Τα τηλεοπτικά παράθυρα και ο πόλεμος της μαρκίζας

Στο χώρο της νύχτας, του θεάτρου και γενικά, εκεί όπου η τιμή κάποιου κοστολογείται, υπάρχει ένας άγραφος κανόνας για το πώς θα εμφανίζεται το όνομα σου στη μαρκίζα. Από αριστερά προς δεξιά είναι το πρέπον, δηλαδή όσο πιο μεγάλη φίρμα είσαι τόσο πιο αριστερά βρίσκεσαι στην αφίσα, στη φωτογραφία ή στην ταμπέλα. Το τι πόλεμοι έχουν στηθεί για τη σωστή θέση στη μαρκίζα, δεν θα πιστεύατε. Συμφωνίες έχουν διαλυθεί και ακόμη και σήμερα που οι δουλειές είναι περιορισμένες, πολλοί σταρ είναι πρόθυμοι να διαπραγματευτούνε την αμοιβή τους, αλλά όχι τη θέση στη μαρκίζα.
Καλλιτέχνες θα πείτε. Η ματαιοδοξία είναι μια από τις βασικές αρχές της ζωής τους. Τους αρέσει να ποζάρουν με το καλό προφίλ στην κάμερα. Στο κάτω δεν ενοχλούν, ούτε κοροϊδεύουν κανέναν.

Είναι όμως οι μοναδικοί που τους ενδιαφέρει η συνεχής προβολή της δημόσια εικόνα τους; Όχι οι καλλιτέχνες μπορεί να είναι οι πιο τίμιοι σε ότι αφορά τις προθέσεις τους –το ξέρουμε δηλαδή ότι είναι ψώνια- αλλά δεν είναι οι μοναδικοί. Για την ακρίβεια άλλοι αξίζουν τους επαίνους και αυτοί είναι οι πολιτικοί ή τουλάχιστον οι περισσότεροι πολιτικοί.

Σε βιντεάκι των Ράδιο Αρβύλα είδαμε πολιτικό να διαμαρτύρεται στον αέρα, επειδή το τηλεοπτικό του παράθυρο δεν ήταν ισάξιο της εκλογής του. Το ήθελε μεγαλύτερο; Το ήθελε πρωτο-δέυτερο στη σειρά (είπαμε από αριστερά πάντα); Κανείς δεν κατάλαβε, οι παρουσιαστές πάντως προσπάθησαν να του κάνουν το χατίρι, άλλα το θέμα είναι ότι ένας εκλεγμένος βουλευτής, την πιο τεταμένη πολιτικά εποχή της νεότερης ιστορίας μας, διαμαρτύρεται για την εμφάνιση του, σαν να είναι β' όνομα στα μπουζούκια και τον έριξαν. Δεύτερο παράδειγμα, πάλι σε βιντεάκι των Ράδιο Αρβύλα, ενώ βλέπαμε δημοσιογράφο να κάνει ρεπορτάζ δρόμου για την κίνηση των καταστημάτων, είδαμε τον βουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη να πλησιάζει την κάμερα, οικιοθελώς, για να κάνει δηλώσεις που κανείς δεν του ζήτησε. Θα μπορούσε να είναι και χαριτωμένο, ίσως και αστείο, αν πίσω από αυτό δεν διακρίνοντας μια απελπισμένη προσπάθεια κάποιου να κλέψει με οπουδήποτε τρόπο, έστω και ένα λεπτό τηλεοπτικού χρόνου. Για να μην μιλήσουμε για τους επαγγελματίες του είδους, Ψωμιάδη, Άδωνη κ.ά

Το φαινόμενο όμως δεν είναι καινούργιο. Ανέκαθεν οι πολιτικοί ούρλιαζαν για ένα παραπάνω πλάνο, για το ποιος θα κλέψει την ατάκα και για το ποιος θα σκεπάσει με τη φωνή του τον άλλο ομιλητή. Πάντα ήταν έτσι, απλά παλιά δεν μας ένοιαζε. Τις εποχές της ευμάρειας, όταν όλα πήγαιναν καλά, αδιαφορούσαμε ή στη χειρότερη περίπτωση, ήταν απλώς ενοχλητικοί, σαν τις μύγες που δεν λένε να φύγουν από το ανοιχτό παράθυρο. Μας εκνεύριζαν, τώρα όμως είναι ανυπόφοροι. Σε μια εποχή που οι πιθανοί υπεύθυνοι για όλα, είναι οι πολιτικοί, το να ασχολούνται απροκάλυπτα με το φωτισμένο πλάνο και τη μπούκλα που πέφτει στο μέτωπο, είναι εξοργιστικό.

Βεβαία οι ίδιοι πάντα πίστευαν ότι είναι ανώτεροι από εμάς, εκείνοι που ξεχωρίζουν στο πλήθος, που είναι γεννημένοι για να ηγούνται της μάζας. Το ίδιο το επάγγελμά και οι μεγαλεπήβολοι στόχοι του, έχουν μια μεγάλη ή μικρή δόση ματαιοδοξίας. Και εκεί αρχίζει το παράλογο ταξίδι μιας φήμης που φαλτσάρει και αλλάζει δρόμο. Και από ματαιοδοξία, στο τέλος γίνεται ματαιότητα και περιφερόμενο τσίρκο στα Media