Ρούχα που φοριούνται πάνω σε... άδεια σώματα

Ρούχα που φοριούνται πάνω σε άδεια σώματα. Πώς είναι εφικτό να δίνεις αγάπη σε κάποιον που δεν τη γνωρίζει και να απαιτείς να την εκτιμήσει; Όχι δε θα την εκτιμήσει, ίσως του φανεί κάτι καινούργιο, παράξενο αλλά δε θα σου δώσει ό,τι περιμένεις, δε θα φτάσει ούτε στο ελάχιστο των προσδοκιών σου. Μην κλαις, μη ρωτάς το γιατί, μην τρέχεις στο ψυγείο σου να καλύψεις τα κενά σου τρώγοντας σοκολάτες και βλέποντας τον Τιτανικό.

Δε φταις εσύ, ο άνθρωπος δεν αλλάζει τόσο εύκολα. Αν δεν μπορεί να νιώσει, να γελάσει, να κλάψει και να αγαπήσει δε χάνεις εσύ, αλλά αυτός. Ξέρω ίσως να μην μπορείς μακριά του, να τον σκέφτεσαι όλη τη μέρα, να μπαίνεις στο προφίλ του και να βλέπεις πριν πόση ώρα ήταν ενεργός και ποια του έκανε like τελευταία, αλλά έχεις σκεφτεί πως ακόμα και αν συνεχίζεις να δίνεις κι άλλα κι άλλα για αυτόν πάντα θα είναι το ίδιο;

Δε θα το κατανοεί γιατί είναι άδειος, μίζερος. Φοβάται να κοιταχτεί στον καθρέφτη, φοβάται να νιώσει, να ρισκάρει, να πλημμυρίσει από τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που συνοδεύουν την αγάπη. Γελάει χωρίς να ξέρει τι είναι ευτυχία, κρατάει ένα σταγονόμετρο και τα μετράει όλα. Δεν αφήνεται στο πάθος, καθοδηγείται από τα πρέπει.

Και ποιος είναι αυτός που ορίζει αυτά τα πρέπει; Ο κόσμος ή μήπως ο εσωτερικός του εαυτός που τον κρατά πίσω σε κάθε μεγάλο βήμα που πάει να κάνει; Και εσύ; Εσύ γιατί πληγώνεις την καρδούλα σου, γιατί λες τέλος και ποτέ δεν το τηρείς, γιατί φεύγεις αλλά ξαναγυρίζεις;

Γιατί είσαι ερωτευμένη μαζί του, για αυτό και δε ζητάς κάτι, δε ζητάς τίποτα μόνο να σε σεβαστεί και να σεβαστεί αυτά που του δίνεις. Να μην τα πετάξει, να μην τα τσαλακώσει αλλά να τα κρατήσει, να τα αγκαλιάσει γιατί αυτό χρειάζονται, στοργικότητα. Ζητάς να σου χαρίσει ένα χαμόγελο έτσι για να σε κοροϊδεύει πού και πού, να σε ξεγελά. Να σου χαρίσει μια ματιά, μια ματιά αγοράκι μου. Ναι, δεν κοστίζει κάτι, δεν κοστίζει τίποτα, αντιθέτως μπορεί να καταφέρεις να γεμίσεις με κάτι το άδειο σου σώμα γιατί μόλις σου χαμογελάσω και βγάλω τον έρωτα που σου κρύβω μέσα από τα χείλη μου μπορεί κάτι να κερδίσεις κι εσύ.

Και μετά; Αύριο πάλι το ίδιο ξανά και ξανά και ξανά γιατί είμαστε θύματα με δική μας επιλογή. Μαζοχισμός! Αλλά γλυκός πόνος που τον θες, τον κυνηγάς και ας πηγαίνεις μες το σουπερμάρκετ και αδειάζεις όλα τα ράφια με τα πατατάκια. Αξίζει όμως; Αξίζει να ζεις έτσι; Σου αξίζει να γίνεσαι ζητιάνα για ένα του βλέμμα ενώ εσύ έχεις μηδενίσει όλα τα χιλιόμετρα, έχεις ταξιδέψει όλη την Ελλάδα, έχεις ανεχτεί να γίνεις ξεφτίλα, μηδέν, να τριγυρνάς απλά για να τον δεις και να πάρεις τη δόση σου λες και είσαι αβοήθητη στο έλεος του Θεού; Ενώ εσύ υπομένεις, τον συγχωρείς σε ό,τι κάνει, αξίζει, λοιπόν;

Μη μένεις μπροστά σε ένα άδειο ποτήρι σπάσε το και δες τους άλλους, που τουλάχιστον είναι εκεί για σένα και ζουν έστω και από το λίγο που τους δίνεις.

Από τη Μαριάννα Γεωργαντή

«Εχεμύθεια»