με λίγη τύχη και ένεκα ότι πληρούσα τα κριτήρια που έπρεπε, κατάφερα να πάρω μία μεταγραφή στο Ιστορικό Αρχαιολογικό στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Με τρία διαφορετικά φοιτητικά πάσο κυκλοφορούσα εκείνη τη χρονιά (είχα κάνει εγγραφή και στην Ηγουμενίτσα φυσικά καλού κακού), οπότε ναι, μπορείς να με φωνάζεις και Αλ Καπόνε. Πέρασε ένας ωραίος χρόνος στα Γιάννενα –ούτε μάθημα δεν είχα περάσει- και κάπου το καλοκαίρι του 2010 αποφασίζω να κάνω μηχανογραφικό απλά και μόνο από περιέργεια για να δω αν θα έπιανα τη δημοσιογραφία που τόσο πολύ ήθελα. Και μάντεψε; Από τον Σεπτέμβρη του 2010 ήμουν πια φοιτήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Και εδώ αρχίζουν όλα. Πόσο εύκολη πιστεύεις ότι είναι η φοιτητική ζωή στην Αθήνα για ένα παιδί που προέρχεται από την επαρχία; Θα σου απαντήσω εγώ, πολύ δύσκολη, αλλά και πολύ όμορφη, γιατί μαθαίνεις τον εαυτό σου, τις δυνάμεις σου και γενικά να ζεις μόνη(-ος) σου.

Για να μην στα πολυλογώ, εγκαταστάθηκα σε μία από τις φοιτητικές εστίες της Αθήνας, όπου και έμεινα μέχρι την στιγμή που ορκίστηκα. Και πίστεψε με όσο βολικό και αν είναι –από οικονομικής απόψεως- τόσες εκπλήξεις δυσάρεστες κρύβει πίσω του αυτό το μέρος. Αρχικά να σου πω, πως μόλις έκανα την εγγραφή ευχόμουν να μην με πάρουν γιατί φοβόμουν πολύ να μείνω μόνη μου σε αυτό το μέρος, που αν δεν έβλεπες κόσμο τριγύρω, πίστευες άνετα πως είναι στοιχειωμένο. Hint: βρίσκεται δίπλα στο νεκροταφείο του Ζωγράφου. Τέλεια παρέα δεν συμφωνείς; Πήρα το δωμάτιο που μου έδωσαν λοιπόν (καμαρούλα μια σταλιά που λέει και ο αοιδός) το έβαψα στα χρώματα που μου άρεσαν και το διαμόρφωσα όπως εγώ ήθελα, ήταν το σπίτι μου άλλωστε έπρεπε να νιώθω άνετα σε αυτό.

Και τα δύο πρώτα χρόνια πέρασαν σχετικά καλά και γρήγορα, αφού κάθε σουκου πήγαινα στο Αγρίνιο για να βλέπω γονείς και να τρώω φαγητό της προκοπής. Φυσικά και ήξερα να μαγειρεύω, αν αυτό θες να ρωτήσεις, απλά δεν είχα χώρο για τέτοιου είδους εξοπλισμό στο δωμάτιο της εστίας. Και τα προβλήματα ξεκινάνε κάπου το 2013 όταν αποφάσισα να πάω μια βόλτα ως τις τουαλέτες (παράλειψη μου, αλλά όλα ήταν κοινά και σε καμία περίπτωση δεν έμπαινες μέσα χωρίς σαγιονάρες και χλωρίνη, ενίοτε και μαγιό). Εκεί λοιπόν που χάζευα στο κινητό μου, βλέπω να καθρεφτίζεται στην οθόνη ένα χέρι, με ένα άλλο κινητό, το οποίο πιθανότατα τραβούσε κάποιου είδους βίντεο. Με έλουσε κρύος ιδρώτας, σηκώθηκα όπως όπως, προσπάθησα να του πάρω το κινητό –δεν τα κατάφερα- και να τον κυνηγήσω στον μισό διάδρομο. Δεν τον είδα ποτέ ξανά από τότε. Το αγνόησα σαν περιστατικό, ωστόσο ήμουν πάντα καχύποπτη και έλεγχα το χώρο κάθε φορά που πήγαινα.

Έναν μήνα αργότερα αυτό συνέβη και στις ντουζιέρες, και εκτός του ότι τον τσάκωσα να παίρνει μάτι (έριχνα πάντα νερό κάτω από την πόρτα, προκειμένου να καθρεφτίζεται το συμβαίνει απέξω), άνοιξα την πόρτα μου και τον είδα να στέκεται απέναντι μου, αμίλητος με μάτια γουρλωμένα (τον ξάφνιασα προφανώς) και ολόγυμνος. Φυσικά η κίνηση μου ήταν να πάω στη διεύθυνση και να δώσω πλήρη αναφορά για το τι μου συνέβαινε το τελευταίο δίμηνο (και μέσα σε όλα αυτά να πρέπει να πας και στην σχολή και να είσαι συγκεντρωμένη σε εξεταστικές κοκ). Φοβόμουν πολύ και δεν ήξερα σε ποιον να μιλήσω.

Να σου αναφέρω φυσικά, πως στα 5 χρόνια παραμονής μου στην εν λόγω εστία, άλλαξα τρία δωμάτια, αφού τελείως τυχαία και μετά από πολλή φαγούρα και πολλά σημάδια ανακάλυψα πως υπήρχαν κοριοί. Εκεί τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα, καθώς ενώ ανέφερα τι συμβαίνει και αφού ψέκασα με χημικά το δωμάτιο μου κανένας δεν ενδιαφέρθηκε. Μέχρι που αυτά τα απαίσια έντομα εξαπλώθηκαν ΠΑΝΤΟΥ. Θυμάμαι να κλαίω με αναφιλητά ένα βράδυ που γυρνώντας κουρασμένη από την δουλειά κι ενώ είχα ψεκάσει, έπεσα να κοιμηθώ ήσυχη και ανακάλυψα πως ήταν ζωντανά ακόμη. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να κοιμάσαι και να ξέρεις ότι αυτά τα πράγματα περπατούν επάνω σου. Εγώ και οι φαντάροι σε τέτοια κατάσταση.

Στη συνέχεια προσφέρθηκα να κάνω το πειραματόζωο, αν μπορώ να με χαρακτηρίσω έτσι, και να μεταφερθώ σε άλλον όροφο απλά και μόνο για να κοιμάμαι (γιατί ήταν πολύ δύσκολο να γυρίζω από την τότε δουλειά μου και να μην μπορώ να ηρεμήσω στο δωμάτιο μου) και να ελέγξω εάν υπάρχουν και σε αυτόν τον όροφο. Και για πρώτη φορά στάθηκα τυχερή, αφού ο όροφος φάνηκε να είναι καθαρός, οπότε και μάζεψα ξανά όλα μου τα πράγματα και ανέβηκα μια σκάλα προς τα πάνω. Μετά από δυο μήνες φώναξαν και την απολύμανση, καιρός ήταν άλλωστε. Καταλαβαίνεις βέβαια πως όλα αυτά δεν είναι ασήμαντα, όταν πρέπει παράλληλα να δουλεύεις για να βγάλεις τα προς το ζην (η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ) και να πας και στη σχολή γιατί έχεις κι ένα πτυχίο να πάρεις.

Εδώ να ανοίξω μία παρένθεση και να σου πω, πως δεν ήταν τόσο εύκολο, όσο νομίζεις να βρω την πρώτη μου δουλειά, ακόμη και αν αυτή αφορούσε το σερβίρισμα καφέδων. Σε όσα καφέ και αν πήγα -της περιοχής και μη- και ζήτησα δουλειά για να βγάζω ένα χαρτζιλίκι, μου ζητούσαν προϋπηρεσία και από την στιγμή που δεν είχα, όση καλή θέληση και αν έδειξα κανείς δεν με προσέλαβε. Μέχρι που πήρα απόφαση να μπω στην τελευταία που είχε μείνει και να πω ψέματα πως έχω ξαναδουλέψει. Και μάντεψε, με προσέλαβε! Μία εβδομάδα είχα στην διάθεση μου για να μάθω να κρατάω δίσκο, μέχρι να πάω για το πρώτο δοκιμαστικό. Θυμάμαι πέρασα όλα τα απογεύματα μου στην εστία, κρατώντας έναν πήλινο δίσκο που είχα γεμάτο με ποτήρια, προκειμένου να μάθω να τον ισορροπώ. Και τα κατάφερα, αφού όσα χρόνια δούλεψα σαν σερβιτόρα το ενεργητικό μου σε πεσμένους δίσκους ήταν αρνητικό.

Και επιστρέφοντας, σε ρωτάω, θεωρείς πως είναι εύκολη η φοιτητική ζωή, αν το εισόδημα της οικογένειας σου, δεν σου επιτρέπει να ενοικιάσεις ένα σπίτι; Σίγουρα όχι, θέλει όμως τεράστια προσπάθεια, πίστη και υπομονή και να ξέρεις πως το αποτέλεσμα θα σε ανταμείψει. Btw αυτήν τη στιγμή που σου γράφω είμαι ακόμη στην πρωτεύουσα, μένω μόνη μου σε ένα σπίτι που πληρώνω με τον δικό μου μισθό, πατάω στα πόδια μου και είμαι πολύ χαρούμενη που τα έχω καταφέρει μέχρι τώρα, ακόμη και με τόσες δυσκολίες. Γι’ αυτό μην σε αγχώνει τίποτα, οι εξετάσεις είναι το πιο εύκολο κομμάτι μπροστά σε αυτά που θα αντιμετωπίσεις στην ζωή σου. Και θα τα καταφέρεις, γιατί μπορείς!

Στην gallery παρακάτω έχει κάποιες φωτογραφίες –όσες βρήκα δηλαδή- από αυτά τα 5 δύσκολα και όμορφα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής. Να θυμάσαι πως όλα τα εμπόδια πάντα είναι για καλό, αρκεί να βρεις τον σωστό τρόπο για να τα ξεπεράσεις. Καλή επιτυχία.

Δες και αυτό:

4 μυστικά υγείας για να έχεις επιτυχία στις εξετάσεις

01

10