«Ετών 32 και πιο ευσυγκίνητη από ποτέ!», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Η τούρτα μου ήταν πιο απλή από ποτέ με δύο αναμμένα κεράκια στη μέση. Τα έσβησα στο σπίτι μου με την οικογένειά μου φορώντας τις πιζάμες μου, αμακιγιάριστη και χαρούμενη…

Την ησυχία του σπιτιού, ανατάραξε το «να ζήσεις μανούλα», τα γέλια του μπαμπά μου και οι οδηγίες του άντρα μου για το πώς να στηθούμε η Έλενα κι εγώ μπροστά από την κάμερά του… Τα απλά πράγματα στη ζωή είναι αυτά που έχουν αξία τελικά, τα πιο όμορφα…

Η ευχή μου, άλλαξε πια. Δεν ήταν αυτή που έκανα μέχρι πριν λίγα χρόνια: Να είμαι υγιής και ευτυχισμένη. Δε χρειάστηκε καν να την σκεφτώ όταν μου είπαν «Ευχή! Ευχή!», πριν σβήσω τα κεράκια! Όλες μου οι ευχές είναι μόνο για τη μικρή μου, μόνο για να είναι καλά ό,τι πιο πολύτιμο έχω σε αυτή τη ζωή…

Η αδύναμη πλέον εγωπάθειά μου, συνοδεύεται κι από άλλα χαρακτηριστικά του μεταλλαγμένου εαυτού μου. Ευσυγκινησία! Πόσο, μα πόσο ευσυγκίνητη Θεέ μου! Δε θα φανταζόμουν ποτέ πριν, ότι θα έβλεπα βίντεο με ιστορίες παιδιών και μαμάδων κι ότι θα έκλαιγα από συγκίνηση…

Μα πώς γίνεται να είναι τόσο απλή και εύκολη υπόθεση το κλάμα; Εγώ δεν έκλαιγα ποτέ! Κι αν θα έκλαιγα, θα ήταν μόνο για δικά μου θέματα. Η μητρότητα με έκανε κλαψιάρα! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια...

Ταινίες με παιδιά, ιστορίες άλλων γυναικών που εξιστορούν τη γέννα τους, φίλες μου που περιμένουν το πρώτο τους μωρό, αρκούν για να τρέξει το δάκρυ κορόμηλο. Νιώθω ότι συμπάσχω με όλους και ταυτίζομαι με όλα! Αλήθεια περνάει ποτέ αυτό γιατρέ μου;

Το τελευταίο μου κλάμα το έριξα πριν λίγο βλέποντας αυτό το βίντεο. Δείτε το κι εσείς!

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!