Είσαι Γυναίκα. Και ας πούμε ότι θέλεις να υιοθετήσεις ένα παιδί....

Είσαι νέα γυναίκα. Μεγάλωσες σε μια οικογένεια, μικρή – μεγάλη, δεν έχει σημασία. Σπούδασες, άλλαξες δουλειές, φίλους, σχέσεις, σπίτια, ιδέες, στάσεις. Αλλαξες μυαλά με τον χρόνο, ωρίμασες.

Οσο ανοικτή και να ήσουν στη ζωή και τις αλλαγές, όσα «καινά δαιμόνια» και αν αποδέχθηκες, όσο επαναστάτρια ...με ή χωρίς αιτία και να υπήρξες στη διαδρομή σου, πάντοτε είχες τις σταθερές σου. Πάντα πίστευες ότι η οικογένειά σου είναι το καταφύγιό σου, πάντοτε επέστρεφες στη μαμά ή στον μπαμπά για συμβουλές, για βοήθεια, για ένα αποκούμπι, έναν ώμο να κλάψεις. Πάντοτε μέσα σου πίστευες – κι ας τον φοβόσουν, κι ας τον είχαν απαξιώσει μερικές φορές οι γύρω σου - ότι ο γάμος και η οικογένεια θα σε ολοκλήρωναν. Κι ας μην το έλεγες, κι ας το θεωρούσες ίσως ντεμοντέ, κι ας φοβόσουν το ζοφερό μέλλον της χώρας και της οικονομίας που αποθαρρύνει τις γεννήσεις και τη συμβίωση. Πάντα ήθελες μέσα σου βαθιά να κάνεις παιδί. Όχι επειδή είχε χτυπήσει το «βιολογικό» σου ρολόι... Μάλιστα είχες φτιάξει όλα τα plan B στο κεφάλι σου, τις εναλλακτικές σου, αν βρεις έτοιμο παιδί από τον άνδρα σου από προηγούμενο γάμο – να αγαπάς το ίδιο – αν δεν μπορούσες να κάνεις παιδί, να υιοθετούσες από τα ιδρύματα – και να το λατρεύεις, χαρίζοντάς του ό,τι του στέρησε η ζωή...

Το πρόβλημα δεν ήταν μέσα σου, το ταμπού το είχαν σπάσει άλλοι, το θέμα ήταν να στο δώσουν, να σε εμπιστευτεί το δαιδαλώδες σύστημα της γραφειοκρατίας, να ανοίξει ο δρόμος μέχρι να το πάρεις, γιατί άκουγες, διάβαζες διάφορα απίστευτα για τα 4, τα 5 χρόνια που χρειάζονταν μέχρι να καταφέρει μια ανάδοχη οικογένεια να πάρει στο σπίτι το παιδάκι που κάποτε ξεκίνησε να επισκέπτεται στα 3 του και τώρα ετοιμαζόταν για το γυμνάσιο...

Και σήμερα ακούς ότι η Ειδική Νομιμοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής εξετάζει το ενδεχόμενο να δώσει «πράσινο φως» για την υιοθεσία παιδιών σε ομοφυλόφιλους. Και σκέφτεσαι: Λύσαμε το πρόβλημα με την υιοθεσία των παιδιών εντός οικογένειας, εντός γάμου για να πάμε στο άγνωστο;

Είσαι γυναίκα. Ξέρεις ότι ότι,δήποτε έχεις δημιουργήσει, μια σχέση, μια οικογένεια, μια φιλία δυνατή, ένα παιδί, δεν βρίσκεται μακριά και έξω από την επιρροή που είχαν οι δικοί σου γονείς – καλοί, κακοί, στραβοί δεν έχει σημασία – στη δική σου ψυχή και ιδιοσυγκρασία. Μικρή είχες μοιράσει την «ατζέντα» στους δυο σου γονείς, ο μπαμπάς άκουγε για το σχολείο, τις ανάγκες σου, ίσως τα συναισθηματικά σου, η μαμά έδινε τις δικές της συμβουλές για όλα. Και η ερωτική σχέση που έχεις τώρα, γνωρίζεις πολύ καλά ότι είναι ο καθρέπτης, φυσικός ή παραμορφωτικός της επαφής που είχαν οι γονείς σου μεταξύ τους. Ίσως πάς στον ψυχολόγο για αυτό. Ισως παίρνεις μαθήματα και εξελίσσεσαι για να μην κάνεις τα λάθη που έκανε η μητέρα σου. Ίσως η σχέση των γονιών σου να είναι ο μπούσουλας για τη δική σου οικογένεια, την ανατροφή του δικού σου παιδιού. Που θέλεις να ευτυχίσει. Να έχει μητέρα και πατέρα. Και αν δεν καταφέρεις να κάνεις θέλεις να μην ταλαιπωρηθείς στα ιδρύματα, που αύριο – για να είναι πολιτικά ορθά – μπορεί να προτιμήσουν δύο μαμάδες ή δυο μπαμπάδες – από σένα που θέλεις να σφίξεις στην αγκαλιά σου ένα παιδί. Είσαι ανοιχτή σε νέες ιδέες και δεν κατακρίνεις κανέναν, ο αναμάρτητος άλλωστε πρώτος τον λίθον βαλέτω. Αλλά έχεις και όρια. Ξέρεις ότι οι έρευνες δεν έχουν δείξει ότι το υιοθετημένο παιδί δυο ομοφυλόφιλων βγαίνει στη ζωή προβληματικό, φοβικό ή και αυτό ομοφυλόφιλο. Δεν υπάρχει μαθηματικός τύπος για να βγει νορμάλ ένα παιδί. Άλλωστε ξέρεις δεκάδες παιδιά των λεγόμενων «καλών οικογενειών» να πέφτουν σε παγίδες που στήνει η κοινωνία. Και πάμπολα παιδιά κακοποιητικών οικογενειών που διέπρεψαν και αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο στη ζωή. Όμως αναρωτιέσαι: Πόσο ώριμη είναι μια κοινωνία που κανιβαλίζει τα πάντα να δεχθεί την υιοθεσία τέτοιου τύπου; Λύσαμε όλα τα άλλα μας προβλήματα ως γυναίκες που πάμε σε αυτά τα αχαρτογράφητα νερά; Μήπως η μητρότητα χρειάζεται να μπει σε ένα κουκούλι προστασίας; Μήπως η φύση της Γυναίκας, ο σκληρός πυρήνας της οποίας είναι η μητρότητα, τείνει να εκφυλιστεί; Εχεις την απάντηση μόνη σου. Αλλωστε είσαι Γυναίκα...