Καθαρά Δευτέρα είναι… οι αναμνήσεις μας

Ίσως θυμάσαι το περσινό τριήμερο, που πήρες την κολλητή/τον σύντροφο/τον σκύλο/τη γάτα σου ή απλά τον εαυτό σου και φύγατε εκτός πόλης για να αλλάξετε, έστω για λίγο, παραστάσεις.

Πάντως, το δικό μου μυαλό «τρέχει» αρκετά -όχι πολύ, εντάξει;- πίσω, τότε που ήμουν παιδί και σίγουρα πολύ πιο ανέμελη από σήμερα (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει και οι μνήμες να έχουν ξεθωριάσει, ωστόσο, υπάρχουν εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια που περνάνε σαν φιλμ από μπροστά μου και ήχοι που τους ακούω μέχρι και σήμερα κάπου από το βάθος.

Να, ακόμα θυμάμαι εκείνη την Καθαρά Δευτέρα, θα ήμουν δεν θα ήμουν δέκα χρονών, που είχαμε πάει με τους γονείς μου και την παρέα τους στο γήπεδο του παραθαλάσσιου χωριού που είναι κοντά στην πόλη που μεγάλωσα. Εγώ να τρέχω με άλλα παιδιά φορώντας κάποια αποκριάτικη στολή που δεν μπορώ να προσδιορίσω, ο μπαμπάς να προσπαθεί να σηκώσει τον πολύχρωμο χαρταετό μας στην παραλία (ακόμα θυμάμαι το «γκντουπ» που συνόδευσε την πτώση του χαρταετού στο έδαφος, αφού είχε προλάβει να σηκωθεί ελάχιστα από αυτό). Και η μαμά να φωνάζει, όχι για να μαλώσει κάποιον αλλά για να κάτσουμε όλοι να φάμε.

Ένα τραπεζομάντηλο, μια λαγάνα, ταραμάς, ντολμαδάκια, ελιές, χταποδάκι, καλαμαράκια και φυσικά, Μακεδονικός Χαλβάς Βανίλια: Δεν χρειάζονταν πολλά-πολλά για το τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας -μεταξύ μας, ούτε σήμερα χρειάζονται. Ξεγνοιασιά, ζωηρές κουβέντες (βλέπεις, οι μεγάλοι έβρισκαν άλλη μια ευκαιρία να μιλήσουν για πολιτική και ποδόσφαιρο ή μπάσκετ) και παραδοσιακές γεύσεις και μυρωδιές ήταν τα απαραίτητα «συστατικά» της Καθαράς Δευτέρας των παιδικών μας χρόνων.

Η αγαπημένη μου Καθαρά Δευτέρα άργησε κάποια χρόνια

Ήταν κάποια Καθαρά Δευτέρα των παιδικών μου χρόνων η αγαπημένη μου; Χμ, όχι. Και αυτό όχι γιατί δεν πέρναγα καλά αλλά, σαν παιδί, δεν έχεις σχεδόν κανέναν λόγο στο πώς και με ποιους θα περάσεις αυτήν τη μέρα. Αντίθετα, όταν είσαι μεγάλη, κάνεις τις επιλογές σου: Για παράδειγμα, πού θα περάσεις το τριήμερο, με ποια παρέα, τι θα φάτε (εκτός από Μακεδονικό Χαλβά, αυτός είναι σταθερή αξία όσα χρόνια και αν περάσουν).

Γι’ αυτό μάλλον η αγαπημένη μου Καθαρά Δευτέρα ήταν αυτή που πέρασα μαζί με την κολλητή μου πριν 2 χρόνια. Τότε που πήραμε το αμάξι, βάλαμε δύο backpacks στο πίσω κάθισμα και «πιάσαμε» την Εθνική Οδό, μαζί με πάρα πολλούς εκδρομείς που είπαν και αυτοί να αφήσουν την Αθήνα από το απόγευμα της Παρασκευής, μετά τη δουλειά. Όχι, δεν κατευθυνθήκαμε προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αλλά προς έναν πολύ συγκεκριμένο προορισμό: το Γαλαξίδι.

Μόλις 200 (και κάτι λίγα) χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα, η γραφική πόλη της Φωκίδας με τα δύο φυσικά λιμάνια ήταν η κατάλληλη επιλογή για ένα so close to Athens, yet so far, αλλά και παραδοσιακό τριήμερο Καθαράς Δευτέρας. Ένα χαλαρό τριήμερο γεμάτο περπάτημα δίπλα στη θάλασσα αλλά και στα σοκάκια, ανάμεσα στα πολύχρωμα αρχοντικά της μικρής αυτής πόλης, και φυσικά πολύ φαγητό. Χταποδάκι στα κάρβουνα, γαριδομακαρονάδα, γίγαντες, καλαμαράκια, τοπικές πίτες, γαλακτομπούρεκο και Μακεδονικός Χαλβάς βρίσκονταν σταθερά πάνω σε κάθε μας τραπέζι.

Φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να μην πάρουμε μέρος στον αλευροπόλεμο που γίνεται κάθε Καθαρά Δευτέρα στο Γαλαξίδι, άλλωστε γι’ αυτόν είναι γνωστή η πόλη! Είναι ένα έθιμο που πάει πολύ πίσω στον χρόνο, στις αρχές του 19^ου αιώνα, και αρχικά ήταν αντρική υπόθεση. Βλέπεις, στον «πόλεμο» αυτόν έπαιρναν μέρος μόνο άντρες ρίχνοντας ο ένας στον άλλον αλεύρι στο πρόσωπο, το κεφάλι και τα ρούχα -και όλα αυτά με γέλια, αστεία, κέφι και χαρά.

Στην πορεία, πολύ αργότερα είναι η αλήθεια, άρχισαν να συμμετέχουν και γυναίκες. Σήμερα, συμμετέχουν γυναίκες και άντρες, μικροί και μεγάλοι και με «όπλο» τους πολύχρωμη σκόνη αλευριού ή φούμο κάνουν παρέλαση ανάμεσα στα γραφικά σοκάκια του Γαλαξιδίου και καταλήγουν στο λιμάνι, εκεί που γίνεται η «grand battle»!

Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που αλευρομουτζουρωθήκαμε, αλλά ακόμα θυμόμαστε πόσο διασκεδαστική ήταν αυτή η εμπειρία - μας το θυμίζουν και οι φωτογραφίες από εκείνη τη μέρα (πόσο μεγάλα χαμόγελα, πόσα χρώματα!). Και ότι μετά, κουρασμένες όπως ήμασταν από τη «μάχη», πήραμε δυνάμεις τρώγοντας λίγο Μακεδονικό Χαλβά που όλως τυχαίως βρισκόταν μέσα στις τσάντες μας. Ποιος είπε ότι οι παραδόσεις είναι βαρετές;

By the way, αν θες να γνωρίσεις κάποια από τα έθιμα της Καθαράς Δευτέρας ανά την Ελλάδα, επισκέψου το www.katharadeftera.gr και μπες στην κλήρωση για να είσαι μία από τις 20 τυχερές (και τυχερούς) που θα κερδίσουν αγαπημένα προϊόντα του πιο νόστιμου και αφράτου Χαλβά, του Μακεδονικού!

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή η Καθαρά Δευτέρα στο Γαλαξίδι είναι η αγαπημένη μου μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Κάτι μου λέει ότι μάλλον θα αλλάξω γνώμη φέτος, που έχουμε κανονίσει να πάμε στο πατρικό της κολλητής μας στην Κοζάνη.

Vibes βόρειας Ελλάδας, οικογενειακή ατμόσφαιρα, Μακεδονικός Χαλβάς για τη γλύκα και εθιμοτυπικό πέταγμα αυτοσχέδιου αερόστατου στον Πεντάλοφο. Ποια ανυπομονεί για αυτήν την Καθαρά Δευτέρα;

#KatharaDefteraEinai #MakedonikosHalvas