Η αγάπη άργησε μια ώρα…

Ναι καλά καταλάβατε. Ο πατέρας την σκότωσε. Όχι ο ερωμένος της… Ναι καλά καταλάβατε. Η κοπέλα ήταν 29 ετών…

Ποιο μυαλό θα μπορούσε να διανοηθεί αυτό το έγκλημα; Ποιος υγιής νους θα μπορούσε να πιστέψει ότι ένα φανταστικό σενάριο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που γράφτηκε σχεδόν πριν από 4 χρόνια (σ.σ «Ένας άλλος κόσμος») θα συνέβαινε στην πραγματικότητα στην χειρότερή του εκδοχή; Δηλαδή ακόμη πιο ειδεχθές από την ταινία αφού στην πραγματική ζωή ο πατέρας σκότωσε εκούσια την κόρη του και όχι κατά λάθος παρότι το κίνητρο ήταν ίδιο: Ερωτική σχέση με αλλοδαπό.

Κι όμως συνέβη σε μία σύγχρονη κοινωνία. Μιλάμε για έναν άνδρα που δεν μπορούσε με τίποτα να αποδεχτεί το γεγονός ότι η κόρη του ερωτεύτηκε αλλοδαπό. Τι θα μπορούσε να προσφέρει στο κορίτσι του ένας Αφγανός; Μόνο την ντροπή της καταγωγής του. Γιατί στην Ελλάδα οι Πακιστανοί και οι Αφγανοί είναι μόνο για να καθαρίζουν τζάμια και να πωλούν χαρτομάντιλα και πολύχρωμα μπαλόνια στους δρόμους και στα φανάρια. Οι Ινδοί δεν έχουν καρδιά, ούτε συναισθήματα. Ούτε μπορούν να αγαπήσουν δυνατά όπως άνδρες άλλων εθνικοτήτων.

Και εν πάσει περιπτώσει οι κόρες όλου του κόσμου δεν έχουν το δικαίωμα να ερωτευτούν κάποιον «ξένο». Λες και η ενδοοικογενειακή βία ή η ευτυχία έχουν φύλο και θρησκεία. Λες και τη στιγμή που ερωτεύεσαι κάποιον Έλληνα ή κάποιον Ιταλό ταυτόχρονα υπογράφεις σύμβαση χαρούμενου βίου. Ενώ με τους άλλους θα δυστυχήσεις.

Τελικά ο φόνος έγινε από τον μπαμπά. Ο θάνατος την βρήκε από αυτόν που «ήθελε το καλό της» τη στιγμή που ο κακός Αφγανός εραστής την περίμενε για να την πάρει από το σπίτι του πατέρα της. Μία ώρα μετά. Μόνο που η Αγγελική δεν πρόλαβε ποτέ να φύγει. Γιατί δεν είχε τη δύναμη να σωθεί από το μένος και το παραλήρημα του ανθρώπου που την γέννησε.

Δεν τίθεται μόνο θέμα ρατσισμού. Τίθεται θέμα βίας. Αλόγιστης βίας. Με μοιραία χτυπήματα στο κεφάλι, με κυνηγητό χωρίς έλεος. Και μετά προσπάθεια να καλύψει τα ίχνη του. «Είχε σηκώσει τα χέρια της ψηλά για να προστατέψει το πρόσωπο και το κεφάλι της και χτυπήθηκε. Διαπίστωσα ένταση στα χτυπήματα, καθώς και διάρκεια, αλλά και θυμό. Όλο αυτό με άφησε άναυδη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας γονιός χτυπάει έτσι το παιδί του. Είχε την διαύγεια να καθαρίσει το χώρο, να απομακρύνει τα πράγματα της κοπέλας, να την θάψει. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που δεν έχει ψυχολογικό υπόβαθρο να λειτουργήσει με τόση βία. Κάτι βαθύ υπάρχει σ’ αυτό το άτομο», είπε χαρακτηριστικά η ιατροδικαστής της υπόθεσης.

Είτε μιλάμε για έναν ρατσιστή, είτε για έναν βίαιο, είτε για έναν άρρωστο άνθρωπο, το αποτέλεσμα είναι ίδιο: Μία νέα γυναίκα που είχε δικαίωμα στον έρωτα, δε θα καταφέρει ποτέ να δει τα όνειρά της να πραγματοποιούνται. Κανείς δεν ανήκει κανενός. Καμία κόρη και κανένας γιος δεν ανήκει στη μάνα του και στον πατέρα του. Φέρνουμε παιδιά στον κόσμο για να φτιάξουν τη δική τους ζωή. Να ανοίξουν τα φτερά τους και να ακολουθήσουν τον δρόμο που επιθυμούν. Όχι για να τα σκοτώσουμε.

Καλή σας μέρα,

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον, στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.