Το καλοκαίρι που δεν θα ξεχάσουμε...

Μες στην Αθήνα, στην Ελλάδα, σε κεντρικές πλατείες, άνθρωποι αυτοκτονούν, οπλισμένοι από παράφορη απελπισία και δολοφονημένη αξιοπρέπεια. Δεν έχει σημασία αν είναι αυτόχειρες, όταν πριν μια κοινωνία, ένα οργανωμένο κράτος έχει εκτελέσει ζωές! Όχι πως πιστέψαμε ποτέ πως η εξουσία υπολόγιζε ιδιαίτερα την αξία μας, την διαφορά μας, τις ανάγκες μας, την δυναμική της μονάδας μας στο τελικό σύνολο.
Πόσο μαύρο να χει πέσει στην ψυχή σου, σε τι θάλασσες βαθιές, χωρίς στεριές πουθενά και σανίδα να πιαστείς να'χεις πεταχτεί να κολυμπήσεις για να αφεθείς στην τελική έξοδο, δραματικά, με επιστολές όλο αλήθειες σαν φίδια δηλητηριώδη; Στον αντίποδα μια εξουσία Λουδοβίκεια, ανατριχιαστικά εκφυλιστική, ξετσίπωτη, πορνική. Με τα καλά αυτοκίνητα τα πανάκριβα, κρυμμένα σπίτια και βόλτες με τα μικρά, τα καθημερινά. Με τις ψηλές περιφράξεις και τους ιδιωτικούς φρουρούς, σε ακριβά προάστια και πριβέ χλιδή ρωμαϊκής κραυγαλέας πολυτέλειας.

Υποψίες για αλισβερίσια πλούτου, δημοσιογραφίας, εκκλησίας, πολιτικής και σύλληψη μια. Η μάλλον δύο. Ο κ. Τσοχατζόπουλος και η κ. Σταμάτη. Η δεύτερη έκλεινε λογαριασμούς της που'δίναν λέει στόχο για έρευνες. Επίσης κάθε μέρα λεπτομέρειες από μια προκλητικά σπάταλη ζωή και αντουανετική καθημερινότητα, βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ένα κορδόνι για κουρτίνες να κάνει 2.5000 ευρώ, ένα ζευγάρι κάλτσες παιδικές 130 ευρώ, ένα θερμοκήπιο στην ταράτσα 150.000 ευρώ. Και όλα αυτά όταν το αφορολόγητο στους Έλληνες έχει φτάσει στις 5000 ευρώ! Όταν δουλεύουμε για 500 ευρώ και ευχαριστούμε και τα αφεντικά και είμαστε έτοιμοι να πάμε και σπίτι αν θέλουν κανένα σίδερο ή κανένα χεράκι να κατεβάσουν καλοκαιρινά και να μαζέψουν μάλλινα.

Ο δε κ. Τσοχατζοπουλος εκτός απ τα ημερολόγια του, τις σημειώσεις του, τα μπλοκ του που διεκτραγωδούσε τα πόσα εκατομμύρια δεν γύριζαν απ τις τράπεζες του κόσμου στα χέρια του, είναι αντιμέτωπος με πειθαρχικές κυρώσεις γιατί τον πιάσανε οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι με κινητό στις φυλακές. Όπου; Επικοινωνούσε με τον έξω κόσμο, μη σου πω πως ήταν και με ψευδώνυμο στο twitter, μιας και άμα ήθελε θα μπορούσε!

Κατά τα άλλα αυτό το τόσο γκρι, βροχερό καλοκαίρι συνεχίζει δίχως να νοιάζεται για τη δική μας μελαγχολία, στον απόηχο του σήματος των δελτίων ειδήσεων, των φωνών των πολιτικών στα πάνελ και των δημοσκοπήσεων στο ποιο θα ναι πρώτο κόμμα στις εκλογές. Και άλλος ένας κρεμιέται σε μια πλατεία.

Και οι αυτόχειρες είναι πια σε αριθμούς όσο οι κάτοικοι μιας κωμόπολης. Και οι επιστολές τους ψάχνουν παραλήπτη που να νοιάζεται για να διαβαστούν. Και μπαίνει Ιούνιος...